Profesor teologii i prorektor w Seminarium Duchownym w Lublinie, ceniony spowiednik i kaznodzieja. Aresztowany w ramach Sonderaktion Lublin, został osadzony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, a następnie w Dachau, gdzie zmarł z wycieńczenia 4 czerwca 1942 r. Antoni Zawistowski urodził się 10 listopada 1882 r. we wsi Święck-Strumiany na Podlasiu w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu 7-klasowego Gimnazjum Męskiego w Łomży, w 1899 r. wstąpił do seminarium duchownego w Lublinie, a następnie podjął studia w Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu. Tam też w 1906 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako wikariusz przy katedrze pw. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie. Jednocześnie był wykładowcą i wychowawcą w lubelskim seminarium duchownym. Od 1918 r. pełnił w nim funkcję prorektora. Od 1937 r. był dyrektorem i opiekunem Stowarzyszenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, mającego swą siedzibę w Kazimierzówce pod Lublinem. Był cenionym spowiednikiem i kaznodzieją. Prowadził działalność charytatywną i społeczną, w szczególności w ramach Akcji Katolickiej. Za swe dokonania na tym polu uhonorowany został godnością kanonika. Podczas II wojny światowej, w listopadzie 1939 r., ks. Zawistowski został aresztowany w ramach przeprowadzanej przez Niemców akcji represyjnej, wymierzonej w lubelską inteligencję. Początkowo więziony na Zamku w Lublinie, w grudniu trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Rok później, w grudniu 1940 r. przetransportowano go do KL Dachau. Tam wielokrotnie był bity i maltretowany. Zmarł z wycieńczenia 4 czerwca 1942 r. W 1999 r. ks. Antoni Zawistowski został beatyfikowany przez Jana Pawła II w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej. Liturgiczne wspomnienie błogosławionego obchodzone jest 4 czerwca. Źródło: swietyjozef.kalisz.pl