20 lat temu odszedł ppłk NSZ Mirosław Ostromęcki „Orski”

Od połowy lat 30. XX w. był związany ze środowiskiem ONR. W latach 1936−1938 pełnił funkcje pierwszego wiceprezesa, a następnie prezesa Bratniej Pomocy Politechniki Warszawskiej oraz przewodniczącego Porozumienia Bratnich Pomocy Uczelni Warszawskich.

Po kampanii wrześniowej wstąpił do Związku Jaszczurczego, gdzie odpowiadał za organizację pionu propagandy, w którego ramach utworzono Polską Informację Prasową – agencję informacyjną powołaną przez Grupę „Szańca”. Redagował też pismo „Naród i Wojsko”, a z czasem przejął kontrolę wydawniczą nad większością tytułów środowiska Grupy „Szańca”.

Po powstaniu Narodowych Sił Zbrojnych we wrześniu 1942 r. został mianowany szefem Biura Informacji w Komendzie Głównej NSZ. Należał też do ścisłego kierownictwa tajnej Organizacji Polskiej, odpowiadając w nim za propagandę. W 1943 r. ukończył kurs dla podchorążych.

Po wybuchu powstania warszawskiego organizował redakcję „Szańca” w Śródmieściu. Pismo było drukowane codziennie w ilości 10 tys. egzemplarzy w drukarniach AK. Ostatni numer ukazał się na początku października 1944 r.

Po klęsce powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Zbiegł z niemieckiego transportu i zameldował się w Komendzie Głównej NSZ w podwarszawskim Brwinowie. W styczniu 1945 r. został inspektorem na Obszar Centrum-Wschód, w skład którego wchodziły okręgi warszawski, białostocki, siedlecki i lubelski. Jednocześnie był członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Polskiej.

Do jego obowiązków należała inspekcja podległych mu okręgów i stopniowe ograniczanie działań podziemia zbrojnego – likwidacja oddziałów partyzanckich i przenoszenia zagrożonych aresztowaniem żołnierzy NSZ na Ziemie Zachodnie.

1 października 1945 r. został aresztowany w lokalu konspiracyjnym na warszawskiej Ochocie. Był przetrzymywany najpierw w więzieniu na Pradze przy ul. 11 Listopada, a następnie w więzieniu mokotowskim. Trwające rok śledztwo prowadzili Ludwik Serkowski i Józef Różański.

28 października 1946 r. został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. Dzięki staraniom żony, która poprosiła o wstawiennictwo m.in. kardynała Adama Sapiehę i Juliana Tuwima, Bierut zamienił karę śmierci na dożywocie, a następnie w wyniku amnestii na 15 lat pozbawienia wolności.

Latem 1955 r. został warunkowo zwolniony. Pracował w przemyśle elektromaszynowym. Od 1958 r. był dyrektorem Zakładów Aparatury Elektronicznej we Wrocławiu, a później w Warszawie.

Po upadku komunizmu był współtwórcą Związku Żołnierzy NSZ, w 1992 r. został przewodniczącym jego Rady Naczelnej. Był jednym z członków-założycieli Klubu Przyjaciół „Szańca”. W 1999 r. decyzją Ministra Obrony Narodowej został awansowany do stopnia podpułkownika.

Zmarł 30 marca 2000 r. w Warszawie, w wieku 85 lat. Został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego.