Filosemickie rządy Kieryńskiego umożliwiły bolszewikom przejęcie władzy. Tym co łączyło bolszewików była nienawiść do religii i ojczyzny. Lider bolszewików Włodzimierz Lenin w 50% był Kałmuchem, w 25% Żydem, w 12,5% Szwedem i 12,5% Niemcem. Poprzedniczka bolszewików Socjaldemokratyczna Robotnicza Partia Rosji w 50% składała się z Żydów. Komitet Centralny bolszewików składał się z 10 osób, w tym z trzech Żydów (Zinowiewa, Kamieniewa, Swierdłowa), Komitet Centralny Rosyjskiej Partii Komunistycznej wśród 11 członków miał 5 Żydów (w tym Trockiego). Decyzje o wybuchu rewolucji bolszewickiej podjęto w gronie 12 osób z których 6 było Żydami.

Bolszewicy nie mając ani poparcia społecznego ani kadr wśród Rosjan w swoją rewolucje zaangażowali liczny element żydowski. Atutem Żydów dla bolszewików było wykorzenienie Żydów, ich obcość wobec prawosławnych Rosjan i innych nacji zamieszkujących ziemie Cesarstwa Rosyjskiego. Żydzi chętnie skorzystali z oferty Rosjan. W partii bolszewickiej Żydzi mieli własną etniczną frakcje – Komisariat Żydowski.

By skupić się na przejęciu władzy w Rosji, bolszewicy zawarli pokój z Niemcami i zrzekli się dużej części ziem Cesarstwa zajętych przez armię niemiecką. Żydzi wspierali się nawzajem w swoich karierach w sowieckich władzach, dzięki czemu zmonopolizowali wszelkie organa tej władzy (od najwyższych po najniższe), umacniali bolszewicką tyranie, zrabowali majątek Rosjan i innych nacji. Rekwizycje dokonywane przez żydowskich komisarzy polegały na masowej eksterminacji chłopów i doprowadziły do powszechnego głodu. Jak relacjonowali świadkowie rządów bolszewickich „wśród bolszewików jest wielu Żydów i Żydówek. Charakteryzuje ich skrajny brak talentu”.

27 lipca 1918 roku sowiecka Rada Komisarzy Ludowych uchwaliła ustawę o walce z antysemityzmem, nakazującą walkę z antysemityzmem, represje i eksterminacje antysemitów. Taką decyzje w „O Żydach” Maksym Gorki uzasadniał tym, że rewolucja przetrwała dzięki Żydom.

Żydzi komuniści przeprowadzili w 1918 roku likwidacje prawosławia. Represje prawosławia przy równoczesnej swobodzie działania judaizmu, bulwersowała Rosjan. Szczególnie widoczne było zaangażowanie Żydów w profanowanie, okradanie i niszczenie cerkwi. Sowieckie prześladowania chrześcijan były jednymi z największych i najbardziej okrutnych. Na ich czele stał szef Związku Wojujących Bezbożników Jemieljan Michajłowicz Jarosławski (noszący przed zmianą nazwisko Miniej Izrailewicz Gubelman).

Żydzi monopolizowali nie tylko rewolucje komunistyczną w Rosji. Podobnie było w Bawarii i na Węgrzech (gdzie we władzach komunistycznych Żydzi stanowili 95%). Po I wojnie światowej dla całego świata oczywiste było, że w wyniku rewolucji bolszewickiej w Rosji rządzą Żydzi (często Żydzi, którzy byli przez kilka lat emigrantami w USA i tam działali w innych żydowskich lewicowych partiach). Podczas gdy bolszewicy odebrali Rosjanom wszelką możliwość innych niż komunistyczne działań politycznych, to syjoniści w bolszewickiej Rosji mieli swobodę działania do 1919 roku (podobnie w okupowanej przez komunistów Polsce po II wojnie światowej kiedy komuniści odebrali Polakom możliwość działalności politycznej poza ruchem komunistycznym i jego satelitami, to Żydzi, prócz syjonistów rewizjonistów, mogli swobodnie działać w swoich licznych partiach politycznych niezależnych od komunistów).

Żydzi byli tą nacją, której właściwie nie dotknął terror komunistyczny pod władzą bolszewików (podczas gdy ofiarami tego terroru byli np. Polacy). Żydzi we władzach sowieckich zapewnili sobie i swoim rodakom kariery, posady, majątek – w bolszewickiej Rosji kwitł żydowski nepotyzm. Podczas gdy Rosjanie głodowali Żydzi zapewnili sobie specjalne zaopatrzenie, luksusowe jedzenie i mieszkania, przydziały skonfiskowanych Rosjanom nieruchomości i ruchomości.

