Odszedł „biskup niezłomny”

W wieku 94 lat do Domu Ojca odszedł najstarszy polski biskup. Ks. abp. Ignacy Tokarczuk zmarł dziś rano. Pogrzeb zaplanowany jest na środę 2 stycznia 2013 roku, o godz. 11.00, w Archikatedrze Przemyskiej. Będą żegnały go tłumy wiernych.

 

- Był człowiekiem wiary, wybitnym patriotą i duszpasterzem. Budowniczym kościołów, przykładnym kapłanem oraz gorliwym biskupem – wspomina metropolita przemyski, ks. abp. Józef Michalik. 

 

W mijającym roku, 21 czerwca ks. abp. Ignacy Tokarczuk obchodził 70. rocznicę otrzymania świeceń kapłańskich, które otrzymał z rąk bp. Eugeniusza Baziaka w 1942 roku we Lwowie. Na zawsze w pamięci wiernych zostanie zapamiętany jako „niezłomny biskup”. W okresie komunizmu ks. abp Ignacy Tokarczuk podjął bezkompromisową walkę z systemem, przez co rząd PRL uznawał go za jednego z najpoważniejszych wrogów ustroju.

 

Ks. bp Ignacy Tokarczuk dzięki swemu bezkompromisowemu stosunkowi do systemu budowanego w okresie PRL, w tym odważnym wystąpieniom przeciwko zakłamaniu i ateizacji społeczeństwa, szybko uzyskał miano jednego z najpoważniejszych i najtrudniejszych „wrogów ustroju”. Władze komunistyczne uważały go za jednego z głównych swoich przeciwników, obok kardynała Stefana Wyszyńskiego i kardynała Karola Wojtyły. Za swoją bezkompromisową postawę w obronie instytucji Kościoła katolickiego w PRL był wielokrotnie szykanowany przez Służbę Bezpieczeństwa.

 

Tylko w czasie jego 28-letniej posługi w diecezji przemyskiej, zostało utworzonych 220 nowych parafii i 430 kościołów. Wszystkie bez zgody władz, która rzucała miliony kłód pod nogi duszpasterzy pragnących ułatwić dotarcie do świątyń swoim wiernym. O wszelkich przejawach szykan ks. abp Tokarczuk mówił wprost i otwarcie. Zyskał tym przydomek „biskupa niezłomnego”.

Przyświecała mu idea rozwoju duszpasterstwa.

 

 

Ks. abp Ignacy Tokarczuk urodził się 1 lutego 1918 roku w Łubiankach Wyższych k. Zbaraża. Po maturze złożonej w maju 1937 roku w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Zbarażu wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie. Studia odbywał na wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza.

 

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu miasta przez Sowietów kontynuował studia tajnie w konspiracyjnym seminarium. Po otrzymaniu święceń pracował jako wikariusz w parafii Złotniki, gdzie 22 lutego 1944 roku cudem uniknął śmierci z rąk bojowników OUN-UPA. Po wjeździe do Lwowa pracował w parafii św. Marii Magdaleny. Po ponownym zagarnięciu Lwowa przez Sowietów w listopadzie 1945 roku został przeniesiony do Katowic, gdzie był wikariuszem w parafii Chrystusa Króla.

 

W latach 1946-1951 odbył studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uwieńczone doktoratem z filozofii. Był przez rok asystentem na Wydziale Filozofii KUL. W związku ze wzmagającymi się represjami komunistycznymi wobec jego uczelni w 1952 roku wyjechał do Olsztyna, gdzie był wykładowcą w tamtejszym Seminarium Duchownym i równocześnie pomagał w duszpasterstwie w Orzechowie i w Pluskach. W latach 1954-1957 był proboszczem w Gutkowie, a następnie do 1960 roku duszpasterzem akademickim. W 1962 roku powrócił do Lublina, gdzie został adiunktem Katedry Teologii Pastoralnej KUL.

 

3 grudnia 1965 roku ks. abp. Ignacy Tokarczuk został nominowany na biskupa przemyskiego. Konsekracji udzielił mu 6 lutego 1966 roku w katedrze przemyskiej ówczesny Prymas Polski ks. kardynał Stefan Wyszyński. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Deus Caritas” (Bóg Miłością). 16 lutego 1967 roku wszedł w skład Komisji Głównej Episkopatu Polski. Od 1975 należał do Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Ogólnego i Komisji Budowy Kościołów. Przewodniczył Komisji „Justitia et Pax”.

 

Ojciec Św. Jan Paweł II podczas kolejnej Pielgrzymki do Ojczyzny obdarzył go 3 czerwca 1991 roku godnością arcybiskupa ad personam, natomiast 25 marca 1992 roku podniósł go do godności arcybiskupa metropolity przemyskiego.

 

W 1993 roku, po osiągnięciu wieku emerytalnego został biskupem seniorem archidiecezji przemyskiej.

 

foto: Dominik Różański