Kandydatem na prezydenta chcą zostać: byli koledzy Korwina — Samborski i Żółtek, Podjacki z LOS, Bakun od Liroya, Piotrowski, Voigta z ŁKS, Tanajno, Piotr Wroński i podający się za sanacyjnego prezyde

Zdradzamy czytelnikom informacje o tych szerzej nieznanych kandydatkach na prezydenta.

 

Leszek Samborski to były działacz Korwina, absolwent według Wikipedii „Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W latach 70. i 80. pracował jako autor i wykonawca wielu opozycyjnych, politycznych programów kabaretowych (m.in. kabaret „SKRA" w Dębicy). W 1980 został pozbawiony mieszkania i pracy w Zakładach Tworzyw Sztucznych w Pustkowie k. Dębicy. Przeprowadził się do Tarnowa, gdzie pracował jako kierownik Delegatury i Galerii P.P. Pracownie Sztuk Plastycznych. Od 1983 mieszka w Warszawie, pracował początkowo w Oddziale Warszawskim P.P. Pracownie Sztuk Plastycznych, następnie w zarządzie tego przedsiębiorstwa. W 1990 założył własną firmę handlową.

Należał do Unii Polityki Realnej. Bez powodzenia kandydował z jej listy do Sejmu w województwie tarnowskim w wyborach parlamentarnych w 1997, a także do sejmiku mazowieckiego w 2002. Był współtwórcą i głównym negocjatorem porozumienia wyborczego pomiędzy Platformą Obywatelską i UPR z 19 maja 2001 dotyczącego współpracy w wyborach parlamentarnych. Kandydował w nich z listy PO w okręgu warszawskim. Mandat poselski uzyskał 18 czerwca 2004 w miejsce Pawła Piskorskiego wybranego do Parlamentu Europejskiego. Wkrótce wystąpił z UPR i został członkiem PO. W Sejmie pracował w Komisji Skarbu Państwa, Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z rządowym Programem uporządkowania i ograniczenia wydatków publicznych.

 

W 2005 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. Rok później bezskutecznie kandydował do sejmiku mazowieckiego. W styczniu 2015 stanął na czele warszawskich struktur Kongresu Nowej Prawicy, a w październiku tegoż roku kandydował z ramienia KNP do Sejmu. W październiku 2018 objął funkcję sekretarza KNP. Został też potem prezesem powołanej przez liderów KNP partii Odpowiedzialność, zarejestrowanej w marcu 2019 (przez kilka miesięcy pozostając związanym z KNP, a także z PolEXIT-em). W 2020 zadeklarował zamiar wystartowania jako kandydat Odpowiedzialności w wyborach prezydenckich".

Trudno znaleźć informacje kim jest Stanisław Bakun – pojawia się tylko informacja, że jst związany z Piotrem Liroyem-Marcem.

Drugim działaczem Korwina chcącym zostać kandydatem na prezydenta jest Stanisław Żółtek, który nie ma wyższego wykształcenia (10 lat studiował w PRL matematykę). Jak można się dowiedzieć z Wikipedii „W 1991 wstąpił do Unii Polityki Realnej, z której ramienia bez powodzenia ubiegał się w wyborach w 1993 o mandat poselski w województwie krakowskim. W 1994 po raz pierwszy uzyskał mandat w Radzie Miejskiej Krakowa z listy prawicowego komitetu. W latach 1997–1998 w ramach lokalnej koalicji UPR z Unią Wolności pełnił funkcję wiceprezydenta Krakowa w zarządzie Józefa Lassoty. W 1998 został ponownie wybrany, startując ze wspólnej listy tworzonej przez UW, UPR i Blok Inicjatyw Osiedlowych. W wyborach w 2001 bez powodzenia kandydował do Sejmu z ramienia Platformy Obywatelskiej (w ramach porozumienia wyborczego).

