Czym jest KPO?

Z rządowej strony gov.pl możemy się dowiedzieć, że „Krajowy Plan Odbudowy (KPO) to kompleksowy program reform i projektów strategicznych. Jego celem jest wzmocnienie odporności gospodarczej i społecznej oraz budowa potencjału polskiej gospodarki na przyszłość”. I dalej: „Krajowy Plan Odbudowy (KPO) ma odbudować kondycję gospodarki po kryzysie wywołanym pandemią koronawirusa i zapewnić jej większą odporność na przyszłe nieprzewidziane okoliczności. Otrzymane w ramach programu pieniądze mają być przeznaczone na modernizację technologiczną, trafić do rodzimych firm oraz poprawić jakość życia Polaków i konkurencyjność naszej gospodarki. (…) W sposób naturalny wielkoskalowe inwestycje przełożą się bowiem na wykorzystanie potencjału lokalnych przedsiębiorców, poddostawców... (…) Reformy i programy inwestycyjne KPO mają przede wszystkim długofalowo realizować zieloną i cyfrową transformację”.

Ile kasy i na co?

Rząd reklamował się, że „załatwił” 770 mld zł. Później kwoty były trochę inne. Jak podawał rządowy portal gov.pl: „Fundusz Odbudowy zakłada rozdysponowanie do państw członkowskich Unii Europejskiej 672,5 mld euro w formie dotacji i pożyczek (wcześniej pisano nawet o 750 mld euro pomocy dla państw członkowskich). Polska może liczyć na 58 mld euro - ok. 23,9 mld euro w formie dotacji i ponad 34,2 mld euro w niskooprocentowanych pożyczkach”.

Powstanie KPO wynika z Europejskiego Instrumentu Odbudowy (Recovery and Resilience Facility - RRF), który przewiduje. Polska jest czwartym co do wielkości beneficjentem tego programu.

W ramach Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności Polska będzie miała do dyspozycji ok. 58,1 mld euro, w tym:

• 23,9 mld euro w formie dotacji,

• 34,2 mld euro w pożyczkach.

Czas na wykorzystanie tych pieniędzy Polska ma do 2026 roku. Tylko, że wcześniej musiałaby w ogóle je dostać.

Droga legislacyjna

Rok temu, bo na początku maja zeszłego roku, a dokładnie 4 maja 2021 uchwalił ustawę o ratyfikacji decyzji Rady UE z dnia 14 grudnia 2020 r. ws. systemu zasobów własnych Unii Europejskiej. Wcześniej projekt ustawy o ratyfikacji unijnego Funduszu Odbudowy przyjęły sejmowe komisje finansów publicznych i spraw zagranicznych. Zgodnie z procedurami Komisja Europejska ocenił polski plan w ciągu dwóch miesięcy. Później Krajowy Plan Odbudowy musiał zostać przyjęty przez państwa UE. Żeby pieniądze w ogóle zostały wypłacone krajom członkowskim z Funduszu Odbudowy, wcześniej wszystkie państwa musiały się zgodzić na przepisy o zasobach własnych Unii Europejskiej. I tu zaczęły się schody...

Nie dostaniemy i dobrze...

Polska pewnie nie dostanie tych pieniędzy z UE. Pewnie to nawet dla nas będzie lepiej. Po pierwsze, w ogóle nie wiemy, jak są oprocentowane te pieniądze. Po drugie, „zielone inwestycje” w wychwytywanie dwutlenku węgla nie są dla nas tak ważne, jak rozwój gospodarczy. A w zasadzie zatrzymanie spadku (ponieważ wzrost gospodarczy powinien być odjęty od poziomu inflacji, a ta szaleje). Po trzecie te pieniądze i tak wróciłyby do firm w Starej Unii (tam się produkuje i stamtąd sprowadza wiatraki i inne „zielone” dziadostwo), a nam zostaną tylko długi i procenty do zapłacenia. „Wszelkie fundusze unijne zwiększają władzę państwa kosztem realnej gospodarki. To politycy i urzędnicy decydują, na co zostaną wydane te pieniądze, przez co to jest także większa korupcja”. - pisał ekonomista Tomasz Cukiernik A więc zwiększyłyby złodziejstwo i marnotrawstwo. Co więcej gdyby w końcu te pieniądze z Brukseli trafiły do Polski, inflacja byłby jeszcze większa, niż jest teraz. I spora część tej kasy w ogóle by się rozpłynęła przez inflację a resztę nawet jakby nie zdefraudowano, to by zmarnowano. Na „zrównoważony” transport, sztuczne mięso z grzybów (tych na budynkach), wiatraczki, czy inne solary z Niemiec.

Ten tekst ukazał się w miesięczniku Moja Rodzina. Zachęcamy do prenumeraty.