Zawsze powtarzam, że trzeba być przygotowanym na najgorsze. Taka pełna pesymizmu postawa pozwala cieszyć się tym, że nie jest tak źle, jak zakładaliśmy. Przesadzanie jednak z apokaliptycznymi wizjami działa demobilizująco. Apokaliptyczne wizje są duchowym sabotażem i dywersją, które zniechęcają do działań (taką zresztą funkcję ma w III RP defetystyczna publicystyka na prawicy, wmawiająca Polakom, że wróg jest silniejszy i czeka nas zagłada). W rzeczywistości siłą wroga jest nasz strach, lęk przed nim. Dlatego wróg kreuje się na silnego, stroszy swoje piórka i wydaje pomruki. W rzeczywistości jednak jak mu się przyjrzeć z bliska, nie poprzez media, ale twarzą w twarz, widać, jak jest słaby i nieskory do boju. Tak jest z antyPiSem, na który prócz garstki pieniaczy, warchołów i agresywnych emerytowanych ubeków, składają się głównie tłuste (bogate, zadowolone) lemingi, absolutnie nieskore do walki. Tłustym lemingom zawsze było dobrze. Żyły sobie w świecie wysokich pensji, lekkiej, sympatycznej pracy, przyjemności. Absolutnie poza realnym światem biedy, braku pracy, ciężkich nisko płatnych zajęć. Kiedy my przez całe życie działaliśmy za własną kasę, oni przejadali się kanapkami z kawiorem za dotacje publiczne, kiedy nas policja pałowała, gazowała i ostrzeliwała za rządów PO, oni dziś faszyzmem nazywają to, że młode ładne policjantki nie pozwalają im zająć budynku Sejmu. Te ciepłe kluchy, tłuste lemingi, lesbijki, geje, kawiorowa lewica, nie mają siły zrobić rewolucji. Nie mają siły skonfrontować się z milionami Polaków wściekłych na niezawinioną biedę, brak pracy, ciężką pracę za nędzne grosze.