Arcybiskup Antoni Baraniak został aresztowany, w tym samym czasie co prymas Stefan Wyszyński, nocą z 25 na 26 września 1953 roku. Uwięziono go na Rakowieckiej, w Areszcie Śledczym na Mokotowie. Przez 3 lata, w czasie 145 przesłuchań, był torturowany. Komunistyczni oprawcy wyrywali mu paznokcie, przez wiele dni był więziony nago w lodowatej celi, pełnej kału i moczu. Pomimo przesłuchań, bicia, tortur, głodzenia i odmowy udzielenia pomocy lekarskiej, nie uległ 31 ubekom, którzy go przesłuchiwali, i nie podpisał spreparowanych zeznań, czym uratował prymasa Wyszyńskiego przed stalinowskim procesem i więzieniem. Antoni Baraniak urodził się w 1904 roku. W 1920 roku wstąpił do nowicjatu księży salezjanów. W l931 ukończył studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Od 1933 roku był sekretarzem i kapelanem prymasa Polski kardynała Augusta Hlonda. Wojnę z kardynałem spędził na emigracji. W 1945 roku powrócił na ziemie polskie. Po śmierci kardynała został sekretarzem i kapelanem prymasa Stefana Wyszyńskiego. W 1951 r. został biskupem pomocniczym w archidiecezji gnieźnieńskiej. Z Rakowieckiej został zwolniony w 1956 roku. W 1957 r. powołany na stolicę arcybiskupstwa poznańskiego, uczestniczył w obradach Drugiego Soboru Watykańskiego. Zmarł w 1977 roku. Od 2017 toczy się jego proces beatyfikacyjny. Postać bohaterskiego kapłana przypomina wydany nakładem IPN, 488 stronicowy, album „Arcybiskup Antoni Baraniak 1904–1977" autorstwa Konrada Białeckiego, Rafała Łatki, Rafał Recka, Elżbiety Wojcieszyk. Album zawiera prócz obszernej biografii kapłana także kilkaset fotografii dokumentujących jego drogę życiową i miejsca z którymi był związany.