Archiwum do dziejów historii, literatury i oświaty w Polsce [FELIETON]

Polacy, którzy kilkadziesiąt lat temu zostali wypędzeni w jednej koszuli z ojczyzny, ze  swoich wielowiekowych domów, pozbawieni ciepłej, rodzinnej atmosfery uciekający polami, lasami, dla bezpieczeństwa  ciemną nocą jak zwierzyna przed pościgiem banderowców, proszeni są o zaangażowanie w geopolityczny konflikt możnych tego świata w sytuacji, gdy tysiące Ukraińców nie planują wracać na Ukrainę. POLACY JAK ZWYKLE OFIARNI spieszą z pomocą uchodźcom ale czy powinni poświęcać życie na froncie?

Czy przyjmujemy miliony uchodźców świadcząc im niezbędną pomoc (kosztem polskich obywateli) tylko DO CZASU ZAKOŃCZENIA KONFLIKTU, by wrócili zdrowi, silni i przystąpili do odbudowy zniszczeń tak jak Polacy po 5 latach wojny i okupacji? DLA KOGO WYGRANA BĘDZIE TA WOJNA?  

Na stronie MKiDN czytam: Wicepremier, minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński rozmawiał w piątek telefonicznie z ministrem kultury i polityki informacyjnej Ukrainy Ołeksandrem Tkaczenką. Ukraiński minister kultury przekazał m.in., że obecnie najważniejszą dla Ukrainy sprawą są dostawy wsparcia materialnego oraz zablokowanie nadawania rosyjskich mediów propagandowych. Tematem rozmowy ministrów było również konkretne wsparcie, jakie Polska może udzielić Ukrainie w dziedzinie kultury oraz zabezpieczenia działań informacyjnych. Ministrowie rozmawiali także na temat stanowiska Polski na nieformalne spotkanie ministrów kultury Unii Europejskiej, które odbędzie się w dniach 7-8 marca.

Ukraińcy przekazują nam i światu co jest im potrzebne a Minister POLSKIEJ KULTURY nie domaga się sprowadzenia do Polski (na nasz koszt) czyli zabezpieczenia POLSKICH ZBIORÓW KULTURY GROMADZONYCH PRZEZ STULECIA PRZEZ POLAKÓW i pozostawionych  na terenie obecnej Ukrainy. Czy zabezpieczeniem ich zajmie się Unia Europejska czyli NIEMCY?  JUŻ CZĘŚĆ „ZABEZPIECZYLI" Z CHWILĄ WYBUCHU II WOJNY  światowej i do dzisiaj trzymają w swoich sejfach.

Teren obecnej BARBARZYŃSKIEJ AGRESJI jest pełen polskich śladów.

Biblioteka Warszawska 1911 T.2

BENEDYKT DYBOWSKI Wspomnienia z czasów uniwersyteckich –

W porównaniu ze smutnymi warunkami życia naszego gimnazyalnego, pobyt, na uniwersytetach wydawał się nam prawdziwym rajem. Do wyboru było kilka uniwersytetów, w których miałem bądź znajomych, bądź krewnych. W Charkowie byli moi bracia stryjeczni, tam wykładali Polacy, Mickiewicz i Stanisławski. W Petersburgu bawiący: Spasowicz Włodzimierz, Ohryzko Józefat, Łapicki Julian, uczniowie z gimnazjum mińskiego, sławili tamtejsze wykłady; przypominam sobie to zajęcie, z jakiem słuchaliśmy opowiadań Łapickiego, wychwalającego lekcje akademika Brandta. W Kijowie byli Bardscy, ci znowu namawiali, byśmy wybrali Kijów, jako miasto przez pół polskie, gdzie życie koleżeńskie miało być najwyżej rozwinięte; nareszcie miałem brata stryjecznego na uniwersytecie w Dorpacie; znając język niemiecki już z domu, postanowiłem, za zgodą rodziców, udać się do Dorpatu.

Biblioteka Warszawska 1871 T.2

Dnia 4 listopada 1871. zakończył życie Aleksander Mickiewicz ostatni z braci Adama, w majętności swojej zwanej Gubernia, w powiecie kobryńskim, gubernii Grodzieńskiej. Urodzony w Nowogródku w roku 1801; nauki wyższe pobierał w Uniwersytecie Wileńskim na wydziale prawnym, gdzie otrzymał stopień magistra obojga praw. Obszerna jego rozprawa: Jaki wpływ prawodawstwo rzymskie na polskie i litewskie mieć mogło - drukowana w Dzienniku Warszawskim, piśmie miesięcznym z r. 1825 z przypisami Lelewela, utorowała mu drogę do katedry w Liceum Krzemienieckim, skąd w r. 1835 przeszedł na katedrę prawa rzymskiego w Kijowie, a w r. 1840 na takąż katedrę w Charkowie. W rękopiśmie pozostawił: Kursa prawa wykładane w Liceum Krzemienieckim, oraz Encyklopedyą prawa.

Biblioteka Warszawska 1871 T.2

JÓZEF KORZENIOWSKI. Zapiski z rękopisów cesarskiej Biblioteki Publicznej w Petersburgu i innych bibliotek petersburskich. „Archiwum do dziejów literatury i oświaty w Polsce" tom XI. Kraków, 1910. Nakładem Akademii Umiejętności.

Znane są powszechnie losy archiwów publicznych polskich: po upadku państwa zabrane zostały, jako zdobycz wojenna i poniekąd dowód prawny posiadania władzy nad narodem zwyciężonym. Wszystkie burze polityczne, doświadczone przez Polskę w ciągu ostatnich stuleci, odbiły się mniej lub więcej poważnie na całości zbiorów archiwalnych, muzeów i bibliotek.

(...) Powstało w pierwszych trzech dziesiątkach lat po rozbiorach biblioteki i archiwa polskie uległy nowej katastrofie po 1831 r. Wówczas zabrano bibliotekę Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, którą wraz z częścią warszawskiej biblioteki uniwersyteckiej wcielono do ces. Biblioteki Publicznej; wspaniałą bibliotekę uniwersytetu wileńskiego podzielono pomiędzy petersburską Publiczną i uniwersyteckie kijowską i charkowską. Księgozbiór liceum Krzemienieckiego i akademii jezuickiej w Połocku wysłano do Kijowa, Witebska i Petersburga. Długi szereg pomniejszych zbiorów publicznych i prywatnych uległ konfiskacie na rzecz instytucyj rosyjskich. Największa część weszła do ces. Biblioteki Publicznej, która też powstała w 1805 r. dzięki nagromadzonym nabytkom polskim. Ces. Biblioteka Publiczna w Petersburgu, nieuporządkowana zwłaszcza w dziale manuskryptów polskich, bez odpowiednich, opracowanych naukowo skorowidzów i katalogów, przedstawia jakby tajemniczy jakiś skarbiec zabytków rękopiśmiennych pierwszorzędnej doniosłości. Pociągała też i po dziś dzień nęci badaczy. 

Bożena Ratter