 

W lutym 2002 został zatrzymany przez funkcjonariuszy CBŚ, a następnie tymczasowo aresztowany pod zarzutem rzekomego łapownictwa. Był podejrzany, że w drugiej połowie 1998, będąc wiceprezydentem Krakowa, przyjął korzyść majątkową w wysokości 20 tysięcy złotych w zamian za przyspieszenie wykwaterowania mieszkańców krakowskiej oficyny. Stanisław Żółtek został zwolniony po czterech miesiącach. W tym samym roku ponownie kandydował z ramienia UPR w wyborach samorządowych – tym razem do sejmiku małopolskiego (lista UPR nie przekroczyła progu wyborczego). W październiku 2006 został uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu czynów. W czerwcu 2010 zasądzono na jego rzecz odszkodowanie w wysokości 120 tysięcy złotych za niesłuszne aresztowanie.

 

Bez powodzenia kandydował w kolejnych wyborach: parlamentarnych w 2005 do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke (partii zarejestrowanej na potrzeby tych wyborów przez działaczy UPR) w okręgu krakowskim, samorządowych w 2006 z listy Komitetu Wyborczego Wyborców Lassota (byłego prezydenta Krakowa) i parlamentarnych w 2007 również do Sejmu w tym samym okręgu z listy Ligi Polskich Rodzin (w ramach porozumienia wyborczego Liga Prawicy Rzeczypospolitej).

 

14 maja 2008, w związku z brakiem rejestracji kandydata UPR w wyborach uzupełniających w Krośnie, prezes UPR Wojciech Popiela zrezygnował ze stanowiska. Pełniącym obowiązki prezesa został automatycznie Stanisław Żółtek, jako dotychczasowy I wiceprezes partii. Pełnił tę funkcję do wyboru nowego prezesa, dokonanego 7 czerwca. W następnym roku kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 10, nie uzyskując mandatu.

W lutym 2010 konwentykl UPR na posiedzeniu w Krakowie wybrał Stanisława Żółtka na nowego prezesa partii. Wybór zakwestionowała część działaczy partii skupiona wokół Magdaleny Kocik, która została wcześniej wybrana na prezesa przez swych zwolenników. Na konferencji zorganizowanej przez partię Wolność i Praworządność Stanisław Żółtek w imieniu UPR poparł kandydaturę Janusza Korwin-Mikkego w wyborach prezydenckich. W tym samym miesiącu został wykluczony z UPR przez straż partii popierającą Magdalenę Kocik. We wrześniu 2010 sąd rejestrowy unieważnił wybór Magdaleny Kocik na prezesa. W marcu 2011 Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił natomiast wniosek o wpisanie Stanisława Żółtka do ewidencji jako prezesa UPR, jego apelację oddalił Sąd Apelacyjny w Warszawie w lipcu 2011.

 

W międzyczasie kandydował w wyborach samorządowych w 2010 z ramienia KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke, zajmując 4. miejsce spośród 6 kandydatów na prezydenta Krakowa, uzyskawszy 1,56% głosów. W drugiej turze udzielił poparcia Jackowi Majchrowskiemu. Bezskutecznie ubiegał się również o mandat radnego Krakowa.

Został wiceprezesem partii Kongres Nowej Prawicy, zarejestrowanej 25 marca 2011 (pierwotnie jako Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność). W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014, będąc liderem listy tej partii w okręgu krakowskim, uzyskał mandat europosła VIII kadencji, otrzymawszy 27 995 głosów. W czerwcu 2015 przystąpił w PE do nowo powołanej frakcji Europa Narodów i Wolności. 28 stycznia 2017 objął funkcję prezesa KNP.

