Poniedziałek - Mt 14, 13-21 Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno. Lecz tłumy dowiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: «Miejsce to jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności». Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść». Odpowiedzieli Mu: «Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb». On rzekł: «Przynieście Mi je tutaj». Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, i zebrano z tego, co pozostało, dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. Oto słowo Pańskie. Relacja Jezusa z Janem Chrzcicielem wykraczała ponad śmiertelne życie. Takie są wszystkie prawdziwe relacje. Choć śmierć jest pokonana, to zawsze powoduje jakieś przeżycie. Jezus oddalił się na miejsce pustynne, przecież ścięcie głowy Jana Chrzciciela musiało być przeżyciem i również jedną z wielu zapowiedzi także Jego własnej śmierci. Ten kto całym sobą daje świadectwo, prawdzie, cierpi. Bo wielu ludzi umiłowało fałsz, a fałsz występuje pod wieloma postaciami. Gdy się oddaje życie za Prawdę, to oznacza, że ginie się dla ratunku tego, który zabija. Jeśli jeden człowiek oddaje życie za Prawdę, to znaczy że sprawa jest ważna, a ci którzy pozostają w fałszu nie zaznają szczęścia, dopóki się nie nawrócą do Prawdy. Czyli do Chrystusa. Zobaczmy też i to: Jan Chrzciciel wykonał dokładnie to, co każe Jezus apostołom, mówiąc: „Wy dajcie im jeść”. Jan Chrzciciel dał pokarm Herodowi i całemu jego otoczeniu i wszystkim ludziom aż do końca świata, którzy poznają jego historię. Nie miał nic, ale miał życie. I wolność. Oddał życie ziemskie i nigdy nie stracił wolności. Oto pokarm, którym nas karmi do dziś, a Duch Święty w nim tego dokonał. Katarzyna Chrzan