Problemem dzisiejszych tzw. demokracji jest brak konsekwentnego odniesienia do jakiegokolwiek systemu moralnego. To co stanowi jego namiastkę to specyficznie rozumiane prawa człowieka i obywatela i to, co nazywane jest polityczną poprawnością. W imię tego, co określa się jako wolność poszerza się pola swobody w taki sposób, że narusza to praktycznie wszystkie tradycyjne religijne i filozoficzne systemy moralne. Stąd w parlamentach i przestrzeni publicznej trwają wciąż spory, wręcz wojny o poszczególne, często podstawowe, kwestie moralne.

Spory te rozstrzyga się (ale nigdy ostatecznie; wciąż one powracają) „na górze” lub poprzez odwołanie się do społeczeństwa (referendum). Jedne problemy rozstrzygnięte są np. zgodnie z etyką chrześcijańską, inne (często pokrewne) wbrew niej (np. w Polsce kwestia aborcji, gdzie dopuszcza się ją w niektórych przypadkach). W efekcie zanika w obszarze publicznym konsekwencja moralna i coś, co można nazwać stabilnością moralną.

To sytuacja, którą trudno określić inaczej niż paranoiczna, sytuacja, która rodzi nie tylko moralną anarchię i posiada olbrzymie negatywne skutki dla moralnej kondycji elit i całych społeczeństw, a szczególnie dla młodych.

Wydaje się oczywiste, że w prawidłowo funkcjonującym państwie, także w ustroju rzeczpospolitej, powinno być zagwarantowane konsekwentne funkcjonowanie jednego systemu moralnego.

To przecież w ramach systemu moralnego określa się to, co jest dobrem i złem, a w konsekwencji to, co jest sprawiedliwością i niesprawiedliwością, wolnością i niewolą, szczęściem i dobrobytem (dobrym bytem), mądrością i głupotą.

Musi to być raz na zawsze rozstrzygnięte (nie mogą występować sytuacje, w których jakiś problem rozstrzyga się wbrew temu systemowi). W Polsce takim systemem powinien być katolicki system moralny.

Przyjęcie w danym państwie określonego systemu moralnego wyznacza to, co należałoby nazwać ustrojem moralnym państwa. Z tego ustroju wyrasta ustrój polityczny państwa i z niego czerpie zasady i wyznaczniki swojego funkcjonowania i działania.