Dzięki swej dobroci i gotowości niesienia pomocy oraz świadczonemu miłosierdziu zyskał sobie powszechny szacunek i wdzięczność. Po wybuchu wojny dobrowolnie ofiarował siebie za innego kapłana. Aresztowany i torturowany przez Niemców, zmarł w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Włodzimierz Szembek urodził się 22 kwietnia 1883 r. w Porębie Żegocie w Małopolsce w majątku rodziców Zygmunta i Klementyny z hrabiów Dzieduszyckich. Uczył się prywatnie, a potem w Gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie, gdzie zdał maturę. W 1901 r. podjął studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zakończeniu nauki zarządzał rodzinnym majątkiem w okolicach Jarosławia. Mimo że był arystokratą, prowadził życie całkowicie odmienne od ludzi z jego środowiska. Samemu żyjąc skromnie, wspierał zgromadzenia zakonne, przytułki dla sierot, zakłady wychowawcze. Jego działalność charytatywna zjednała mu szacunek społeczny. W 1928 r., w wieku 45 lat, wstąpił do zgromadzenia salezjańskiego w Czerwińsku jako nowicjusz. Śluby zakonne złożył rok później. Przed podjęciem dalszych studiów teologicznych w Oświęcimiu i Krakowie odbył praktykę pedagogiczno-duszpasterską w Aleksandrowie Kujawskim. W 1934 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pełnił kolejno funkcje sekretarza-inspektora w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie, nauczyciela agronomii w Kopcu koło Częstochowy i ekonoma na „Łosiówce” w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej pracował w Skawie. W lipcu 1942 r. został aresztowany przez gestapo. Dobrowolnie ofiarował siebie za innego kapłana, 72 letniego ks. Walentego Kozaka, którego Niemcy zamierzali aresztować w związku z ucieczką innej osoby. Ci aresztowali jednak obu zakonników, ale dwa tygodnie później zwolnili ks. Kozaka. Trafił do więzienia w Nowym Targu, skąd przewieziono go do Zakopanego, gdzie poddano go śledztwu, podczas którego był torturowany. Umieszczono go w celi tak małej, że można w niej było przebywać co najwyżej w pozycji siedzącej. Z więzienia zakopiańskiego został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie skierowano go do pracy przy walcu ugniatającym plac apelowy. Zmarł z wycieńczenia 18 września 1942 r. Jest jednym z 122 sług Bożych, drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 2003 r. Źródło: donbosco.pl