Stanisław Sieradzki przyszedł na świat 14 września 1921 r. w Iłowie koło Działdowa, w rodzinie pracownika kolei. W latach 1935-1939 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum i Liceum w Działdowie. Jego przygoda z harcerstwem rozpoczęła się, gdy miał 12 lat, wstąpił wówczas do 75. Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Księcia Józefa Poniatowskiego.

We wrześniu 1939 r. brał udział w ewakuacji majątku obozowego drużyny, docierając do Włodawy nad Bugiem. W drodze powrotnej, pod Garwolinem został ujęty przez Niemców i przekazany do obozu jenieckiego pod Królewcem w Prusach Wschodnich. Od 1940 r. pracował na robotach przymusowych.

Wiosną 1941 r. podjął nieudaną próbę ucieczki. Schwytany w Olsztynie, został przekazany do obozu pracy, w którym pracował jako robotnik przy piecach gazowni miejskiej. Kolejna próba w czerwcu 1942 r. zakończyła się sukcesem, dotarł do Warszawy, gdzie ukrywał się pod fikcyjnym nazwiskiem.

W sierpniu 1942 r. znalazł się w Szarych Szeregach, wchodząc w skład 4. drużyny Hufca Wola. Uczestniczył w akcji „N”, czyli szeregu działań dywersyjno-propagandowych prowadzonych wśród Niemców. Prowadzono je poprzez specjalne konspiracyjne pisma i ulotki w języku niemieckim. Był uczniem tajnych kompletów.

We wrześniu 1943 r. został wcielony do Batalionu AK „Zośka”. Podczas powstania warszawskiego przeszedł jego cały szlak bojowy od Woli, przez Powązki, Stare Miasto, Śródmieście do Czerniakowa. Ze Starówki na Śródmieście przeprowadził kanałami 63 rannych kolegów. Sam został trzykrotnie ranny i wydobyty spod gruzów na Czerniakowie. Za postawę bojową w walkach na Woli został odznaczony Krzyżem Walecznych.

W listopadzie 1944 r. zatrzymany przez NKWD, przebywał w obozach przejściowych w Lublinie i na Majdanku. Ratując się przed zesłaniem, wstąpił do Wojska Polskiego. Pod koniec 1944 r. został skierowany do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu.

Zagrożony aresztowaniem za nieujawnioną przynależność do AK, wraz z grupą żołnierzy ze swojej 9. kompanii zdezerterował do pobliskich lasów. Brał udział w walkach partyzanckich w rejonie Lubaczowa.

W październiku 1945 r. ujawnił się wraz z grupą byłych żołnierzy batalionu „Zośka” przed Komisją Likwidacyjną b. Armii Krajowej. Podjął studia na Akademii Nauk Publicznych, po roku przeniósł się do Szkoły Głównej Handlowej, gdzie studiował ekonomię gospodarki.

Tuż przed ukończeniem studiów, w styczniu 1949 r. został aresztowany przez bezpiekę, która prowadziła tzw. sprawę „Zośki”. Aresztowano wówczas 32 osoby ze słynnego batalionu. Do więzień trafili też inni żołnierze Szarych Szeregów, członkowie walczących w powstaniu warszawskim batalionów: „Parasol” oraz „Miotła”.

Oskarżony o „usiłowanie obalenia siłą ustroju Polski Ludowej”, 20 lutego 1950 r. został skazany na 10 lat więzienia. Trzy lata później na mocy dekretu o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie budowy ludowego państwa został skazany na karę śmierci, którą na podstawie amnestii zamieniono mu na 15 lat więzienia. Więzienie opuścił w 1956 r. po blisko 8 latach odbywania kary.

Po wyjściu z więzienia nie mógł kontynuować studiów. Pracował jako księgowy. Był inicjatorem i współrealizatorem licznych przedsięwzięć upamiętniających pamięć poległych koleżanek i kolegów z Szarych Szeregów i batalionu „Zośka”. Działał w Światowym Związku Żołnierzy AK oraz w Związku Powstańców Warszawskich. Do końca życia był związany ze środowiskiem harcerskim.

Stanisław Sieradzki zmarł w nocy z 16 na 17 lutego 2009 r., spoczął na Powązkach Wojskowych w Warszawie.