Płk Witold Komierowski „Niedźwiedź” – 60. rocznica śmierci oficera NSZ i AK

Przedwojenny oficer piechoty odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W czasie okupacji działał w ZWZ-AK, po konflikcie z dowódcą „Wachlarza” wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych. Po wojnie, z powodu „reakcyjnej” przeszłości, nękało go UB.

Urodził się 9 stycznia 1888 r. w Warszawie. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Górze Kalwarii, a następnie Gimnazjum Realnego w Łowiczu, które ukończył w 1908 r. Powołany do służby w armii carskiej edukował się w Oficerskiej Szkole Rezerwy Marynarki Wojennej we Władywostoku.

Po wybuchu I wojny światowej jako ochotnik wstąpił do tworzonego pod auspicjami Komitetu Narodowego Polskiego Legionu Puławskiego, w którym walczył przeciwko Niemcom, dowodząc kompania strzelecką. Później był kolejno dowódcą kompanii karabinów maszynowych w Brygadzie Strzelców Polskich oraz dowódcą batalionu w 1 Dywizji Strzelców Polskich.

Po utworzeniu I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917 r. został wykładowcą w Szkole Podchorążych Piechoty. W czerwcu następnego roku aresztowany i więziony przez bolszewików, wolność odzyskał dzięki interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.

Po powrocie do Polski został komendantem POW w Zambrowie. W czasie wojny z bolszewikami dowodził batalionem Kowieńskiego Pułku Strzelców. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. „Za zasługi na polu organizacji wojska” prezydent RP odznaczył go w 1928 r. Złotym Krzyżem Zasługi. W 1935 r. został zwolniony z wojska i przeniesiony w stan spoczynku.

W sierpniu 1939 r. został ponownie powołany do służby. W czasie kampanii wrześniowej brał udział w walkach pod Łowiczem i Sochaczewem oraz bronił warszawskiej Cytadeli. Po kapitulacji stolicy uniknął niewoli. Wkrótce zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Służby Zwycięstwu Polski, a następnie Związku Walki Zbrojnej.

Jesienią 1941 r. został wyznaczony na dowódcę IV Odcinka Wydzielonej Organizacji Dywersyjnej „Wachlarz”. Po konflikcie z jej dowódcą płk. Grocholskim w maju 1942 r. odszedł z „Wachlarza” i wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych, obejmując funkcję inspektora w Komendzie Głównej.

W styczniu 1944 r. objął dowództwo Inspektoratu Centralnego NSZ. Po scaleniu NSZ z AK w marcu tego roku został powołany na stanowisko inspektora w Komendzie Głównej. Jako inspektor bojowy IV Rejonu AK Śródmieście brał udział w powstaniu warszawskim. Ciężko ranny, po kapitulacji powstania trafił do oflagu II C Woldenberg, gdzie przebywał do lutego 1945 r.

Po zakończeniu wojny pracował jako pełnomocnik oddziału PCK w Kłodzku. Pozostawał w czynnej służbie wojskowej, ale na bezterminowym urlopie. W 1950 r. został formalnie przeniesiony w stan spoczynku.

Osiadł wraz z rodziną w Jaktorowie na Mazowszu. Inwigilowany przez bezpiekę, do końca życia był nękany rewizjami i przesłuchiwaniami. Zmarł 19 grudnia 1954 r.

Płk Witold Komierowski był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

opr. Paweł Brojek
Źródło: nsz.com.pl

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.