Wydane nakładem wydawnictwa Fronda „Kobiety despotów” autorstwa Przemysława Słowińskiego to literatura faktu w przystępnej i atrakcyjnej formie. Przemysław Sowiński losy partnerek życiowych despotów wykorzystuje do wzbudzenia w czytelnikach zainteresowania epoką w której żyły bohaterki. Wspominając o życiu seksualnym dyktatorów (uświadamiając jak nieuporządkowanie życia osobistego jest związane z polityczną demoralizacją) i ich partnerek, autor opisuje dramatyczne dzieje i kulisy walki o władze.       Bohaterowie i bohaterki pracy pochodzą z różnych epok, dzięki temu czytelnik ma do czynienia ze swoistym szwedzkim stołem historycznym, na którym są dania z rożnych epok z różnych krajów, dzięki czemu można odnaleźć tę epokę która zasmakuje. Współczesna kultura popularna jest bardzo dynamiczna i pstrokata. Taki stan rzeczy stawia popularyzatorów nauki, w tym i historii, przed bardzo trudnym wyzwaniem wzbudzenia w czytelnikach zainteresowania wiedzą. Książka Przemysława Słowińskiego wydana przez Frondę jest właśnie taka atrakcyjną formą wzbudzania zainteresowania historią, Im więcej takich publikacji tym lepiej. Na kartach pracy opisani są tacy despoci i ich partnerki jak: Juliusz Cezar, Marek Antoniusz, Dymitr Samozwaniec, Bonaparte, Piłsudski, Lenin, Stalin, Mussolini, Mao, Goebbels, Hitler, Ceaușescu, Peron, Castro, szach Iranu, Gorbaczow, Putin i Łukaszenka. Opisany przez autora pracy „Kobiety despotów” Józef Piłsudski był niezwykle barwną postacią w historii Polski. Dziś kojarzący się pomnikami i nudnymi oficjalnymi uroczystościami, był w rzeczywistości polskim Che Guevarą, którego życie prócz działalności rewolucyjnej (normalna działalność polityczna była mu obca), terroryzmu, dyktatorskiej władzy, wypełniały też równie barwne i skandaliczne romanse, oraz okultystyczne fascynacje. W 1885 roku w Charkowie Piłsudski związał się z socjalistyczno rewolucyjnym ruchem rosyjskim Narodnaja Wola (Wola Ludu). W 1887 roku Józef Piłsudski wraz z bratem Lenina (i innymi osobami) brał udział w nieudanym zamachu na cara. Skazany (odmiennie niż inni oskarżeni) na w miarę łagodny wyrok – 5 lat osiedlenia na Syberii – trafił do Kiereńska. Na zesłaniu mógł pracować w kancelarii kupca, polować i kontaktować się z innymi zesłańcami. Na zesłaniu poznał nie znająca języka polskiego, pochodzącą z zruszczonej rodziny i kontestującą polskie tradycje narodowe socjalistkę Leonardę Lewandowską, która została jego konkubiną (prócz bycia kochanką, opierała i karmiła Piłsudskiego). Kiedy konkubina z miłości do Piłsudskiego nauczyła się polskiego, ten wyśmiewał jej błędy językowe. Po roku związku Leonarda zakończyła karę i wyjechała z Kiereńska. Piłsudski na zesłaniu strasznie się nudził (lektura książek go nie pociągała). Samotny Piłsudski korespondował z Leonardą, narzekając, że nie ma kto mu sprzątać, oraz zwierzając się jej ze swoich planów uwiedzenia zesłanych „facetek”. W listach do swej dotychczasowej konkubiny opisywał swoje nowe romanse i swoją aktywność seksualną. Po powrocie z zesłania Piłsudski zerwał kontakty z swoją byłą konkubiną, co doprowadziło do samobójstwa zakochanej kobiety. Po powrocie z zesłania Piłsudski poznał o 2 lata starszą działaczkę PPS Marie Juszkiewiczową. Maria była działaczką Wielkiego Proletariatu (partii łączącej marksizm, anarchizm z rosyjskim socjalizmem). Maria pomimo, że była kobietą zamężną wykazywała zainteresowanie nowymi związkami. Jej adoratorem był Roman Dmowski. Pojawienie się Piłsudskiego rozbiło znajomość Dmowskiego i Marii. Piłsudski i Dmowski konkurowali o Marie przez 3 lata, Juszkiewiczowa spotykała się przez ten czas z oboma panami. Towarzystwo było niepruderyjne i rozrywkowe. Sprawa Marii poróżniła Dmowskiego i Piłsudskiego na zawsze. Po kilku latach konkubinatu Józef i Maria zawarli małżeństwo w 1899 roku, by było to możliwe Piłsudski wyrzekł się wiary katolickiej i został luteraninem. Rok później po aresztowaniu by uniknąć odsiadki Józef Piłsudski trafił do psychiatryka. W 1906 lekiem dla byłego pacjenta szpitala psychiatrycznego Piłsudskiego została młodsza o lat 16 działaczka socjalistyczna Aleksandra Szczerbińska. Znajomość z towarzyszką Aleksandrą przywróciła Piłsudskiego do życia. Czemu nie można się dziwić. Aleksandra była jedna z najbardziej przedsiębiorczych i odważnych działaczek socjalistycznych (przemycała pod ubraniem ogromne ilości broni i amunicji, brała udział w aktach terrorystycznych i miała ogromne sukcesy w werbunku do organizacji). Aleksandrę i Józefa Połączyły wspólne poglądy, przyjaźń a wreszcie i miłość. Płomienny romans i wspólne życie z kochanką, nie przeszkadzały Piłsudskiemu w równoczesnym wspólnym życiu z żoną. Kiedy Piłsudski podczas I wojny światowej był internowany w Magdeburgu, Aleksandra pracowała fizycznie jako robotnica by móc utrzymać siebie i swoją nowo narodzoną córkę. W niepodległej Polsce kiedy umarła żona Maria, Piłsudski nie raczył ani odwiedzić ją w szpitalu, ani być na jej pogrzebie. Po dwóch miesiącach od pogrzebu poślubił Aleksandrę. W 1924 roku Piłsudski poznał swoją kolejną kochankę Eugenie Lewicką. Atrakcyjnego lekarza medycyny sportu, kobietę młodszą od Piłsudskiego o wiele młodsza. To właśnie dla niej w 1927 roku powołał przyszłą warszawską Akademie Wychowania Fizycznego. W 1930 wybrał się z nią na Maderę i tam w tajemniczych okolicznościach zakończył się po sześciu latach ich romans. 27 czerwca 1931 (cztery miesiące po powrocie Piłsudskiego z Madery) Eugenia Lewicka została otruta i zmarła po 2 dniach. Zastraszona przez sanacje prasa nie pisała o sprawie, choć Warszawa huczała od plotek. Świadkowie, którzy spotkali Lewicką na kilkadziesiąt godzin przed śmiercią twierdzili, że nie była ona w nastroju samobójczym. W ostatnich latach życia Piłsudski cierpiał na nowotwór, sklerozę, prowadził niezdrowy tryb życia, Był osamotniony, cierpiał na bezsenność, nocami prowadził kłótnie sam ze sobą. Prawdopodobnie jego ostatnia kochanką była młodsza od niego o 34 lata Jadwiga Burchardt.