Destruktywny wpływ telewizji

W wielu polskich domach centralne miejsce zajmuje telewizor. To on uwodzi, kradnie czas i sprawia, że członkowie rodzin stają się sobie obcy. Wspólne rozmowy zastąpione zastąpione zostały wspólnym oglądaniem telewizji, przez coraz bardziej obcych sobie krewnych. To nie rodzice kształtują tożsamość swoich dzieci a telewizja. A dzieci zniewolone magicznym wpływem ekranów telewizyjnych tracą zdrowie i nie zyskują zdolności budowania relacji społecznych. Telewizja jest jednym z tych mediów z którymi dzieci mają najwięcej kontaktów a zarazem głównym źródłem informacji o otaczającym świecie, również tym, z którym odbiorca styka się bezpośrednio. Redukuje relacje odbiorców z innymi ludźmi w świecie realnym. Telewizja jest popularna, bo jej konsumpcja nie wymaga wysiłku (ani fizycznego ani psychicznego - by być telewidzem nie trzeba podejmować żadnego wysiłku). Przekaz telewizyjny jest krótki, intensywny i bardzo emocjonalny. W przekazie telewizyjnym występujeefekt interferencyjny – szybkie następowanie po sobie komunikatów, co sprawia, że telewidz (szczególnie młody) traci kontrolę nad tym, co odbiera i bezrefleksyjnie chłonie wszelkie treści. Tele-treści szczególnie bezrefleksyjnie są konsumowane przez dzieci. Telewizja uczy dzieci agresji, a tę agresję dzieci przenoszą do realnego życia. Utożsamiają się z telewizyjnymi bohaterami, którzy stają się ważniejsi od rodziny – telewizja niszczy więzi rodzinne, szczególnie rodziców z dziećmi. „Współczesne media wyręczają rodziców w przekazywaniu dzieciom wiedzy o świecie, określonych norm moralno-społecznych, wartości humanistycznych, wzorów zachowań”. To, że telewizja zastępuje rodziców, powoduje u dzieci problemy z zachowaniem, niestabilność emocjonalną, słabość psychiczną, zachowania zagrażające zdrowiu i życiu. Telewizja promuje tandetną pop kulturę (odtwórczą, prymitywną, mieszającą absurdalną fikcje z faktami). Treści zawarte w tele-przekazach są nieadekwatne do rozwoju psychicznego dzieci. Telewizja demoralizuje - dzieci i młodzież z telewizji przejmują patologiczne wzorce zachowań. Rodzice powinni ograniczać dzieciom dostęp do telewizora, dbać o to, by dzieci w telewizji oglądały tylko wartościowe programy. By chronić dzieci i młodzież przed destruktywnym wpływem mediów, trzeba uczyć dzieci o zagrożeniach związanych z mediami. Kreować w młodych odbiorcach krytycyzm wobec treści pokazywanych w mediach. Rozpatrując tele-zagrożenia trzeba pamiętać o: anime (azjatyckich kreskówkach, z których duża część nie jest przeznaczona dla dzieci i młodzieży – z powodu obecności w nich treści pornograficznych, gender, gejowskich, hedonistycznych, okultystycznych, synkretycznych, promujących odwet i zemstę), kreskówkach promujących przemoc, serwisach informacyjnych, w których manipulacja przedstawiana jest jako informacja, stwarzane są pozory obiektywizmu, kreując jako ważne problemy kwestie nieistotne, a ignorując w przekazach kwestie istotne, przez co stają się częścią przemysłu rozrywkowego a nie dziennikarstwa – dzisiejsze programy informacyjne są konstruowane na podstawie scenariuszy, by widz miał fałszywe przeświadczenie że program jest spontaniczny. Celem telewizji jest, by telewidz pozostał jak najbardziej pasywny i był całkowicie pochłonięty konsumpcją przekazu medialnego. Dzięki pełnemu oddaniu widzów, nadawcy skutecznie kształtują postawy telewidzów, którzy nie mają świadomości, że są manipulowani. Dlatego nie wolno być biernym konsumentem mediów. Trzeba pielęgnować własną tożsamość i być jej świadomym, by skutecznie kontrolować treści obecne w przekazie medialnym. Należy wiedzieć, jakie poglądy mają szefowie i właściciele mediów, by móc oceniać wiarygodność przekazu. Należy też wiedzieć, jak kreuje się informacje i z jakich elementów składa się przekaz. Warto korzystać z różnych źródeł informacji. Wszystko dlatego, że manipulacja żeruje na ignorancji odbiorców. Jednym z rodzajów popularnych programów telewizyjnych są talk show. Część z nich koncentruje się na temacie, inne - na prowadzącym. Tematyka talk show dotyczy życia ludzi sławnych lub ludzi zupełnie nieznanych. Są tak skonstruowane, by widzowie mieli poczucie, że są to programy na żywo. W rzeczywistości jednak są one nagrywane, a dla nadania pozorów interaktywności widzowie są zachęcani do czatów, korzystania z audiotele, dzwonienia. Produkcja talk show jest tania i daje duże zyski, celebryci za udział są opłacani. Im tematyka jest bardziej kontrowersyjna tym lepiej. Tematyka takich programów oparta jest na ekshibicjonizmie obyczajowym, nie daje wiedzy, demoralizuje, daje widzom złudne przeświadczenie o byciu kompetentnymi. Przed paru laty szturmem na ekrany telewizorów wdarły się reality show, programy oparte na ekshibicjonizmie uczestników i inklinacjach widzów do podglądania. Ich scenariusz opiera się na przedstawianiu fikcji jako rzeczywistości. Mówiąc o telewizji, nie należy zapominać o reklamach. Co raz częściej grupą docelową dla reklamy są dzieci. Z badań wynika, że w istotnym stopniu wpływają one na nasze decyzje co do wyboru towarów (od samochodów, przez sprzęt AGD do jedzenia). Dzieci są idealnymi odbiorcami reklam, bo je lubią, choć często są rozczarowane tym, że produkty nie działają tak, jak jest to przedstawiane w reklamach. Reklamy kształtują w dzieciach konsumpcyjny styl życia, w którym konsumpcja jest celem życia. Mają służyć temu, by dzieci utożsamiały się z marką, a będąc już dorosłymi, konsumowały produkty marek znanych z dzieciństwa.   Źródło: „Co wciąga twoje dziecko?” Małgorzata Więczkowska, Wydawnictwo M.