 

W styczniu 2019 ogłosił powstanie nowej formacji politycznej pod swoim kierownictwem – eurosceptycznej partii PolEXIT, głoszącej hasło wystąpienia Polski z Unii Europejskiej (pół roku później przerejestrowanej na Zgodę, która jednak kolejne pół roku później powróciła do poprzedniej nazwy). Zasiadał również w 2019 w zarządzie powołanej przez środowisko KNP i PolEXIT partii Odpowiedzialność (która jednak potem się uniezależniła). W wyborach w 2019 bezskutecznie ubiegał się o europarlamentarną reelekcję z listy komitetu PolEXIT-Koalicja. W tym samym roku jako przedstawiciel KNP otwierał jedyną zarejestrowaną listę Prawicy Rzeczypospolitej] (z którą porozumiał się KNP). Został ogłoszony kandydatem KNP i PolEXIT-u w wyborach prezydenckich w 2020".

 

Jak można się dowiedzieć, ze strony internetowej wPrawo (Jacka Międlara), będący publicystą tego portalu „Wojciech Podjacki urodził się 12 czerwca 1970 roku w Gdańsku. Przedsiębiorca, historyk, działacz społeczny i polityczny, publicysta. Wychował trzech synów. Od 1991 roku prowadzi działalność gospodarczą, która stanowi podstawę utrzymania jego rodziny. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Gdańskiego, doktorant na Wydziale Historii UG, prezes Naukowego Koła Doktorantów Historii UG (2013-2015), redaktor czasopisma naukowo-dydaktycznego „Argumenta Historica". Do jego głównych publikacji naukowych należy rozprawa pt. „Zagadnienie mniejszości słowiańskich w ideologii Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski w latach 1927-1933". Przewodniczący Stowarzyszenia „Solidarny Gdańsk". Inicjator wielu akcji społecznych m.in. w obronie polskiego handlu, przemysłu i miejsc pracy. Uczestnik kampanii „Rodzina ma głos!", uhonorowany Certyfikatem Kandydata Przyjaznego Rodzinie (2014). Aktywny uczestnik życia politycznego, współtwórca Komitetu Wyborczego „Ruch Patriotyczny" (2005) i Komitetu Wyborczego Wyborców „Solidarny Gdańsk" (2010). Założyciel, przewodniczący i główny ideolog Ligi Obrony Suwerenności. Redaktor naczelny czasopisma społeczno-politycznego „Polski Szaniec", które ukazuje się regularnie od 2008 roku. Publikował także na łamach czasopism: ''Myśl Polska'', ''Nasza Polska'', ''Polska Niepodległa'' i ''Warszawska Gazeta''".

 

Kojarzony z Radiem Maryja Mirosław Piotrowski według Wikipedii „w 1990 ukończył studia na KUL, w 1993 obronił na tej samej uczelni doktorat, w 2001 habilitował się na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2002 za rozprawę habilitacyjną na temat reemigracji Polaków z Niemiec w latach 1918–1939 otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów. Był m.in. stypendystą Instytutu Herdera i Fundacji Adenauera. W 2003 objął stanowisko profesora KUL, został kierownikiem Katedry Historii Najnowszej w Instytucie Historii tej uczelni. Prowadzi wykłady w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu, współpracuje z „Naszym Dziennikiem", Telewizją Trwam i Radiem Maryja jako felietonista w audycji Myśląc Ojczyzna. W pracy naukowej zajmuje się stosunkami polsko-niemieckimi w XX wieku, europejską chadecją, historią najnowszą Polski (w tym stosunkami państwo-Kościół), organami bezpieczeństwa PRL. Jest inicjatorem i prezesem Stowarzyszenia „Razem dla Lubelszczyzny". W 2004 został wiceprezesem Klubu Inteligencji Katolickiej w Lublinie. Wszedł w skład Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków.

