Za czasów PRL Janusz Korwin-Mikke wydawał też książki i broszury w swojej nielegalnej „Oficynie Liberałów", która stała się jednym z trzech największych wydawnictw podziemnych, jedynym niefinansowanym z zagranicy i dochodowym. Kolporterzy nielegalnych wydawnictw bardzo sobie cenili współprace z Januszem Korwinem-Mikke, który nie narzucał cen okładkowych i dawał im zarobić.

 

Po kilku nieudanych próbach założenia prawicowych partii w 1987 Janusz Korwin-Mikke został wraz z Ryszardem Czarneckim (dziś euro posłem Prawa i Sprawiedliwości), Tomaszem Gabisiem (publicystą), śp. Stefanem Kisielewskim, Andrzejem Sadowskim (dziś Centrum Adama Smitha), Robertem Smoktunowiczem (przed laty znanym politykiem PO) i Stanisławem Michalkiewiczem (dziś felietonistą Radia Maryja) współzałożycielem Ruchu Polityki Realnej.

 

Ruch Polityki Realnej domagał się wycofania państwa z gospodarki, oparcia państwa na tożsamości i wartościach cywilizacji łacińskiej, trójpodziału władzy, armii zawodowej, autonomii uczelni i zniesienia cenzury.

 

W 1988 roku powstało Stowarzyszenie Unia Polityki Realnej, które wchłonęło RPR. W 1989 oficjalnie zarejestrowano stowarzyszenie UPR, a w 1990 Konserwatywno-Liberalną Partię UPR, jednym z jej działaczy był późniejszy minister sportu Jacek Dębski.

 

W 1990 roku UPR startował w wyborach samorządowych, Janusz Korwin Mikke nie zdołał zarejestrować swej kandydatury na prezydenta, nastąpił pierwszy rozłam i powstała PKLUPR. W 1991 UPR dzięki poparciu 253 tys. wyborców (2,26%) wprowadza trzech posłów do parlamentu, w tym Janusza Korwina-Mikke, i przyjęła w swoje szeregi jednego posła z listy WAK. Sukcesem UPR okazało się uchwalenie ustawy lustracyjnej.

 

W 1993 z powodu progów wyborczych UPR nie wprowadza żadnego posła, pomimo że poparcie partii wzrosło do 438. 000 głosów (3,18%). W trakcie kadencji do UPR wstąpił poseł KPN. W 1994 UPR wystartowała w koalicjach do samorządu.

 

W 1995 Janusz Korwin-Mikke zyskał w wyborach prezydenckich poparcie 429 tys. wyborców (2,4%), nastąpił kolejny rozłam, którego konsekwencją było powstanie Stronnictwa Polityki Realnej Mariusza Dzierżawskiego (dziś lidera antyaborcyjnej fundacji Pro) – powodem rozłamu było to, że Janusz Korwin-Mikke był za lustracją i nie chciał poprzeć na prezydenta Lecha Wałęsy .

 

W 1997 komitet wyborców Unia Prawicy Rzeczpospolitej stworzony przez UPR zdobył 266 tys. głosów (2,03%). W 2001 Janusz Korwin-Mikke ponownie nie zostaje prezydentem (2,52%), a kandydatom UPR nie udaje się dostać do sejmu z list PO (dzięki euro wyborom posłem zostaje jeden UPRowiec). W 2002 kandydaci UPR ponieśli klęskę pod własnym szyldem w wyborach lokalnych.

 

W czasie swej działalności UPR prowadził intensywną działalność na rzecz obniżenia i uproszczenia podatków, zniesienia poboru do wojska, kary śmierci, odrzucenia konstytucji w 1997 roku i niedopuszczenia do integracji z Unią Europejską w 2003. Działania te były zasługą wielu aktywistów, którzy często głosili, że w działalności nieustannie przeszkadzały im władze partii.

 

Dziś UPR istnieje nadal, jej liderem jest były poseł z listy Kukiza Bartosz Józwiak. A Korwin odniósł wraz z narodowcami sukces pod szyldem Konfederacji.

