Socjalistyczne korzenie nazizmu

Wydawnictwo Wektory (wydawca prawicowego miesięcznika „Opcja na prawo”) przed kilku laty udostępniło polskim czytelnikom pracę (czołowego publicysty niemieckiej prawicy narodowo konserwatywnej) Josefa Schüßlburnera „Czerwony, brunatny i zielony socjalizm”. Praca ta przybliża czytelnikom lewicową (socjalistyczną i marksistowską) tożsamość narodowego socjalizmu, odpowiedzialność lewicy (w tym i tworzącej ją Żydów) za trumf nazizmu.

Socjaldemokracja niemiecka (SPD) w pierwszych latach swojej działalności (od 1875 do 1890) nosiła nazwę Socjalistyczna Robotnicza Partia Niemiec SADP. Do tej nazwy świadomie nawiązywała NSDAP Narodowo Socjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza (przymiotniki robotnicza i socjalistyczna miały NSDAP odróżniać od prawicy). Socjaliści odwołali się do narodowego socjalizmu, by trafić ze swoimi ideami do środowisk, w których internacjonalistyczny socjalizm nie był popularny. Taka taktyka socjalistów okazał się skuteczna – pod sztandarem narodowego socjalizmu socjaliści zdobyli władze w sposób demokratyczny (podczas gdy socjaliści pod sztandarem internacjonalizmu musieli zdobyć władze na drodze rewolucji). W referendum nad połączeniem urzędu kanclerza wodza Rzeszy z urzędem prezydenta Rzeszy 89% wyborców głosowało na tak (przy frekwencji 96%). „Socjalizm zmodyfikowany w dychu nacjonalistycznym miał większe szanse sukcesu niż socjalizm internacjonalistyczny. Cechowało go bowiem większe poczucie rzeczywistości”.

Żywioł kojarzony z narodowym socjalizmem był immanentną częścią niemieckiej socjaldemokracji (socjaldarwinizm i eugenika były istotnymi składnikami myśli socjaldemokratycznej). Socjaldemokracja niemiecka domagała się, by państwo prowadziło politykę eugeniczną, część ideologów i działaczy socjaldemokracji była bardziej ekstremistyczna i domagała się likwidacji ''śmieci rasowych'' (brytyjski lewicowiec Bernard Shaw prócz propagowania wolnej miłości postulował likwidacje ''śmieci rasowych'' w komorach gazowych, uznając to za humanitarne rozwiązanie). Socjaliści poprzez darwinistyczną eugenikę chcieli utrwalić socjalistyczne przemiany.

W Europie przed i po II wojnie światowej działacze socjaldemokracji w swoich wypowiedziach głosili wyższość rasy nordyckiej i zapowiadała jej trumf dzięki wprowadzeniu socjalizmu. Nie może więc dziwić, że NSDAP przejęła w latach trzydziestych sympatyków SPD (odrzucając jednocześnie zażydzone władze Socjaldemokratycznej Partii Niemiec). Szwedzcy socjaldemokracji (którzy kupili sympatie Szwedów rewolucją seksualną) sympatyzowali z niemieckimi narodowymi socjalistami. Adolf Hitler wielokrotnie doceniał SPD za zniesienie monarchii, uznając, że parlamentaryzm pozwolił nazistom na drodze demokracji zdobyć władze. Hitler widział jak włoska monarchia była dla faszystów przeszkodą w tworzeniu ludowej dyktatury.

Adolf Hitler wielokrotnie deklarował swoją lewicową tożsamość, w 1919 roku był szkolony przez wydział propagandy SPD (otoczony kultem przez nazistów towarzysz Horst Wessel — który zginą z powodów politycznych w bójce — deklarował swoja bliskość z komunistami). O niechęci do lewicy nie może też świadczyć to, że naziści zwalczali komunistów czy socjaldemokratów — krwawe walki w łonie lewicy są normą. Naziści przed przejęciem władzy wspólnie głosowali w parlamencie federalnym i w izbach lokalnych razem z komunistami. Dla niemieckiej prawicy przed II wojną światową naziści i komuniści takimi samymi przedstawicielami lewicy. W 1939 roku propaganda nazistowska i komunistyczna w ZSRR (w obliczu wspólnej okupacji Polski) podkreślała wspólne cechy komunizmu i nazizmu.