 

W 2004, otrzymawszy 48 365 głosów, został posłem do Parlamentu Europejskiego z ramienia Ligi Polskich Rodzin z okręgu obejmującego województwo lubelskie. Brał udział w pracach Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji ds. Rozwoju Regionalnego. Rozpoczął organizowanie corocznego konkursu na największy absurd prawny uchwalony przez instytucje Unii Europejskiej. Należał do frakcji Niepodległość i Demokracja, z której w grudniu 2006 przeszedł do Unii na rzecz Europy Narodów (rezygnując też z działalności w LPR). W 2009 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, uzyskując 84 904 głosy. W VII kadencji został członkiem grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy. Nie przystąpił do PiS, a w styczniu 2012 opuścił delegację tej partii w PE. W 2014 został jednak ponownie jej kandydatem, z powodzeniem ubiegając się o poselską reelekcję z wynikiem ponad 73 tys. głosów. Niespełna cztery miesiące po wyborach, podobnie jak w poprzedniej kadencji, wystąpił z delegacji PiS.

 

W 2018 założył partię Ruch Prawdziwa Europa. W 2019 lubelska lista kandydatów jego ugrupowania do PE została wykreślona przed dniem głosowania. W 2019 bezskutecznie próbował się zarejestrować jako kandydat na senatora w okręgu nr 16".

 

O Andrzeju Voigtcie wiadomo tyle, że to ekspert Centrum im. Adama Smitha i były szef ŁKS Łódź.

 

Paweł Tanajno według Wikipedii „w latach 1995–2004 prowadził sieć sklepów komputerowych Sferis. Studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, nie ukończywszy studiów. Ma wyższe wykształcenie w zakresie zarządzania. W latach 2002–2007 był wspólnikiem i członkiem zarządu PTR Spółka z o.o. Od 2006 jest członkiem zarządu Fundacji Nie Troszczcie Się, od 2011 wspólnikiem i członkiem zarządu spółek: Netwit.pl i Iam4U.pl. Zajmuje się doradztwem w kwestiach marketingu internetowego.

Do 2003 należał do Platformy Obywatelskiej. W 2010 był związany ze stowarzyszeniem Ruch Poparcia Palikota, z którym zakończył współpracę w związku z nieprawidłowościami finansowymi w organizacji (formalnie nie był członkiem stowarzyszenia). Problemy finansowe Ruchu Poparcia Palikota Paweł Tanajno ujawnił w wywiadzie dla tygodnika „Wprost", za co został pozwany w trybie wyborczym przez Ruch Palikota. Sąd Okręgowy w Warszawie pod przewodnictwem sędziego Tomasza Wojciechowskiego oddalił pozew, orzekając, że Paweł Tanajno nie skłamał, mówiąc o problemach finansowych stowarzyszenia Ruch Poparcia Palikota w wywiadzie dla tygodnika „Wprost". Przystąpił do powołanej w 2012 partii Demokracja Bezpośrednia. Objął funkcję jej rzecznika prasowego.

 

Był kandydatem na urząd Prezydenta RP z ramienia Demokracji Bezpośredniej w wyborach prezydenckich w 2015. Poparła go także Partia Kobiet (której kandydatce nie udało się zebrać wymaganej liczby podpisów). Zajął ostatnie, 11. miejsce, zdobywając 29 785 głosów, co stanowiło 0,2% głosów ważnych. W wyborach parlamentarnych w 2015 bez powodzenia startował do Sejmu RP z listy komitetu wyborczego Kukiz'15 w okręgu gdyńsko-słupskim. W wyborach samorządowych w 2018 został pełnomocnikiem wyborczym KWW Odkorkujemy Warszawę. RiGCz. Tanajno. Hawajska+, zapowiedziawszy ubieganie się o prezydenturę Warszawy. Kandydował także do rady miasta, komitet nie uzyskał mandatów. W wyborach na prezydenta stolicy Paweł Tanajno zajął 11. miejsce spośród 14 kandydatów, otrzymując 0,42% głosów. W 2019 znalazł się na 3. miejscu listy Kukiz'15 w wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 4, obejmującym centralną część województwa mazowieckiego (w tym Warszawę) oraz zagranicę. Otrzymał 2540 głosów, a komitet Kukiz'15 nie uzyskał mandatów. W grudniu 2019 ogłosił wystąpienie z Demokracji Bezpośredniej oraz zapowiedział start w wyborach prezydenckich w 2020".

