W czasie okupacji żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej i AK, po wojnie wykładał historię na KUL i pracował w katolickim tygodniu „Więź”. W 1976 r. zbierał pieniądze dla robotników Radomia i Ursusa, a cztery lata później współtworzył „Solidarność”. Był inwigilowany przez bezpiekę. Zdzisław Szpakowski urodził się 1 marca 1926 r. w Świsłoczy koło Wołkowyska na terenach dzisiejszej Białorusi. W czasie II wojny światowej działał w polskim ruchu oporu. Od 1942 r. należał do Narodowej Organizacji Wojskowej w Siedlcach, a następnie w NSZ i w NSZ-AK. Po zajęciu ziemi siedleckiej przez sowietów znalazł się antykomunistycznym Narodowym Zjednoczeniu Wojskowym. Zagrożony aresztowaniem, przeszedł do leśnego oddziału zbrojnego. Po ujawnieniu się jesienią 1945 r. w Warszawie pozostawał w kontakcie z NZW. W 1946 r. ponownie w podziemiu, ostatecznie ujawnił się wiosną 1947 r. Studiował socjologię i historię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1954 r. wykładał na KUL-u. Na początku października 1956 r. wspólnie z innymi młodymi działaczami katolickimi współtworzył Klub Inteligencji Katolickiej. W 1958 r. zaczął pracę w redakcji czasopisma katolickiego „Więź”. W latach 1966–1988 kierował w niej działem najnowszej historii Polski. Na przełomie lat 70. i 80. XX w. wykładał na kursach i spotkaniach organizowanych przez Towarzystwo Kursów Naukowych. Publikował w prasie katolickiej i niezależnej, aktywnie działał w opozycji demokratycznej. Był sygnatariuszem apeli i listów w obronie bitych studentów, osób represjonowanych, robotników zakładów z Radomia i Ursusa. Po rozpadzie ROPCiO w 1979 r. współtworzył nielegalny Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. W 1980 r. zaangażował się w działalność w „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany w Warszawie-Białołęce. W latach 1982-1989 współorganizował i prowadził Duszpasterstwo Ludzi Pracy „Wola”. Po wznowieniu działalności przez KIK stworzył i prowadził jego Sekcję Historyczną. Wygłaszał referaty i prelekcje na temat najnowszej historii Polski. Na krótko przed śmiercią został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 26 października 2006 r., spoczął na warszawskim Cmentarzu Komunalnym Północnym. Źródło: encysol.pl