Ks. Franciszek Blachnicki zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 r. Wyniki śledztwa przeprowadzonego przez IPN wykazały, że kapłan był inwigilowany przez SB i zmarł na skutek otrucia. Urodził się 24 marca 1921 r. w Rybniku w wielodzietnej rodzinie. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Orzeszu, a następnie do Gimnazjum im. Staszica w Tarnowskich Górach. Maturę zdał w 1938 r. Podczas kampanii wrześniowej 1939 trafił do niewoli, z której zbiegł. Po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 r. został aresztowany przez gestapo w Zawichoście. Wywieziony do Auschwitz przebywał tam przez 14 miesięcy, z czego 9 miesięcy w karnej kompanii, a przez blisko miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 r. przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach, został skazany na karę śmierci za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Oczekując w więzieniu na wykonanie wyroku, 17 czerwca przeżył swoje nawrócenie, które to wydarzenie wspominał potem jako najważniejsze w swoim życiu. Po kilku miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia po zakończeniu wojny. Przez następne lata, aż do kwietnia 1945 r., kiedy został uwolniony przez armię amerykańską, przebywał w niemieckich obozach i więzieniach. Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, studiował też na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czerwcu 1950 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował kolejno w kilku parafiach diecezji katowickiej. Z jego inicjatywy, po raz pierwszy w 1954 r. odbyły się rekolekcje Oazy Dzieci Bożych. W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich, uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. W październiku 1956 r. współorganizował powroty biskupów do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”. W 1957 r. w Katowicach zorganizował i prowadził społeczną inicjatywę przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, w którą zaangażowanych było blisko tysiąc kapłanów katolickich i ponad 100 tysięcy świeckich. W sierpniu 1960 r. katowicka centrala inicjatywy została zlikwidowana przez władze państwowe. W odpowiedzi ks. Blachnicki napisał memoriał w tej sprawie, rozesłany do centralnych władz państwowych i kościelnych oraz mediów, w którym krytykował prześladowanie Kościoła katolickiego. W związku z tym wydarzeniem w marcu 1961 r. ks. Blachnickiego aresztowano. Po kilku miesiącach aresztu w więzieniu w Katowicach otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata, po czym został zwolniony. W październiku 1961 r. podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ich ukończeniu kontynuował pracę naukowo-dydaktyczną w Instytucie Teologii Pastoralnej. W latach 1964-72 kontynuował na KUL-u pracę dydaktyczno-naukową publikując ok. 100 prac naukowych i popularnych. W czerwcu 1972 r. zrezygnował z etatu na uczelni na znak protestu wobec niezatwierdzenia habilitacji przez Ministerstwo Oświaty. W 1963 r. podjął na nowo prowadzenie rekolekcji oazowych. Metodę 15-dniowych rekolekcji przeżyciowych zastosował stopniowo do różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, zwany dziś Ruchem Światło-Życie, którego celem jest wychowanie dojrzałych chrześcijan i zrealizowanie soborowej wizji Kościoła – wspólnoty wspólnot. Ruch rozwijał się w Polsce mimo różnych trudności zewnętrznych, przenikał też na Słowację i do Czech, a nawet do Boliwii. Z inspiracji ks. Blachnickiego powstawały też nowe inicjatywy, które były odpowiedzią na znaki czasu, m.in. Krucjata Wyzwolenia Człowieka. 10 grudnia 1981 r. wyjechał do Rzymu. Poszukiwany listem gończym nie mógł wrócić do kraju i w 1982 r. osiadł w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN i rozpoczął organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W tym samym roku założył „Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów” – stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Ks. Franciszek Blachnicki zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 r. Wyniki śledztwa przeprowadzonego przez IPN w latach 2001-2005 wykazały, że kapłan był inwigilowany przez SB za pośrednictwem swoich najbliższych współpracowników i że zmarł na skutek otrucia. 9 grudnia 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, 1 kwietnia 2000 r. jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele pw. Dobrego Pasterza. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Oświęcimskim.