Nazistowski model gospodarki bliższy był marksistowskiej gospodarce uspołecznionej niż komunistycznemu modelowi gospodarki państwowej. Narodowi socjaliści wprowadzili w „w życie cały szereg ustaw socjalnych, które w okresie Republiki Weimarskiej przygotowała związana SPD biurokracja, ale które nie zostały uchwalone z powodu braku woli politycznej i niezdolności do zdecydowanego działania”.

Narodowi Socjaliści wprowadzili w życie: kodeks drogowy, obowiązkowe ubezpieczenia samochodów, zasiłki na dzieci, progresywną skalę podatkową (niższe podatki dla robotników, wyższe dla burżujów), wspólne rozliczanie się z podatków przez małżonków, podstawowe przepisy ochrony przyrody, płatny urlop wypoczynkowy, ochronę przed egzekucją długów (w czasie II wojny światowej komornicy nie mogli egzekwować długów od rodzin żołnierzy). W nazistowskich Niemczech nie było zakazu strajków (taki zakaz obowiązywał w faszystowskich Włoszech), państwo wspierało robotników w konfliktach z pracodawcami. Naziści stworzyli projekt systemu emerytalno-rentowego wprowadzony w RFN.

Narodowi Socjaliści nie niszczyli prywatnego kapitału, tylko podporządkowywali go centralnemu planowaniu. Państwo rządzone przez NSDAP sterowało prywatnymi inwestycjami. Hitler wprowadził w Niemczech „państwowo kapitalistyczny system gospodarczy”, czyli taki sam ustrój gospodarczy, który zapewnił rozwój gospodarczy komunistycznym Chinom. Ten sam model wykorzystywała szwedzka socjaldemokracja. Narodowy socjalizm był dla wielu atrakcyjny, bo uniezależniał finansowo państwo od międzynarodowego kapitału.

Karol Marks w „Kwestii żydowskiej” poddał krytyce koncepcje praw człowieka. Marks zakładał, że komunizm dając człowiekowi kolektyw, wyzwala go od egoizmu (wyrażającego się w prawach człowieka), religii i własności. Takie działanie komunizmu zapewnia prawdziwą wolność i prawdziwą demokrację (a nie liberalny trumf egoizmu). Przyjacielem i mentorem Marksa był żydowski rasista Mojżesz Hess głoszący, że walka ras poprzedza walkę klas (w lewicowej publicystyce pojęcie rasy i klasy było używane wymiennie). Jeden z ojców myśli lewicowej Engels był rasistą, gardził murzynami, Meksykanami i Słowianami, gloryfikował białych nordyków. Podobnie naziści widzieli w swoim ruchu jedyną drogę do prawdziwej demokracji i prawdziwej wolności. Naziści uznawali liberalną demokrację za dyktaturę kapitału odbierającą robotnikom (będącym fundamentem narodu) wpływ na państwo. Od egoizmu miało wyzwolić też Niemców zaangażowanie w wojnę, zaangażowanie, które miało obudzić w Niemcach ducha pro państwowego.

„Hitler był zdecydowanym przeciwnikiem mieszczańskiego (liberalnego i konserwatywnego) nacjonalizmu”. Ideą fiks Hitlera był rasizm, a nie nacjonalizm. Z powodu swoich uprzedzeń rasowych odrzucał zazwyczaj możliwość współpracy z ruchami narodowowyzwoleńczymi z koloni (walczącymi z wrogami nazistów aliantami). Uprzedzenia rasowe (a nie nacjonalistyczne) były widoczne w nadziejach Hitler liczącego, że Stalin oczyści partie bolszewicką z Żydów (lewicowy ekstremizm Stalina był za dla Hitlera atrakcyjny).

Naziści wcielili w życie klasycznie lewicowe postulaty eksterminacji ludności niepożądanej w idealnym państwie. Fryderyk Engels głosił, że postępowe jest eksterminowanie reakcyjnych klas, dynastii i całych reakcyjnych narodów. Zdaniem Engelsa w interesie rewolucji leżała eksterminacja Słowian (zdrajców rewolucji i kontrrewolucjonistów z natury). Engels chciał też likwidacji lumpenproletariatu. Eugeniczne ludobójstwo na masową skalę wcześniej niż naziści wprowadzili w życie komuniści w ZSRR oraz po II wojnie światowej komuniści w Chinach. Hitler, dokonując swych zbrodni, kontynuował tylko rasistowską tradycję lewicy. Dominacja rasowa nordyków miała zdaniem nazistów zapewnić światu pokój i dobrobyt. Warunkiem tej dominacji zdaniem narodowych socjalistów było zwycięstwo ustroju socjalistycznego.

