Aniela Gliniak - żołnierz NOW przeciw dwóm wrogom

Polscy narodowcy byli bezwzględnie tępieni przez dwa totalitaryzmy. Działającą w konspiracji Anielę Gliniak trzykrotnie aresztowano w czasie okupacji niemieckiej, a później - także trzykrotnie - więziono za komuny.

Urodziła się 25 lutego 1913 r. we wsi Wiązownica na Podkapraciu. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczała do gimnazjum handlowego w Jarosławiu.

Od początku okupacji działała w narodowej konspiracji, w październiku 1939 r. wstąpiła do miejscowych struktur Narodowej Organizacji Bojowej. Po scaleniu NOW z Armią Krajową w 1942 r., przeszła pod jej dowództwo. Do jej zadań należało czuwanie nad bezpieczeństwem kurierów oraz ich przerzutem przez granicę, punktem kontaktowym było jej mieszkanie.

Jej działaność podziemną przerywały jedynie kolejne aresztowania: w listopadzie 1940 r., w marcu 1941 r. i ostatnie w maju 1943 r. Za trzecim razem, po brutalnym śledztwie na gestapo w Jarosławiu, została wywieziona do więzienia w Tarnowie, a stamtąd w październiku 1943 r. do Oświęcimia. W 1944 r. przewieziono ją do obozu we Flossenbürgu.

W 1945 r. wróciła do Polski i wkrótce zaangażowała się ponownie w działalność w narodowej konspiracji. Wiosną 1946 r. wzięła udział w kursie dla działaczy Stronnictwa Narodowego w Krakowie. Pełniła funkcję łączniczki Zarządu Głównego SN.

Wkrótce zaczęła być prześladowania przez NKWD i UBP. Aresztowana w czerwcu 1947 r., wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Rzeszowie została skazana na karę 5 lat więzienia, darowaną na mocy amnestii. Ponownie aresztowana w 1949 r., dwa miesiące spędziła w więzieniu w Jarosławiu.

Po wyjściu na wolność przeniosła się do Warszawy, gdzie w listopadzie 1951 r. została aresztowana po raz trzeci. W kwietniu 1952 r. wyrokiem stołecznego WSR skazana została na 15 lat więzienia za to, że latem i jesienią 1951 r. w Warszawie „udzielała pomocy członkom siatki szpiegowskiej”.

W 1956 r. dzięki staraniom rodziny została uwolniona i zrehabilitowana. Kolejną rehabilitację przyniosło postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z listopada 1993 r., który orzekł, że "czyn przypisany Anieli Gliniak był związany z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego".

Ostatnie lata swego życia spędziła w Toruniu, pomagając założycielce Fundacji Archiwum Pomorskie AK, prof. Elżbiecie Zawackiej, towarzyszce z celi więzienia na Rakowieckiej, w gromadzeniu dokumentów o konspiracji pomorskiej.

Zmarła 11 kwietnia 2000 r. w Toruniu w wieku 87 lat.

opr. Paweł Brojek
Źródło: nsz.com.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.