Jezus daje nam wskazówkę, jak ewangelizować

Medytacje ewangeliczne z dnia 5 marca 2018, Łk 4, 24-30. Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: «Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman». Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się. „Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie” - wydawałoby się, że w tych słowach nie ma niczego, co mogłoby wywołać tak gwałtowną reakcję, a jednak – wszyscy zgromadzeni w synagodze unieśli się gniewem i wyrzucili Jezusa z miasta z zamiarem zabicia. Dlaczego? Może dlatego, że nikt nie lubi słuchać na swój temat gorzkich słów, nawet jeżeli są one prawdą? Mogłoby się wydawać, że Jezus w tym momencie przegrał – niechciany, niesłuchany, wyrzucony, a jednak jest dokładnie odwrotnie. Jego szczerość w odniesieniu do Żydów w synagodze już była zwycięstwem, ponieważ dała im szansę spojrzenia na swoje działania z innej perspektywy, z perspektywy prawdy, i tym samym przybliżyła ich do Boga. Gdyby Jezus myślał w kategoriach ludzkich, mógłby się nawet załamać, bo przecież nikt Go nie chciał słuchać, a wszyscy pogardzili głoszoną przezeń nauką. A jednak On tego nie robi, ale pozostawia ich ze skierowanymi do nich słowami i oddala się. Daje nam przy tym wyraźną wskazówkę, jak należy ewangelizować – nie zaciekle wykłócając się i przerzucając argumentami, ale siejąc ziarno, którego plon zbierzemy nie my, ale sam Bóg, w czasie, który będzie temu człowiekowi dany. To bardzo proste, ale i bardzo trudne zarazem...