Przyczyną konfliktu nazistowskich Niemiec z USA były również różnice między amerykańskim rasizmem a rasizmem Niemców. Twórcy amerykańskiej demokracji byli rasistami postulującymi eksterminacje Indian i usuniecie murzynów z Ameryki. Wiele stanów wprowadził w życie przepisy eugeniczne i rasistowskie (na których wzorował się Adolf Hitler). Jednak między amerykańskim a niemieckim rasizmem była istotna różnica. W rasistowskich USA Żydów zaliczano do rasy białej. Amerykańscy rasistowscy protestanci odczuwali powinowactwo z Żydami. Dla nazistów Żydzi byli wrogiem rasowym. Antysemityzm nazistów wzbudził niechęć WASP do narodowych socjalistów (równocześnie biali anglosascy protestanci akceptowali rasizm i mordowanie czarnych). Postawa WASP jest doskonałym przykładem tego, jak rasizm nie idzie w parze z antysemityzmem [warto przypomnieć, że rasistowski reżim z RPA współpracował głównie z Izraelem].

Przyczyna niemieckiego antysemityzmu było wielowiekowe uprzywilejowanie Żydów w Rzeszy Niemieckiej. Żydzi po konwersji byli równoprawni elitom, takiej możliwości awansu pozbawieni byli chrześcijanie chłopi i mieszczanie. Wszyscy Żydzi zwolnienie byli z licznych danin publicznych (w tym ze służby wojskowej i dostaw dla wojska). Tylko Żydzi mogli czerpać ogromne zyski z lichwy. Żydzi mieli oparcie w rządzących, bunty antyżydowskie (będące dziełem biedoty) były przez monarchie krwawo tłumione. Żydowski wyzysk i współpraca z establishmentem były źródłem socjalistycznego antysemityzmu.

Co ciekawe sam komunizm (pomimo swego antysemityzmu) był kalką intelektualna żydowskiego mesjanizmu, kalką, która w roli mesjasza obsadzała proletariat. Twórca komunizmu Marks żywił nienawiść do murzynów i Żydów (choć sam był Żydem z rabinackiej rodziny). Socjaliści planowali rozpocząć wywłaszczenia, poczynając od żydowskich majątków. Zdaniem XIX wiecznych socjalistów żydowska finansjera rządziła światem. Dla Proudhona Żydzi i kapitaliści byli jednakowymi wrogami. Antysemitami byli twórcy Komuny Paryskiej Tridon i Regnard, główny ideolog SPD Duhring (dokładny opis antysemickich przekonań poszczególnych twórców socjalizmu przedstawia w swojej książę Josef Schüßlburner). Michał Bakunin głosił, że Żydzi wykorzystują socjalizm i do wyzyskiwania proletariatu (narzędziem Żydów jest zdominowany przez Żydów państwowy kapitalizm). Karol Kautsky przypisywał „Żydom fetyszystyczny stosunek do towarów, miłość do pieniędzy i nieuleczalną skłonność do handlu”. Zdaniem Kautskiego likwidacja kapitalizmu miała doprowadzić do likwidacji żydostwa. Antysemicki nurt socjalizmu był z czasem zakazany i zwalczany przez władze SPD i komunistów, wierne mu socjalistyczne masy odnalazły się w NSDAP.

Zdaniem Goebbelsa Żydzi byli związani z wrogiem nazistów finansjerą. Pieniądze były narzędziem żydowskiej dominacji. Republika Weimarska była nie demokratyczna, bo finansjera i Żydzi dzięki pieniądzom zdominowali politykę i odebrali proletariatowi wpływ na rządzenie. Zdaniem nazistów państwo, by przywrócić demokracje i oddać władze w ręce Niemców, musiało interwencjonizmem odebrać władze finansjerze.

