Rocznica śmierci polskiego księdza zamęczonego przez nazistów!

Franciszek Kałuża urodził się 18 września 1877 r. w Kowalach na Śląsku Cieszyńskim. Uczęszczał do gimnazjum w Bielsku, gdzie zdał maturę, później studiował teologię w Seminarium Duchownym w Widnawie. W 1903 r. przyjął święcenia kapłańskie, po czym skierowano go pracy duszpasterskiej jako wikariusz w Łazach.

Był członkiem zarządu Związku Śląskich Katolików, organizacji reprezentującej interesy katolickiej, polskiej mniejszości narodowej pod zaborem austriackim. W 1908 r. został mianowany kanclerzem kurii biskupiej Generalnego Wikariatu dla Śląska Austriackiego w Cieszynie. Prowadził ożywioną działalność charytatywną i opiekował się młodzieżą.

W 1921 r., w wieku 44 lat, wstąpił do zakonu jezuitów w Starej Wsi. Po odbyciu nowicjatu oraz studium duchowości i prawa kanonicznego w Czechowicach-Dziedzicach pełnił obowiązki moderatora stowarzyszeń katolickich w Krakowie i rekolekcjonisty dla duchowieństwa śląskiego.

W latach 1924-1925 był katechetą gimnazjalnym w Stanisławowie. Potem sprawował obowiązki superiora (czyli przeora), kolejno w Krakowie przy kościele św. Barbary, w Bukareszcie i we Lwowie, gdzie w 1932 r. złożył śluby zakonne. Od września 1933 r. był superiorem rezydencji jezuickiej, a zarazem proboszczem parafii Matki Boskiej Różańcowej w Rudzie.

Pod koniec 1938 r. przeniesiono go cieszyńskiej parafii Najsłodszego Serca Jezusowego, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Aresztowany już 3 września 1939 r. przez gestapo, był przetrzymywany w miejscowym więzieniu. W kwietniu 1940 r. przewieziono go do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, a w grudniu 1940 r. do Dachau. Zmarł w opinii świętości 19 stycznia 1941 r.

Ks. Franciszek Kałuża jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których w 2003 r. rozpoczął się drugi proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej.

Źródło: meczennicy.pelplin.pl