Szokujące doniesienia. Trudno w to uwierzyć

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zostało założone w 1844 roku przez 13 kierowników amerykańskich instytucji dla osób z chorobami psychicznymi. Organizacja rozrosła się pod względem członkostwa po zakończeniu II wojny światowej, prawdopodobnie z powodu ustawy GI zezwalającej tysiącom młodych mężczyzn na uczęszczanie do college'u.

Pierwszy DSM, utworzony w 1952 r., ustanowił hierarchię dewiacji seksualnych. Urzędnicy APA nalegali wówczas na kodyfikację i rozróżnienie „naturalnych” lub „zdrowych” zachowań od „nienaturalnych”, czyli „niezdrowych” zachowań. Organizacja uważała, że seks niemający na celu prokreacji jest nienaturalny, ponieważ nie może skutkować poczęciem dziecka.

W I DSM homoseksualizm został sklasyfikowany jako „dewiacja seksualna” w ramach większej kategorii zaburzeń osobowości, „socjopatycznych zaburzeń osobowości”. Diagnoza dewiacji seksualnych obejmowała jako przykłady „homoseksualizm, transwestytyzm, pedofilię, fetyszyzm i sadyzm seksualny”.

Kampania mająca na celu usunięcie diagnozy „homoseksualizmu” z DSM rozpoczęła się na dobre w latach 60. XX wieku, wspierana przez rosnący ruch na rzecz praw obywatelskich, praw kobiet i gejów w całym kraju. Nazwane ruchem „homofilskim” , organizacje zajmujące się prawami gejów i lesbijek w dużych miastach, takich jak Nowy Jork, San Francisco i Filadelfia, zaczęły wywierać presję na wybranych urzędników i rozpoczynać publiczne kampanie na rzecz widoczności i swoich praw. Wysiłki na rzecz „wyzwolenia”, jak to oni sami mówią, gejów odbywały się na wielu frontach, a akceptacja APA było częścią ruchu na rzecz „równości i akceptacji”.

Aktywiści zintensyfikowali swoje wysiłki po latach kampanii z zewnątrz. Postanowili udać się prosto na konferencje APA, gdzie praktycy uczestniczyli w panelach i dyskusjach na temat psychiatrii i psychologii – i naciskali na akceptację. homoseksualizmu.

Po raz pierwszy opublikowana w 1968 roku DSM -II (druga edycja amerykańskiej klasyfikacji zaburzeń psychicznych) wymieniła homoseksualizm jako zaburzenie psychiczne. Pod tym względem DSM podążał za długą tradycją w medycynie i psychiatrii. W 1973 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) poprosiło wszystkich członków uczestniczących w jego konwencji o głosowanie nad tym, czy uważają homoseksualizm za zaburzenie psychiczne. 5854 psychiatrów głosowało za usunięciem homoseksualizmu z DSM, a 3810 za jego utrzymaniem.

Następnie APA poszła na kompromis, usuwając homoseksualizm z DSM, ale w efekcie zastępując go „zaburzeniami orientacji seksualnej ” dla osób „w konflikcie” ze swoją orientacją seksualną. Dopiero w 1987 roku homoseksualizm całkowicie zniknął z DSM.

W międzyczasie Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) usunęła homoseksualizm ze swojej klasyfikacji ICD dopiero po opublikowaniu ICD-10 w 1992 r., chociaż ICD-10 nadal zawiera konstrukt „ego-dystonicznej orientacji seksualnej”. W tym stanie osoba nie ma wątpliwości co do swoich preferencji seksualnych, ale „chciałaby, żeby było inaczej z powodu powiązanych zaburzeń psychicznych i behawioralnych”.

Warto przypominać tę historię, bo pokazuje ona bardzo dobitnie cztery fakty. Po pierwsze, w czasach, kiedy nauka nie była tak poddana ideologii, lekarze byli zgodni co do tego, że homoseksualizm jest chorobą. Po drugie, zmieniło się to nie pod wpływem nowych badań, ale nacisków grup samych homoseksualistów. Jak widzimy to też dzisiaj, stosują oni wszelkie możliwe metody, aby osiągnąć swój cel. Po trzecie, pomimo ich działań tylko 58%, a więc niewiele ponad połowa, psychiatrów było za skreśleniem homoseksualizmu z listy chorób. Po czwarte w końcu, homoseksualizm nie zniknął w 1973 r. zupełnie z listy chorób, bo pozostał w ramach „zaburzeń orientacji seksualnej”. Przyjęto przy tym dziwaczne, nielogiczne tłumaczenie, że homoseksualizm jest zaburzeniem tylko wtedy, kiedy jest nieakceptowany.

Chris Klinsky