 

Janusz Korwin-Mikke jest jednym z tych polityków, którzy odcisnęli swoje niezaprzeczalne piętno na polskiej prawicy i polskich prawicowcach. Wielu ludzi prawicy, szczególnie tych, którzy przez lata byli jego fanami, a potem się rozczarowali, uważa, że negatywne. Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku Janusz Korwin-Mikke na tle innych polityków w Polsce zachwycał zdrowym rozsądkiem. Z czasem, z coraz większą ilością informacji, kolejne pokolenia jego sympatyków uświadamiają sobie, że jest to zasługa nędznego tła, a nie Janusza Korwina-Mikke — wtedy to następowało bolesne rozczarowanie Korwinem.

 

Z tych pokoleń mających syndrom rozczarowania Korwinem można było powołać naprawdę interesującą partię. Byliby w niej: znany publicysta Rafał Ziemkiewicz, Mariusz Dzierżawski odnoszący sukcesy w organizacji środowisk antyaborcyjnych, część osób zaangażowanych w środowiska katolickie walczące z sodomią, niektórzy ekonomiści wolnorynkowi, jeden z byłych liderów ruchu narodowego Marian Kowalski, i wielu innych. Zapewne nikt inny w Polsce nie zraził do siebie tak wielu tak interesujących osób.

 

Janusz Ryszard Korwin Mikke urodził się 77 lat temu 27 października 1942 roku. Po maturze w 1959 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego, a potem na Wydziale Filozofii. Pierwszy raz aresztowany został za kolportaż listu 34 w kwietniu 1964. Drugi raz aresztowany Korwina w marcu 1968 za udział w protestach studenckich. Oznacza to, że Korwin działa politycznie już 55 lat. W 1969 roku uzyskał tytuł magistra filozofii. Od 1969 do 1974 pracował jako naukowiec w Instytucie Transportu Samochodowego i na Uniwersytecie Warszawskim. Po zwolnieniu z pracy Korwin zarabiał na życie grą w brydża i pisaniem podręczników dla brydżystów.

 

Od 1962 do 1982 był działaczem Stronnictwa Demokratycznego. Działał też za młodu w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Od 1978 jako właściciel nielegalnej Oficyny Liberałów wydał w podziemiu 25 książek i broszur. Był też organizatorem nielegalnego seminarium promującego klasyczny liberalizm. Doradzał NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność". Brał udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność". W SD propagował wolny rynek i nawoływał do likwidacji socjalizmu w PRL. Zatrzymany w marcu 1982 za kolportaż nielegalnych wydawnictwa trafił do ośrodka internowanych, gdzie poznał Stanisława Michalkiewicza.

 

Zwolniony podpisał „lojalkę" (stwierdzenie, że nie będzie siłą obalał ustroju, uznając, że i tak ustrój obala na drodze pokojowej) i lekceważąc ją, kontynuował wydawanie nielegalnych książek prawicowych. W roku 1984 usiłował założyć Partię Liberałów „Prawica". Od 1986 wydawał „Stańczyka". W 1987 powołał do życia Ruchu Polityki Realnej. Od 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

 

W 1990 rozpoczął wydawanie „Najwyższego Czas". Był jego właścicielem do 2007 roku (nie jest więc właścicielem tego tygodnika od 12 lat). Był też posłem na sejm I kadencji. Sukcesem Korwina było przyjęcie przez sejm uchwały lustracyjnej jego autorstwa.

 

W PRL publikował w wielu nielegalnych i legalnych czasopismach. Wśród legalnych były takie tytuły jak: „Student", „Konfrontacje" (wydawane przez PAX), „Polityka", „Kultura", „Tygodnik Kulturalny", „Problemy", „Życie Literackie", „Tygodnik Demokratyczny", „Tygodnik Powszechny", „Literatura na Świecie". W III RP w: „Ład", „Brulion", „Wprost", „Młoda Polska", „Przegląd Tygodniowy", „Stańczyk", „Nie" oraz „Tygodnik Demokratyczny". Obecnie publikuje w: „Najwyższym Czasie", „Uważam Rze" „Angorze", „Dzienniku Polskim", „Super Expressie", i wielu innych.

 

Korwin pozostawił po sobie zgliszcza kilku partii: Unii Polityki Realnej, Platformy Janusza Korwin-Mikke, Wolności i Praworządności, UPR-WiP, która przekształciła się w Kongres Nowej Prawicy. Tylko dwa razy pozwolił UPR startować pod swoim rozpoznawalnym szyldem w wyborach parlamentarnych.

