W opisie czytamy o rytualnym pochówku: „Rytualny pochówek jest pierwotną, ponadczasową formą spotkania z życiem i śmiercią. Realizowany w wielu tradycjach na całym świecie, używany jest jako metoda uzdrawiania i transformacji. Należy do doświadczeń konfrontacyjnych, które są istotnym elementem na drodze wojownika”.

Jest też mowa o jego korzyściach: „Spotkanie z lękami oraz ze śmiercią pozwala nam zobaczyć swoje dotychczasowe życie z innej perspektywy, poznać samego siebie i docenić głębię istnienia. Spędzenie nocy pod powierzchnią gruntu, w ciemności i bezruchu jest okazją do opowiedzenia Matce Ziemi naszej osobistej historii i otwarcia się na jej mądrość. To zaproszenie do oddania się ziemi niczym ziarno by wraz ze wschodem słońca wykiełkować w nowe życie, zostawiając za sobą ograniczenia przeszłości”.

Uczestnicy wydarzenia, po wpłaceniu 300 zł, mają prawo wziąć udział w rytuale, który odbywa się w nocy z 20 na 21 października 80 km od Warszawy od godz. 23.30 do 7 rano. Zainteresowani kopią sobie dołek, w którym się zakopują i w ten sposób spędzają noc.

Wydarzenie jest organizowane w ramach projektu „Archetype”. Organizatorami jest Aleksander Szałabski i Dawid Planeta. Pierwszy przedstawia się następująco: „twórca projektu Archetype którego celem jest przywracanie archaicznych wartości ze szczególnym naciskiem na rewitalizację archetypu wojownika i szamana. Inicjowany przez nauczyciela i curandero z Peru Mauricio Montano, aby pracować z medycyną Wachuma. Od dziecka trenuje sztuki walki i z determinacją rozwija się na ścieżce wojownika. Pierwszy raz w rytualnym pochówku brał udział w 2014, zafascynowany tą archaiczną metodą pracy nad sobą chce ją upowszechniać w Polsce”.

Drugi natomiast mówi o sobie: „artysta, podróżnik, nauczyciel jogi, muzyk, miłośnik natury. Eksplorował głębokie obszary własnej podświadomości pod opieką kolumbijskich curanderos podczas wyprawy do Ameryki Południowej, praktykował jogę u najlepszych nauczycieli, poznawał siebie podczas samotnych wypraw w odludne tereny – natura jest jego głównym źródłem inspiracji i największym nauczycielem”.

Cały rytuał wydaje się bardzo prosty. Z opisu wydarzenia możemy dowiedzieć się jednak, że stoi za tym cała pogańska teologia: „W bezpiecznej przestrzeni wewnątrz kręgu, którego centralne miejsce zajmuje ogień, będziemy mogli wejść do łona Matki Ziemi by oddać jej swoje zmartwienia, troski, zrzucić maski oraz wyzwolić się z lęków. Każdy uczestnik już podczas kopania swojego grobu może doświadczyć poczucia tego, że kiedyś rzeczywiście wróci w objęcia ziemi. Kontakt ze śmiertelnością, jest czymś co łączy nas wszystkich – ludzi, zwierzęta, rośliny – ułatwia zrozumienie odwiecznego misterium życia i śmierci które leży u podstawy wszelkiego istnienia. W naturalny sposób kiełkuje wdzięczność, odpowiedzialność za życie i każdy moment którego możemy doświadczyć”.

Co więcej dzięki rytuałowi: „Pojawia się głębsze zrozumienie celu, świadomość tego po co tu jesteśmy i jak możemy pomóc innym. Rytualne oddanie się Matce Ziemi to nie tylko śmierć, to także narodziny. Budzimy się z poczuciem lekkości, uśmiercając tylko to, co dotychczas nas ograniczało, blokowało przed pełną manifestacją siebie jako Życia. Rozpoznajemy swój potencjał aby objąć istnienie z otwartym sercem. Być może podczas rytuału sam usłyszysz głos ziemi i zrozumiesz dlaczego nasi przodkowie nazwali ją Matką”.

Ziemia jest tutaj traktowana jako Matka Ziemia, pogańska bogini rodem ze starożytnej słowiańskiej mitologii. Przywołany został „archetyp szamana”, a więc maga ze słowiańskich kultów. Tam, gdzie następuje odejście od chrześcijaństwa, odradza się pogaństwo. Lub mówiąc jeszcze inaczej: „gdzie rozum zasypia, budzą się demony”.

Jan Bodakowski