Islam, wiara najeźdźców, i jego teologia

Dla zlaicyzowanego Zachodu niezrozumiałym jest to, jak ważna jest dla islamistów wiara. Jak islam determinuje wszelkie aspekty życia muzułmanów. Ta ignorancja sprawia, że zachód nie zdaje sobie sprawy, z jaką siłą ma do czynienia. Nie uświadamia sobie, jak zdeterminowani potrafią być islamiści, i jak niewiele dla nich znaczy konsumpcyjny styl życia Zachodu.

 

Uświadomienie sobie religijnej natury islamu niezbędne jest do obrony cywilizacji zachodniej. Kolejnym warunkiem skutecznego oporu przez islamem jest reaktywacja katolickiego charakteru Zachodu - bez żywej wiary, bez powrotu do katolicyzmu Zachód nie przetrwa kolejnego islamskiego najazdu.

 

Islam po arabsku dosłownie oznacza poddanie się Bogu (ale nie stan pokoju, pomimo że jest wyraz ten podobny jest do „salam” pokój i „salama” zdrowie) i życie zgodnie z nakazami wiary. Bycie muzułmaninem oznacza poddanie się bożemu objawieniu, życie w pokoju z Bogiem (prawodawcą, regulującym całkowicie życie muzułmanina), ludźmi i naturą.

 

Islam zakłada istnienie tylko jednego i jedynego Boga (arabskie słowo Allach oznacza Bóg i pochodzi od słowa ilah bóstwo, jedyny prawdziwy Bóg czyli Elohim). Muzułmanie uważają Boga za stwórcę świata i sędziego.

 

Muzułmanie wierzą w: nadejście dnia sądu (Jaum ad-Din), zmartwychwstanie zmarłych w dniu zmartwychwstania (Jaum al-Kijama), życie wieczne (nagrodę niebie lub za karę piekle), możliwość wybłagania u Boga odpuszczenia grzechów, szkodliwą działalność Szatana (Ibisa).

 

Islam nakazuje modlitwę i pomoc potrzebującym. Zakazuje cudzołóstwa, mordowania noworodków, podporządkowania życia konsumpcji.

 

Religia ta głosi, że jest ostatecznym objawieniem, doskonalszym od (rzekomo ubogiego i niewystarczającego) chrześcijaństwa. Muzułmanie wierzą, że żyją w zgodzie z najlepszą religią opartą na ostatnim najdoskonalszym objawieniu. Islam głosi, że Allah to Bóg miłosierny- al-Rahman (przed Islamem pogańscy Arabowie czcili jako najpotężniejszego z bogów Boga Miłosiernego).

 

Muzułmanie maja obowiązek propagowania islamu (dawa). Muzułmanin ma żyć nie dla siebie ale dla Boga i wspólnoty. Islam zakazuje lichwy, spożywania wieprzowiny i alkoholu (o ile nie doskwiera głód). W islamie szczególna rola przypada muftim orzekającym o prawowierności władzy i uemom sankcjonującym prawowierność świeckich przepisów.

 

Filarami islamu są: szahada (wyznanie wiary w Allacha i jego proroka Mahometa), salata (rytualna modlitwa odmawiana pięć razy dziennie w kierunku Mekki), zakat (rytualna jałmużna), ramadan (miesięczny post podczas którego muzułmanie nie jedzą za dnia i objadają się nocą), hadżdż (pielgrzymka do Mekki raz w życiu podczas której okrąża się siedmiokrotnie al Kabe i składa się ofiarę z owcy). Muzułmanie pielgrzymują też do grobu Mahometa w Medynie.

 

Islam do swej dewocji zaadaptował rytuały politeizmu arabskiego. Muzułmanie w Mekce otaczają czcią wielkiego meczetu z Al-Kabą (czarną budowlą o wymiarach 15 m wysokości, 12 m szerokości, 10 m długości) zbudowanej przez Abrahama- Ibrahima i Izmaela-Ismaila (którzy według islamu byli muzułmanami i poprzednikami Mahometa) i czarnym meteorytem Czarnym Kamieniem (Al-Hadżar, al-Asward) w południowowschodnim narożniku, który Abraham miał dostać od anioła Gabriela.

 

Rytualna jałmużna wynosi 10% rocznego dochodu od hodowców lub 2,5% rocznego dochodu od kupców. Przeznaczana jest w pierwszej kolejności na muzułmańskich ubogich (nie mających dochodu, nie mogących spłacić długów) a potem na nie muzułmańskich (w celu skłonienia ich do konwersji na islam).

 

Koran jest zdaniem muzułmanów zbiorem nakazów rzekomo Boga, które rzekomo Bóg objawił Mahometowi (zdaniem historyków obecna wersja Koranu jest owocem kompromisu i krytycznego odbioru mów Mahometa spisanych dwadzieścia lat po jego śmierci - za swego życia prorok islamu miał o to nie zadbać), zbiorem niezniekształconych objawień (wcześniejsze objawienia dane prorokom takim jak Abraham, Mojżesz czy Jezus, zostały według muzułmanów zniekształcone). Nie zniekształcenie Koranu sprawia, że jego recytacja rzekomo zbliża do Boga. Bóg miał rzekomo przemawiać do Mahometa po arabsku, dlatego też boże objawienie zostało spisane (wraz z sunnami opisującymi słowa i czynny Mahometa) po arabsku, a arabski stał się językiem islamu (co doprowadziło do arabizacji świata islamu, dzięki czemu muzułmanie mówiący po persku, turecku i wielu dialektach, mogą się bez problemu porozumieć).

 

Dla muzułmanów od treści (bardziej niż ma to miejsce w przypadku chrześcijan i ich Biblii) ważna jest forma świętej księgi. Na Koran składają się 114 sury uporządkowane od najdłuższych do najkrótszych (z wyjątkiem krótkiej pierwszej). Koran, przynależący do innej niż łacińska cywilizacji, jest całkowicie niezrozumiały i odbierany jako bełkotliwy przez czytelników z cywilizacji zachodniej. Dla muzułmanów to najwyższe źródło prawa. Zawiera bowiem prawa i nakazy względem człowieka i społeczeństwa oraz normy rozstrzygania spraw społecznych.

 

Normy zawarte w Koranie wyrażone są wprost lub ogólnikowo (inne źródła prawa islamskiego definiują szczegóły). Koran nie jest ułożony chronologicznie, część przykazań jest ze sobą sprzeczna, za obowiązujące uznawane są więc te późniejsze (chronologię ustalają badacze Koranu). Co nie jest zapisane w Koranie ma być interpretowane w jego duchu. Zgodnie z nauczaniem Koranu (III, 10) wyznawcy islamu tworzą wspólnotę która ma być źródłem prawa dla wszystkich.

 

Koran według muzułmanów naucza o równości ludzi, sprzeciwia się nadużyciom w życiu społecznym, nakazuje solidarność swoim wyznawcom. Zapowiada sąd ostateczny, osądzenie czynów, wieczną karę (w piekle) lub nagrodę (w niebie).

 

Sunna jest zbiorem przekazów o życiu Mahometa, spisanych czynów i słów Mahometa. Przekazy (hadis) składają się z przekazywanych przez zaufanych ludzi z pokolenia na pokolenie opowieści o życiu Mahometa (opowieści te poprzedzone są listą zaufanych przekazicieli). Źródłem opowieści są naoczni świadkowie (przyjaciele proroka) pełniący później funkcje kalifów. Kalifów nie uznawali zwolennicy Alego, szyici.

 

Innymi obok Koranu i Sunny (spisanych od VIII do X wieku) źródłami prawa islamskiego są: jednomyślna opinia teologów muzułmańskich (idźma) oraz analogie do kazusów opisane w innych źródłach (kijas). Nie ma za to spisanego kodeksu prawa islamskiego. Prawnicy islamscy orzekają na podstawie interpretacji ogólnych wypowiedzi Koranu i poprzez analogie do wcześniejszych orzeczeń. Muzułmanom trudno więc jest zorientować się w islamskim prawie i korzystają z fatw czyli opinii prawnych i halal pełniących rolę stwierdzeń o koszerności.

 

Dlatego też spory o interpretację Koranu i praw z niego wynikających dzielą muzułmanów. Sunnici uznają, że sądownictwo jest rolą państwa (sędziowie, opierając się na Koranie, sami decydują o karze). Szyici swoje prawodawstwo opierają na Koranie, Sunnie a także wypowiedziach imamów. W XX wieku świat islamski zaczął naśladować europejskie prawodawstwo lub całkowicie je odrzucać na rzecz szariatu. W Iranie ustawy i przepisy akceptuje Rada Nadzorująca składająca się z sześciu specjalistów od prawa islamskiego.

 

Jan Bodakowski

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.