Zdaniem narodowych socjalistów sowiecki bolszewizm z ZSRR nieprawdziwym socjalizmem czy komunizmem, tylko żydowskim reżimem państwowo kapitalistycznym. W ZSRR mieli rządzić nie Rosjanie a Żydzi. Zdaniem narodowych socjalistów Żydzi dominowali w kapitalizmie, bo kapitalizm jest zjawiskiem międzynarodowym (globalnym) a Żydzi to społeczność międzynarodowa (globalna). Podczas gdy socjaldemokraci uważali, że żydostwo zaniknie wraz ze zniknięciem kapitalizmu, naziści postawili na szybsze i radykalniejsze rozwiązania.

„Wielu wyborców i zwolenników NSDAP mylnie brało jej oficjalny anty bolszewizm, dzięki któremu w latach 30 zdobywała głosy decydujące o korzystnym wyniku wyborów, za antysocjalizm. Tymczasem kierownictwo NSDAP nie dlatego zwalczało bolszewizm za to, że był socjalistyczny, ale za to, że postrzegało sowiecki komunizm jako wypaczenie i zafałszowanie wspaniałej idei socjalistycznej” przez Żydów.

Do lat 30 XX wieku ZSRR był zdominowany przez komunistów żydowskiego pochodzenia. Przywódca ZSRR Lenin był filosemitą, bo utożsamiał Żydów z modernizacją i nienawidził rosyjskich chłopów mających nacjonalistyczną tożsamość. Dominacja Żydów w rosyjskim ruchu komunistycznym objawiła się już podczas rewolucji 1905 roku, gdy 37% aresztowanych rewolucjonistów okazało się Żydami. Rewolucja bolszewicka i jej terror była dziełem Żydów. Twórcą sowieckiego systemu obozów koncentracyjnych Gułagów był Żyd Matwiej Berman. Dzieło Bermana udoskonalił kolejny Żyd Naftalija Aronowicz Frenkl. Również i inni Żydzi byli zaangażowani w masowe zbrodnie reżimu sowieckiego (w tym Zinowiew i Kaganowicz). Za Wielki Głód na Ukrainie odpowiadała ukraińska czeka złożona w 89% z Żydów. Odpowiedzialność Żydów za zbrodnie sowieckie wywoływała antysemityzm (krwawo pacyfikowany przez władze sowieckie). Żydzi w ZSRR nie tylko odpowiedzialni za terror niszczyli też gospodarkę (jak ludowy komisarz gospodarki Julij Larin) czy zajmowali się propagandą.

Marks głosił, że istnienie Żydów jest owocem istnienia kapitalizmu, więc istnienie żydowskiej tożsamości w państwie komunistycznym podważało prawdziwość komunistycznych dogmatów. Takim podważaniem komunistycznych dogmatów było to, że Żydzi w ZSRR nie zatracili swojej narodowości i tożsamości, manifestowali swoją odrębność. Stalin czuł się jako obrońca komunistycznej ortodoksji do obrony komunistycznych dogmatów, zwalczał więc herezje godzące w fundamenty ideowe ZSRR. Owocem tych działań były czystki antyżydowskie w ZSRR po II wojnie światowej i niechęć sowietów do syjonizmu.

Po II wojnie światowej socjaldemokracja austriacka i niemiecka przyjęły w swoje szeregi wielu byłych nazistów (równocześnie socjaldemokracji atakowali inne partie pod pretekstem udziału w nich byłych członków NSDAP). Lewicowi rewolucjoniści roku 1968 deklarowali swoją sympatię dla narodowych socjalistów z krajów Trzeciego Świata i akceptowali ich zbrodnie (szczególną czcią był otaczany narodowy komunista Mao i jego rewolucja kulturalna w komunistycznych Chinach). Marzec 1968 kontynuował tradycje nazistowskiej kontestacji społeczeństwa burżuazyjnego i kapitalistycznego. Dziś neguje się i przemilcza socjalistyczną tożsamość nazizmu, choć np. 20% związkowców stanowiących bazę SPD ma nazistowską tożsamość polityczną. Dziedzictwo narodowego socjalizmu obecne jest też w ustroju RFN (jest to sytuacja pożądana dla lewicy z natury swej dążącej do totalitaryzmu). W RFN podobnie jak w III Rzeszy nie mogą działać partie polityczne godzące w ustrój, władza prześladuje prawicowych nacjonalistów. SPD do zwalczania prawdy o lewicowej naturze narodowego socjalizmu wykorzystuje Urząd Ochrony Konstytucji, który określa nazistów mianem „prawicowego ekstremizmu”. Zwalczane są też wszelkie krytyczne opinie o Żydach.

Jan Bodakowski