W 1947 roku w Qumran (dziś leżącym w Izraelu) pasterz beduin odkrył groty, a nich zwoje pochodzące z czasów Chrystusa. W 900 manuskryptach naukowcy odnaleźli 15.000 fragmentów Starego Testamentu. Manuskrypty powstawały od II wieku p.n.e. do I wieku n.e. Prócz fragmentów Starego Testamentu w papirusach z Qumran znaleziono „reguły i nauki jednej z najbardziej tajemniczych sekt judaistycznych – esseńczyków". „Esseńczycy żyli w odizolowanych wspólnotach, spożywali rytualne posiłki na bazie chleba i wina oraz oczekiwali na mesjasza. Ponadto wierzyli w zmartwychwstanie". Wszystko to sprawia, że pojawią się głupie opinie o tym, że Jezus był esseńczykiem. W rzeczywistości Jezus nie przynależał do tej sekty, bo odmiennie od esseńczyków „głosił religie otwartą na wszystkich" i nie prowadził jak esseńczycy ascetycznego życia. Podczas gdy esseńczycy rygorystycznie interpretowali przepisy zawarte w Starym Testamencie, ściśle przestrzegali wszelkich rytuałów, i mieli hierarchiczną strukturę opartą na kapłanach, Jezus krytykował przesadę w „trzymaniu się religijnych nakazów" i nie był kapłanem tylko świeckim. Odkryta współcześnie biblioteka esseńczyków powstała gdy sekta w przededniu wojny żydowskie w 66 roku n.e. (której konsekwencją było w 70 roku zburzenie świątyni jerozolimskiej) postanowili ukryć swoją bibliotekę. Do ukrytego w grotach skarbu nikt po dramatycznych wydarzeniach nie wrócił i przeleżały one w spokoju do współczesności (dzięki czemu dotrwały do naszych czasów). Prawdopodobnie tak jak pisma z Qumran powstały przed zburzeniem świątyni, tak i przed tym wydarzeniem postały Ewangelie kanoniczne, bo pisma ewangelistów nie wspominają o zburzeniu świątyni (chociaż opisują jak Jezus zapowiadał zniszczenie świątyni). Istnieją hipotezy, że znane teksy greckie Ewangelii są tłumaczeniem oryginalnych tekstów aramejskich powstałych w Jerozolimie przed rozproszeniem pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej w 70 roku. Wielu ateistów i antyklerykałów wierzy w nielogiczny zabobon mówiący, że brak wspomnień o Jezusie w kronikach rzymskich świadczy o tym, że Jezus rzekomo miał nie istnieć. Brak opisów Jezusa w kronikach rzymskich wynika po pierwsze z tego, że literatura rzymska z I wieku właściwie nie zajmowała się historią, tylko poezją, satyrą, prawem i gramatyką. Po drugie z tego, że kroniki cesarzy z pierwszego wieku zaginęły. Po trzecie rzymscy historycy nie opisali wielu innych historycznych postaci np. przywódcy żydowskiego powstania Szymona Bar Kochby ani lidera sekty z Qumran. Dodatkowo stwierdzenie, że starożytni historycy (dziś znani) nie pisali o Jezusie nie jest prawdziwe. Na 11 starożytnych historyków aż trzech wspominało o Chrystusie. Do najwcześniejszych rzymskich wspomnień o Jezusie należy pochodzący z 60 roku „Satyrikon" Petroniusza będący we fragmentach poradnią Ewangelia, co świadczy, że odbiorcy musieli znać Ewangelie by bawić się parodią. W 70 roku syryjski filozof Mara Bar-Serapion w swoim liście porównywał Jezusa z Sokratesem i Pitagorasem, Żydów oskarżał o zamordowanie Jezusa i nazywał Jezusa „mądrym królem". Lukian z Samosat z II wieku pisał w tekście „O Śmierci Peregrinosa" o ukrzyżowanym twórcy nowej religii i jego uczniach. W II wieku Tacyt w swoich „Rocznikach" opisał jak Neron oskarżył chrześcijan o spalenie Rzymu, o tym jak „Chrystus, został stracony za rządów Tyberiusza na rozkaz prokuratora Poncjusza Piłata", oraz o tym, że chrześcijaństwo było popularnym w Rzymie „zabobonem". Także w II wieku Gaius Plinius Caecilius Secundus zwany także Minor – Młodszym pisał w liście do cesarza Tracjana, że chrześcijaństwo to zabobon, „który należy bez litości tępić" - cesarz odpowiedział, by nie prześladować chrześcijan z powodu religii, a tylko wtedy gdy popełnią przestępstwa. Swetoniusz opisał zaś jak w 49 roku chrześcijanie zostali wypędzeni z Rzymu, gdyż podpali oni Żydom. To kim był dla Żydów Jezus wiemy od Żyda Józefa Flawiusza. Był on przywódcą powstania żydowskiego z 66 roku. Jednak Rzym darował mu winy, za co wdzięczny Józef Flawiusz spisał dla rzymian historie i tradycje Żydów. W pochodzącym z 93 roku tomie „Starożytności Żydowskie" Józef Flawiusz napisał, że Jezus był mądrym mężem, który czynił cuda i nauczał, skazany przez Piłata na śmierć według swoich uczniów zmartwychwstał, a jego uczniowie nadal działają. Będący fundamentem judaizmu i tożsamości żydowskiej Talmud Babiloński zawiera stwierdzenia, że w „wigilię paschy został zabity Jezus (...) zajmował się on magią i zwiódł Izraela". Niepochlebne sław Talmudu świadczą o tym, że Jezus czynił cuda. Inne teksty żydowskie stwierdzają, że „Jezus narodził się z nieformalnego związku Maryi z rzymskim żołnierzem" (kłamstwo tę rozpowszechniali też niemieccy naziści, inspirujący się wielokrotnie Talmudem". Świadectwem historyczności postaci Jezusa jest też archeologia. Wykopaliska z Jerozolimy pokazują, że żydowski pochówek z I wieku jest „identyczny z tym, jaki został opisany w Ewangelii". Kości zmarłych po rozłożeniu ciała zbierano i składano w niewielkiej grocie ossarium w kasetkach z mieniem zmarłego, dzięki nim znamy imiona żydów z czasów Jezusa i są one zgodne z zapisami Ewangelii. W grobach w Jerozolimie znaleziono też symbole chrześcijańskie, co świadczy o istnieniu w Jerozolimie przed jej nieniszczeniem wspólnoty chrześcijan. Więcej fascynujących faktów o Jezusie i Ewangeliach można poznać dzięki (wydanej przez wydawnictwo Jedność, 336 stronicowej) doskonałej książce „Czy naprawdę znamy Jezusa?" Roberto Giacobbo.