Proboszcz śląskich parafii w okresie międzywojennym. Był cenionym duszpasterzem, działaczem społecznym i narodowym. Szerzył ideę wychowywania w trzeźwości i wspierał rodziny uzależnionych od alkoholu. W maju 1942 r. poniósł śmierć męczeńską z rąk Niemców. Józef Czempiel urodził się 21 września 1883 r. w kolonii Józefka koło Piekar na Śląsku w rodzinie górniczej. Uczęszczał do niemieckiego gimnazjum klasycznego w Bytomiu, a po jego ukończeniu podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wroc­ławskiego. Włączył się wówczas w działalność polskich towarzystw młodzieżowych i studenckich. Był kolejno wiceprezesem, prezesem i ostatnim sekretarzem „Kółka Polskiego”, organizacji śląskich teologów. Jednocześnie działał w tajnym Związku Młodzieży „Zet”. Święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 1908 r. Pracę duszpa­sterską rozpoczął w parafii św. Józefa w Rudzie, gdzie dał się poznać jako krzewiciel abstynencji, nawiązując w swych działaniach do akcji trzeźwościowej prowadzonej na Śląsku przez innych księży - Jana Alojzego Ficka oraz Jana Kapicę. W czasie I wojny światowej pracował w różnych miejscach – początkowo we wsi Turze pod Raciborzem, później przez krótki czas pomagał w parafii pw. św. Klemensa Papieża w Miedźnej koło Pszczyny. W latach 1916-17 był administratorem parafii w Wiśniczach. W 1917 r. został na pół roku skierowany do parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Baborowie. W 1918 r. został przydzielony do parafii pw. św. Michała Archanioła w Dziećmarowie, gdzie szybko popadł w konflikt z lokalnymi Niemcami. W związku z wprowadzeniem języka polskiego do nauk przygotowawczych przed I Komunią św. część mieszkańców wystosowała przeciwko niemu skargę do dzieka­na, a ten wniósł oskarżenie do Wikariatu Generalnego we Wrocławiu. Z początkiem 1919 r. został mianowany duszpasterzem w Żędowicach. Animował tam prace Towarzystwa św. Cecylii i kółka teatralnego. Organizował kursy języka polskiego i wykłady z historii Polski. Dzięki niemu powstało Towarzystwo Polek. Działał także aktywnie w ruchu spółdzielczym. W okresie plebiscytowym stanął na czele Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Gdy wskutek podziału Górnego Śląska Żędowice przypadły państwu niemieckiemu, jako potencjalnie zagrożony atakami opuścił Opolszczyznę. W 1922 r. objął administrację parafii Wniebowzięcia NMP w Wielkich Hajdukach (dziś dzielnica Chorzowa - Batory). Szczególną troską otaczał miejscowe organizacje parafialne, w tym Stowarzyszenie robotników pod opieką św. Józefa. Zorganizował komitet pomocy bezrobotnym z kuchnią wydającą bony na chleb i obiady oraz kino parafialne. W kiosku przykościelnym rozpowszechniano prasę i książki katolickie, jako dodatek „Gościa Niedzielnego” wychodziły „Wiadomości Parafialne”. Kierował ruchem abstynenckim na Śląsku. Przy parafii prowadził poradnię przeciwalkoholową, dla osób uzależnionych i ich rodzin. Był pierwszym prezesem powołanego w 1923 r. w Chorzowie Katolickiego Związku Abstynentów — Okręg Diecezjalny Śląski. Wszedł w skład zarządu głównego Związku Katolików Abstynentów „Wyzwolenie”. Organizował wystawy, prowadził liczne odczyty i wykłady. Od 1926 r. był wicedziekanem dekanatu chorzowskiego, a od 1931 – dziekanem. Za wybitne zasługi w działalności społecznej władze państwowe odznaczyły go w 1932 r. Złotym Krzyżem Zasług. W 1939 r. doprowadził w do zakończenia budowy nowego kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chorzowie Batorym. Po wybuchu wojny został aresztowany 13 kwietnia 1940 r. Wyprowadzono go prosto z konfesjonału i zawieziono na posterunek policji w Chorzowie, a następnego dnia do niemieckiego obozu koncentracyjnego Dachau. W maju 1940 r. został przeniesiony do KL Mauthausen-Gusen, a w grudniu 1940 r. ponownie znalazł się w Dachau. Prawdopodobnie zginął 4 maja 1942 r. w tzw. transporcie inwalidów do ośrodka eutanazyjnego na zamku Hartheim w Austrii. Jego ciało zostało skremowane, a prochy rozsypane w nieznanym miejscu. Ks. Józef Czempiel znalazł się w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej wyniesionych na ołtarze 13 czerwca 1999 r. w Warszawie przez papieża Jana Pawła II.