Tytułowe siostry to Anna Konstancja i Józefina Maria, bliźniaczki mieszkające w dworze w Jabłonnym Sadzie. Ich ojciec, weteran wojen napoleońskich, swego czasu stacjonujący na San Domingo podupada na zdrowiu, gdy Napoleon odchodzi z tego świata. Wkrótce umiera też matka dziewcząt, Kreolka, którą pan domu poznał na odległej wyspie. Duszna atmosfera w domu, opieka nad zniedołężniałem ojcem, rodzące się uczucie a nawet wpływ służącej sprawią, że pod płaszczykiem nudnego życia zaczną wrzeć skomplikowane i negatywne emocje.

Pierwsze, co zwróciło moją uwagę, to styl autorki. W narracji licznie występują porównania i metafory, nawet refleksje bohaterów bywają mocno osobliwe dotyczące przebicia psa bagnetem. Autorka celuje również w naturalizm, prowadzi narrację chronologicznie… by chwilę później opisać wydarzenia wcześniejsze o trzydzieści lat. Nastrój opowieści jest senny, wręcz oniryczny. Z pewnością nie jest to lektura lekka.

Na pochwałę zasługuje tu nawiązywanie do wydarzeń historycznych, a przede wszystkim osadzenie powieści w czasach innych niż XX wiek. Zamiast więc kolejny raz czytać o wojnach światowych, II RP czy PRL możemy przyjrzeć się czasom tuż po upadku Napoleona i powstaniu listopadowego. 

Zabierając się do lektury "Sióstr" warto jednak pamiętać, że nie jest to klasycznie prowadzona powieść i pomimo niewielkiej objętości nieco ponad stu stron dość zagmatwana. Osobiście postrzegam ją jako ciekawy literacki eksperyment, który w swojej specyficzności kilka razy ociera się o pretensjonalność.  "Siostry" to książka mało znana, ale ciekawa w swojej formie powieść obyczajowa poruszająca. Polecam ją  zwłaszcza z powodu owej specyfiki, a także ciekawego połączenia wątku polskiego dworu z tradycjami i wierzeniami z Haiti.

Stefan Dziekoński