Według Wikipedii matka Piotra Wrońskiego „była w latach 70. i 80. zaopatrzeniowcem w Domu Towarowym „Sawa" w Warszawie, gdzie w latach 1981–1984 pełniła funkcję I sekretarza POP PZPR, a następnie została członkinią Egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR, natomiast ojciec pracował jako nauczyciel w liceum ogólnokształcącym".

 

Piotr Wroński „0d 1976 studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie – według informacji mediów – był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL. W latach 1979–1980 odbył studium wojskowe na UW. Należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich (od 1976 do 1981). Tytuł magistra filologii polskiej uzyskał broniąc pracę pt. Świat poetycki Joanny Kulmowej. Następnie podjął krótkotrwałą pracę nauczyciela w szkole podstawowej.

 

W listopadzie 1982, podczas obowiązywania stanu wojennego, poważnie rozważał wystąpienie o azyl polityczny w ZSRR. Sam zgłosił się do MSW i podjął pracę w Służbie Bezpieczeństwa. W czerwcu 1983 ukończył dwumiesięczny kurs podoficerski w Szkole Ruchu Drogowego MO w Piasecznie otrzymując stopień kaprala. W okresie od sierpnia 1983 do lipca 1984 odbył studium podyplomowe w Ośrodku Kształcenia Kadr Wywiadowczych MSW w Starych Kiejkutach. Ukończył je z wynikiem dobrym, po czym został awansowany na podporucznika. W 1987 otrzymał stopień porucznika. Początkowo pracował w Biurze Techniki. Następnie rozpoczął pracę jako oficer wywiadu w XI Wydziale Departamentu I MSW. Zajmował się zwalczaniem „dywersji ideologicznej". Aktywnie uczestniczył w operacjach mających na celu przejęcie kontroli nad organizacjami podziemia solidarnościowego w kraju i za granicą oraz w rozpracowywaniu środowisk Radia Wolna Europa. Wielokrotnie realizował także zadania wywiadowcze za granicą m.in. w Jugosławii (1987), Berlinie Zachodnim (1988 i 1989) i Austrii (1989). Był aktywnym członkiem PZPR i ZSMP (od 1982) oraz aktywistą w komitecie zakładowym partii.

 

W sierpniu 1990 został pozytywnie zweryfikowany i przeszedł do Urzędu Ochrony Państwa. W latach 1990–1992 pracował w wydziale antyterrorystycznym Zarządu Wywiadu UOP. Później realizował zadania w Generalnym Inspektoracie Celnym. Od 1993 pracował w Zarządzie Kontrwywiadu UOP na kierunku wschodnim. W 2000 zdemaskował rezydenturę wywiadu rosyjskiego w Warszawie. Był wówczas oficerem w randze majora. W nagrodę otrzymał list osobisty z gratulacjami od premiera RP Jerzego Buzka. W związku z akcją musiał na pewien czas opuścić kraj. Od 2002 pełnił służbę w Agencji Wywiadu. Tam również zajmował się kierunkiem wschodnim, lecz głównie w aspekcie zabezpieczenia kontrwywiadowczego placówek dyplomatycznych. W latach 2000–2006 przebywał na placówce w Londynie jako I sekretarz ambasady RP, gdzie pod przykryciem dyplomaty pełnił funkcję rezydenta polskiego wywiadu. Był także oficerem łącznikowym między Agencją Wywiadu a Secret Intelligence Service (MI6).

 

W latach 2006–2008 był wykładowcą w Ośrodku Szkolenia Agencji Wywiadu w Starych Kiejkutach. W 2011 został awansowany na pułkownika. W październiku tego roku przeszedł na emeryturę ze stanowiska głównego specjalisty, ale jeszcze do grudnia 2013 pozostał w AW w charakterze konsultanta.

