Będzie świeciła, jak księżniczka u boku swego króla, uczyni z Europy "zieloną wyspę" … a na końcu powie coś w stylu: sorry, ale taki mamy klimat. To scenariusz, jaki rysuje się na najbliższe lata, o ile potwierdzą się pogłoski o objęciu teki unijnego komisarza zajmującego się sprawami gospodarczymi przez Elżbietę Bieńkowską.

 

Jak poinformowała stacja RMF FM jest porozumienie w sprawie polskiego komisarza - dowiedziała się korespondentka radia w Brukseli Katarzyna Szymańska-Borginon. - Polska otrzymała bardzo dobrą tekę ekonomiczną. Jedną z tych, o które się starała - miał powiedzieć polskiej dziennikarce jeden z unijnych dyplomatów. Nasz kraj zabiegał o tekę do spraw energii, rynku wewnętrznego lub konkurencji.

 

Nowa Komisja Europejska rozpocznie urzędowanie 1 listopada. Rozmowy z kandydatami na komisarzy z szefem przyszłej komisji Jean-Claude Junckerem ruszyły dzisiaj.

 

Nie jest jednak jasne – jak czytamy na stronie krakowskiej rozgłośni, kiedy zakończy się proces kompletowania nowej Komisji Europejskiej. Nie wszystkie kraje zgłosiły nawet swoich kandydatów na komisarzy. Nie zrobiła tego pozostająca od majowych wyborów bez rządu Belgia.

 

Z kolei prestiżowy portal EU Observer opublikował listę kandydatów na komisarzy. Jedyną przedstawicielką Polski, która się na niej znajduje jest wicepremier w rządzie Donalda Tuska Elżbieta Bieńkowska. Na razie nie ma jednak oficjalnego potwierdzenia, że prestiżowa teka trafi właśnie do niej.

 

Wiele jednak wskazuje, że to właśnie Elżbieta Bieńkowska ją otrzyma. Jeśli tak się stanie, nowa funkcja Donalda Tuska w Radzie Europejskiej będzie mogła był łatwiej atakowana przez jego oponentów politycznych. Może zostać uznana za przyznaną z powodu innych niż obiektywne przesłanki. Przecież Elżbieta Bieńkowska zaliczała sporo technicznych „wpadek” w swojej prawie rocznej karierze na stanowisku ministra infrastruktury i rozwoju oraz blisko sześcioletniej na stanowisku ministra rozwoju regionalnego.

 

Elżbieta Bieńkowska, ma świetne kontakty ze światem lewicy. Przedstawiamy jej skróconą biografię. W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu, w 1988 roku orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

 

Jest wieloletnim praktykiem zarządzania i wdrażania programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE. Jest zwolenniczką decentralizacji władzy publicznej, w tym zarządzania polityką spójności UE w Polsce.

 

Pracowała jako pełnomocnik Wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED.

 

Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej.

 

Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej.

 

5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A.

 

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

 

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego.

 

27 listopada 2013 prezydent Bronisław Komorowski na wniosek premiera odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego i powołał ją na stanowiska wicepremiera i ministra infrastruktury i rozwoju.

 

Teraz, jeśli minister Elżbieta Bieńkowska obejmie unijną tekę konieczna będzie także bardzo poważna rekonstrukcja rządu w Polsce.

 

Michał Polak

za: rmf24, polskie radio

fot. flickr.com, creative commons

 

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.