Antoni Chomicki urodził się 9 kwietnia 1909 r. we wsi Samułki Duże na Podlasiu. W 1930 r. zdał maturę w Niższym Seminarium Duchownym we Włodzimierzu Wołyńskim, po czym wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łucku.

W 1935 r. otrzymał święcenia kapłańskie i objął stanowisko wikarego w Równem. Dwa lata później, mimo licznych protestów równeńskiej ludności, został przeniesiony do parafii w Klesowie jako proboszcz.

W czasie okupacji radzieckiej zorganizował tu szpital polowy dla wojsk AK. Był też dowódcą odcinka bojowego pod nazwą „Rybacka przystań”. Sam posługiwał się pseudonimem „Roch”. Za działalność partyzancką otrzymał Krzyż Walecznych.

W lutym 1945 r. został aresztowany przez NKWD i skazany za działalność w strukturach powstańczych na 10 lat łagrów. Na wolność wyszedł w 1947 r. po procesie rewizyjnym. Do 1955 r. był proboszczem parafii w Połonnem, a następnie w Szarogrodzie. Od 1958 r. aż do śmierci pełnił funkcję proboszcza w Murafie.

Był jedynym duszpasterzem katolickim na terenie ok. 140 tys. km2, obsługiwał m.in. Kijów, Winnicę, Bar, Szarogród i Kamieniec Podolski. Z danych z lat 1947-1955 wynika, że udzielił sakramentów kilkunastu tysiącom osób.

Utrzymywał łączność z seminarium duchownym w Rydze, co umożliwiało wyświęcanie nowych kapłanów. Ze względu na ogromne zasługi w przetrwaniu Kościoła katolickiego na Ukrainie nazywano go patriarchą Podola.

Ks. Antoni Chomicki zmarł 13 maja 1993 r. po długiej chorobie. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło kilkudziesięciu duchownych z krajów Europy Wschodniej i tysiące wiernych.