Kościół ustanawiając w jednym dniu uroczystość św. Pawła wraz ze św. Piotrem nie chciał jednak zrównać go w prymacie z pierwszym następcą Chrystusa. Chodziło jedynie o podkreślenie, że obaj Apostołowie byli współzałożycielami gminy chrześcijańskiej w Rzymie, że obaj w tym mieście oddali dla Chrystusa życie swoje oraz że w Rzymie są ich relikwie i sanktuaria. 

 

Warto zauważyć, że święto Apostołów Piotra i Pawła 29 czerwca obchodzono, tak na Zachodzie, jak też i na Wschodzie. Wskazywało to na powszechne przekonanie, że był to dzień śmierci obu Apostołów. Taki też był bardzo dawny zwyczaj- święta liturgiczne obchodzono w dniu śmierci męczenników. 

 

Imię Piotr to właściwe Szymon (Symeon). Pan Jezus zmienił mu imię na Piotr przy pierwszym spotkaniu, gdyż miało ono symbolizować jego przyszłe powołanie. Piotr pochodził z Betsaidy, miejscowości położonej nad Jeziorem Genezaret (Galilejskim). Był onbratem św. Andrzeja, Apostoła, który Szymona przyprowadził do Pana Jezusa niedługo po chrzcie w rzece Jordan, jaki Chrystus Pan otrzymał z rąk Jana Chrzciciela (Mt 10, 2; J 1, 41). 

 

Ojcem Szymona Piotra był Jona (Jan), rybak galilejski Jezus bardzo wyraźnie wyróżniał Piotra wśród Apostołów. Piotr był świadkiem- wraz z Janem i Jakubem- wskrzeszenia córki Jaira (Mt 9, 23-26; Mk 5, 35-43; Łk 8, 49-56), Przemienienia na górze Tabor (Mt 17, 1-18; Mk 9, 1-8; Łk 9, 28-36) i krwawego potu w Getsemani (Mt 26, 37-44; Mk 14, 33-40; Łk 22, 41-46). Kiedy Jezus zapytał Apostołów, za kogo uważają Go ludzie, otrzymał na to różne odpowiedzi. Kiedy zaś rzucił im pytanie: "A wy za kogo Mnie uważacie?"- usłyszał z ust Piotra wyznanie: "Tyś jest Mesjasz, Syn Boga Żywego". Za to otrzymał w nagrodę obietnicę prymatu nad Kościołem Chrystusa: "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie" (Mt 16, 18-19).

 

Św. Piotr poniósł śmierć męczeńską według podania na wzgórzu watykańskim. Według świadectwa Orygenesa został on ukrzyżowany głową na dół na własną prośbę, gdyż czuł się niegodnym umierać na krzyżu jak Chrystus. 

 

Paweł z kolei pochodził z Tarsu w Cylicji - Mała Azja (Dz 21, 39; 22, 3). Urodził się, ok. 8 roku po narodzeniu Chrystusa, jako obywatel rzymski. Pochodzenie dawało mu pewne wyróżnienie i przywileje. Nie wiemy, jaką drogą Paweł to obywatelstwo otrzymał: być może, że całe miasto rodzinne cieszyło się tym przywilejem; możliwe, że rodzina Apostoła nabyła lub po prostu kupiła sobie ten przywilej, bowiem i tą drogą także można było otrzymać obywatelstwo rzymskie (Dz 22, 28) w owych czasach. 

 

Paweł nie znał Jezusa. Wiedział jednak o chrześcijanach i serdecznie ich nienawidził, uważając ich za odstępców i odszczepieńców. Dlatego z całą satysfakcją asystował przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana (Dz 7, 58). Nie mając jednak pełnych lat 30, nie mógł wykonywać wyroku śmierci na diakonie. Pilnował więc szat oprawców i zapewne pilnie ich zachęcał, aby dokonali egzekucji (Dz 7, 58-60).

 

Szaweł Chrystusa spotkał w pobliżu murów Damaszku. Chrystus powalił go na ziemię, oślepił i w jednej chwili oświecił go, że jest w błędzie. Nauka, którą on tak zaciekle zwalczał, jest prawdziwą. Chrześcijaństwo jest wypełnieniem obietnic Starego Przymierza, że Chrystus nie jest bynajmniej zwodzicielem, ale właśnie tak długo oczekiwanym i zapowiadanym Mesjaszem.

 

Po swoim nawróceniu (był to ok. 35 rok po narodzeniu Chrystusa, a więc drugi po Jego śmierci) Szaweł rozpoczął nową erę swojego życia: głosi niestrudzenie Jezusa Chrystusa. Śmierć męczeńską ok. 67 roku. Według bardzo starożytnego podania św. Paweł miał ponieść śmierć od miecza.