Kiedy po rewolucji bolszewickiej w Rosji toczyła się wojna domowa, Żydzi licznie reprezentowani byli w bolszewickiej Amii Czerwonej i jej dowództwie. Armia Czerwona bezlitośnie sadystycznie eksterminowała antykomunistycznych Rosjan, ich rodziny i całe obszary kraju.

Powstała w 1917 roku bolszewicka bezpieka czeka - Wsierossijskaja czriezwyczajnaja komissija po bor’bie s kontrriewolucyjej i sabotażom (Wszechrosyjska Komisja Nadzwyczajna do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem). 70% najważniejszych stanowisk czeka była obsadzonych przez Żydów (w władze kijowskiego czeka w 100% składały się z Żydów). Czeka dokonywała masowych eksterminacji Rosjan i innych nacji zamieszkałych tereny zniewolone przez bolszewików – była to jedna z przyczyn nienawiści białych Rosjan do Żydów. Obóz białych Rosjan składał się z monarchistów, nacjonalistów, liberałów i antybolszewickiej lewicy. Odpowiedzią na zbrodnie bolszewickie dokonywane przez Żydów, były antyżydowskie pogromy. Antysemityzm białych był powodem dla którego nie zyskali oni pomocy z zachodu, zachód w imię filosemityzmu popierał bolszewików. Co ciekawe kolportowane wśród białych Protokoły Mędrców Syjonu, wbrew popularnej filosemickiej legendzie, były zakazane w Rosji carskiej. Podobnie jak carat, tak i bolszewicy zakazywali ich dystrybucji.

W 1919 sowiecki agresje na Polskę poprzedziło zdławienie przez sowietów Niepodległej Ukraińskiej Republiki Ludowej (w czym sowiecką agresje poparli Żydzi), komunistyczna rewolucja w Niemczech, na czele której stali Żydzi (w tym przybyła z Rosji Żydówka Róża Luksemburg). Na Węgrzech na czele rewolucji komunistycznej stanął Żyd Béla Kun (właściwie Béla Kohn), który wcześniej dokonał ludobójstwa na Krymie. Na 49 komunistycznych komisarzy na Węgrzech 31 było Żydami. W sowieckiej agresji na Polskę 1920 roku „ludność żydowska powitała Armie Czerwoną gorąco”, według sowieckich źródeł w walkach z Polakami brały całe żydowskie bataliony.

Po rewolucji wyemigrowały z Rosji setki tysięcy Rosjan, białych, kozaków, szlachty. W sumie z ziem Cesarstwa Rosyjskiego wyemigrowało od 1918 do 1922 roku 2 miliony ludzi, w tym 500.000 Żydów – 200.000 Żydów na zachód (w tym 100.000 do Niemiec) i 300.000 do Polski. Żydzi z Rosji emigrowali też na Litwę, Łotwę i Estonię – na Łotwie rosyjskojęzyczna prasa wydawana była przez Żydów.

Wielu Rosjan na emigracji żyło w nędzy. Bogaci Rosjanie nie pomagali swoim ubogim rodakom. Rosyjską prasę emigracyjną zaczęli finansować Żydzi nadając jej liberalne i lewicowe oblicze. Liczne książki dla rosyjskiej emigracji wydawali Żydzi. Wielu Żydów pisało w emigracyjnej prasie rosyjskiej. Rosyjska prasa narodowa obecna była tylko w Pradze i Sofii.

Emigracja rosyjska na zachodzie odrzucała antysemityzm bo wyjechała na początku rewolucji i nie zaznała żydowskiego terroru, w wieści napływające z bolszewickiej Rosji emigranci rosyjscy na zachodzie nie chcieli wierzyć bo były tak nieprawdopodobne. Nacjonaliści rosyjscy na zachodzie otoczeni byli ostracyzmem. Tego czego nie chcieli dostrzegać rosyjscy emigranci powszechnie dostrzegały narody zachodu coraz bardziej krytyczne wobec Żydów.

Relacje Żydów i Rosjan w Rosji przybliżył czytelnikom w wydanej przez wydawnictwo Wektory „Dwieście lat razem. W porewolucyjnej Rosji - Część II” Aleksander Sołżenicyn.

Jan Bodakowski