Autobiografie mają to do siebie, że autor przedstawia częstokroć siebie w korzystnym świetle, a mniej chwalebne fakty ze swojego życia przemilcza lub ,,ugrzecznia". Świetnym tego przykładem jest Stan Lee, twórcę popularnych superbohaterów z wydawnictwa Marvel. Książki opowiadające o historii wydawnictwa pokazują, że Lee niewątpliwie obdarzony  doskonałym zmysłem kupieckim, głowę pełną pomysłów i jawił się jako prawdziwy typem gawędziarza, to jednak podejmował niejednokrotnie błędne działania i popadał w konflikty z innymi (na przykład ze współtwórcą Spider-Mana Steve'm Ditko). W swojej komiksowej autobiografii natomiast liczący obecnie 95 lat pan Lee przedstawia siebie jako niezwykle ciepłą osobę i ucieleśnienie amerykańskiego snu. Studiując publikacje o życiu komiksowego scenarzysty i jego punkt widzenia można dostrzec rozbieżności. Jak w takim razie prezentuje fakty autobiografia kolegi po fachu i rówieśnika Stana Lee, czyli Henryka Jerzego Chmielewskiego vel Papcia Chmiela - wspaniałego grafika, rysownika i publicysty, uczestnika Powstania Warszawskiego w 7 pułku piechoty AK „Garłuch” pod pseudonimem Jupiter  (st. strzelec), odznaczonego Warszawskim Krzyżem Powstańczym? Książka ,,Żywot człeka zmałpionego" jest rozszerzoną wersją książki ,,Tytus zlustrowany", która była z kolei kontynuacją autobiografii ,,Tarabanie w Barbakanie". O ile ta druga opisywała losy pana Chmielewskiego w Polsce międzywojennej i czasie II wojny światowej, to ,,Żywot człeka zmałpionego" opowiada o jego życiu już po zakończeniu konfliktu. Oczywiście mamy opisane życie prywatne i zawodowe artysty, różne anegdoty i zabawne sytuacje. Oczami Papcia Chmiela widzimy różne okresy PRL-u i podróże po świecie - czyli po prostu historię. Możemy też zaobserwować losy jednej z najbardziej znanych polskich serii komiksowych o przygodach Tytusa i jego przyjaciół. Dowiadujemy się - ku naszemu ogromnemu zaskoczeniu - iż pierwszy komiks z serii został wydany w dużej mierze tylko dlatego, że spodobał się synowi decydenta! Papcio Chmiel opisuje także, w jaki poszczególne odsłony przygód niesfornego szympansa były cenzurowane. Na przykład w księdze IV musiały się znaleźć realistyczne rysunki uzbrojenia Ludowego Wojska Polskiego, cenzurze nie podobały się żarty z armii. W księdze V natomiast nakazano tendencyjne przedstawianie kapitalistycznych państw. Interesujące są również te fragmenty, z których dowiadujemy się jak wyglądała reklama komiksów o Tytusie (wizyty w szkołach). I choć to autobiografia, to jednak ciekawych informacji jest niemało, i dla badaczy historii Tytusa i odbiorców złaknionych  interpretacji życiowych perypetie i  wydarzeń minionej dekady uczynionej przez samego twórcę komiksowej serii.