Po ukończeniu studiów był nauczycielem w Collegium Marianum, w latach 30. XX w. pełnił funkcję rektora domu i drukarni w Warszawie. W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracji oraz pomagał zagrożonym aresztowaniem Polakom i Żydom. Franciszek Pauliński urodził się 24 marca 1901 r. w Sulmierzycach w Wielkopolsce. Po zakończeniu nauki w Collegium Marianum w Wadowicach w 1920 r. wstąpił do tutejszego nowicjatu księży pallotynów, gdzie odbył studia filozoficzno-teologiczne. W 1926 r. w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie. Naukę kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów w 1930 r. pracował jako nauczyciel w Collegium Marianum i pomagał w duszpasterstwie. Od 1936 r. pełnił urząd rektora domu i drukarni w Warszawie, był także radcą prowincjalnym. Od 1938 r. w ramach zastępstwa sprawował funkcję redaktora naczelnego pism wydawanych przez pallotynów - „Przeglądu Katolickiego” i „Rodziny Polskiej”. Po zniszczeniach wojennych, które dotknęły dom i drukarnię we wrześniu 1939, ks. Pauliński przeniósł się do domu udostępnionego przez Kurię Polową przy kościele garnizonowym, gdzie nadal pełnił kierownicze funkcje. Podczas okupacji działał w konspiracji w ramach Armii Krajowej oraz Frontu Odrodzenia Polski. Przewodniczył działającej w Departamencie Wyznań Delegatury Rządu na Kraj Komisji Duchowieństwa, której zadaniem było wciągnięcie do pracy konspiracyjnej ogółu polskiego duchowieństwa i prowadzenie wspólnej, antyniemieckiej akcji niepodległościowej. Ukrywał zagrożonych aresztowaniem Polaków i Żydów, dostarczającym im żywność i dokumenty oraz organizował donoszenie komunii dla więźniów Pawiaka. W 1941 r. zachorował na gruźlicę płuc. Zmarł 23 maja 1943 r. w podwarszawskich Płudach, został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. Źródło: pallotyni.pl