 

Klęski wyborcze były udziałem kolejnych partii Korwina. UPR w 1993 zyskał 3,2%. Spektakularną klęską była start w 2004 UPR do Parlamentu Europejskiego (1,87%) i w 2008 (1,1%). Sam przegrywał Korwin wielokrotnie. W 1990, gdy nie zdołał zarejestrować swojej kandydatury na prezydenta. Z niepowodzeniem startował w wyborach prezydenckich 1995 (2,4%), 2000 (1,43%), 2005 (1,43%), 2010 (2,48%). Przegrał też w dwukrotnie w wyborach uzupełniających do senatu, trzykrotnie na prezydenta Warszawy w 2006 (2,26%), 2010 (3,9%), w 2018. Raz do sejmiku mazowieckiego i raz w przedterminowych wyborach do sejmiku podlaskiego.

 

Korwinowi udało mu się ukryć start UPR w kilku wyborach i doprowadzić do klęsk w wyborach startując pod dziwnymi szyldami. W 1997 roku jako Unia Prawicy Rzeczypospolitej (2,1%). W 2001 z list PO. W 2005 jako Platformy JKM (1,57%). W 2007 jako Liga Prawicy Rzeczypospolitej (1,3%). W wyborach parlamentarnych 2011 (1,06%) niezarejestrowanie swojej partii we wszystkich okręgach.

 

Przez lata jedynym sukcesem Janusza Korwina-Mikke był wynik KNP do europarlamentu z poparciem 7,2% głosów, dzięki któremu Korwin został europarlamentarzystom i wprowadził razem ze sobą 4 posłów do Parlamentu UE (tylko jeden z nich europoseł Marusik kasę z UE wykorzystywał do aktywności politycznej w Polsce). Z czasem Korwin odszedł z KNP i w 2015 roku założył partie Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN). W tym też roku kolejny raz przegrał w wyborach prezydenckich. Partii Korwin w 2016 zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu 5%, partia nie znalazła się w parlamencie, ale za to zyskała dotacje z budżetu publicznego. W 2016 partia KORWiN zmieniła nazwę na Wolność.

 

W 2018 Korwin zrezygnował z bycia europosłem (jego mandat przejął członek jego partii Dobromir Sośniesz, syn posła z PiS). W czasie wyborów samorządowych nie udało się Korwinowi zostać prezydentem Warszawy (był 7 spośród 14 kandydatów) ani radnym. W 2019 Konfederacji KORWiN Braun Liroy Narodowcy nie udało się dostać do europarlamentu. Sukcesem okazał się start Konfederacji Wolność i Niepodległość do sejmu w 2019, Korwin został posłem.

 

Z pierwszego małżeństwa zawartego w 1966 ma dwu synów – Ryszarda i Krzysztofa. Z drugiego małżeństwa zawartego w 1973 ma troje dzieci: Kacpra, Jacka i Zuzannę. Z dwóch innych związków ma: córki Korynnę i Nadzieję oraz syna Karola. W 2016 ożenił się z matką dwójki swoich najmłodszych dzieci.

 

Korwina to twórca swojej oryginalnej koncepcji politycznej. Czytając felietony Janusza Korwina-Mikke można odnieść wrażenie, że jest to polityk wykorzeniony, wierzący tylko w we własne poglądy. Między korwinizmem mikkizmem a myślą prawicową są pewne zbieżne punkt, odmienne są jednak uzasadnienia wyznawanych poglądów. Korwin przekonany jest, że jego poglądy są najsłuszniejsze. Przekonany jest, że głosi on lepszą prawdę, niż ułomny katolicyzm, niż jakaś zastana kultura i tożsamość. Korwin jest jak prorok nowej religii rewolucyjnie lepszej niż wszystko to, co było. Wykorzenienie Korwina jest z konserwatywnego, narodowego, czy katolickiego punktu widzenia szkodliwe dla tożsamości polskiej prawicy. Na szczęście dla Korwina polskojęzyczna scena polityczna jest tak kiepska, że na jej tle i tak robi na prawicy pozytywne wrażenie.

 

Jan Bodakowski