Jest prezesem i jedynym udziałowcem firmy „New Media Business". Od sierpnia 2016 do października 2017 realizował zlecenia dla Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych, gdzie zajmował się m.in. ochroną kontrwywiadowczą oraz sprawdzaniem kandydatów na jej pracowników. Współpracę zakończył w związku z aferą podsłuchową, w którą rzekomo miał być zamieszany. Od stycznia 2019 jest prezesem zarządu Fundacji Kontrwywiadu Gospodarczego i Obywatelskiego.

 

Od czasu przejścia na emeryturę zajął się działalnością literacką i publicystyczną. Związał się ze środowiskami prawicowymi. Został stałym komentatorem Telewizji Republika. Pisywał, a także udzielał wywiadów do tygodników „Sieci", „Do Rzeczy" i „Gazety Polskiej" oraz kwartalnika „Fronda". Był także komentatorem oraz współprowadzącym w telewizji internetowej wRealu24 oraz występował w audycjach Radia Wnet. Gościł i udzielał prelekcji w dyskusyjnym Klubie Ronina.

Od października 2017 do grudnia 2018 prowadził w serwisie YouTube kanał o nazwie SWT tv. Posiadał również blog na portalu Salon24.pl. Współpracował też z telewizją internetową wSensie.tv oraz Mediami Narodowymi, kanałem pod patronatem Stowarzyszenia Marsz Niepodległości".

 

Według Wikipedii Jan Zbigniew Potocki to „biznesmen zamieszkały w Piasecznie, działający głównie w Niemczech i innych państwach Unii Europejskiej, daleki kuzyn Juliusza Nowiny-Sokolnickiego. Był udziałowcem i członkiem władz kilku spółek zajmujących się m.in. obrotem nieruchomościami, budową domów oraz handlem żywnością W październiku 2008 został inwestowany we Włocławku w poczet Kawalerów Orderu św. Stanisława otrzymując od Sokolnickiego Wielką Wstęgę Orderu Świętego Stanisława (z otrzymaniem wiązało się uiszczenie wpłaty). W maju 2009 wyznaczony przez Sokolnickiego na urząd Lieutenant Grand Master Orderu św. Stanisława. Po śmierci Sokolnickiego w 2009 ogłosił się jego następcą oraz Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej (choć sam Sokolnicki nie posługiwał się tytułem prezydenckim już od 19 lat). Swoje „tymczasowe biuro prezydenckie" otworzył na zamku Oedheim. Wkrótce potem podjął próby przekazania „władzy" prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu, jednak Kancelaria Prezydenta RP odrzuciła wniosek Potockiego. Sam Potocki używa tytułu hrabiowskiego i pieczętuje się herbem Pilawa Złota, określa siebie jako legalnego prezydenta II RP, twierdząc jednocześnie, że nadal obowiązuje konstytucja kwietniowa z 1935 oraz że nadal trwa stan wojny Polski z Niemcami, w związku z tym obowiązują zawarte w tej konstytucji zasady wyznaczania przez prezydenta swego następcy. W związku z tym uznaje za nielegalne konstytucję z 1997 roku i rzeczywiste organy władzy, w tym prezydenta RP. W wyborach parlamentarnych w 2015 był liderem komitetu Obywatele do Parlamentu, który wystawił listę do Sejmu w okręgu warszawskim (sam Jan Zbigniew Potocki nie kandydował w wyborach). Od 2016 udziela w Polsce licznych wywiadów, w których komentuje wydarzenia polityczne w kraju i za granicą. W 2018 stanął na czele nowo powołanej partii politycznej II Rzeczpospolita Polska, z ramienia której wystartował na prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych, zajmując przedostatnie, 13. miejsce (otrzymał 0,24% głosów)".

 

Jan Bodakowski