Nasza Złota Pani wodzona na pokuszenie

- Skoro padł rozkaz, że musimy się z Ukrainą przyjaźnić, a nawet więcej – że musimy się miłować, to trudno; miłość jest ślepa i nie zna granic poświęcenia - pisze Stanisław Michalkiewicz.

Piotr Poroszenko, ongiś „główny sponsor Majdanu”, który za pozwoleniem prezydenta Obamy obstalował sobie polityczny przewrót i stanowisko tubylczego prezydenta, podczas swojej wizyty w Warszawie przymilał się – ale w granicach przyzwoitości, to znaczy – bez narażania się banderowcom, którzy w razie przesady – na przykład potępienia zbrodni UPA – mogliby urezać mu głowę bez oglądania się na amerykańską protekcję i żydowskie zainteresowanie.

Warszawskie stare kiejkuty, które „w pyska dadzą sobie napluć za tyle a tyle, gębę potem obetrą, a forsę przeliczą” i wystrugani przez nich z banana konstytucyjni figuranci ogromnie się nasładzali tym odzyskaniem przez Polskę należnej jej pozycji na arenie międzynarodowej.

Chodzi o to, że według wszelkiego prawdopodobieństwa nasz nieszczęśliwy kraj został przez starszych i mądrzejszych wytypowany do finansowania ukraińskiej wołynki poprzez dostawy broni bez sprawdzania, czy rząd w Kijowie będzie miał z czego za te dostawy zapłacić.

Ale cóż; taki los wypadł nam. Skoro padł rozkaz, że musimy się z Ukrainą przyjaźnić, a nawet więcej – że musimy się miłować, to trudno; miłość jest ślepa i nie zna granic poświęcenia, zwłaszcza gdy stare kiejkuty znowu dostaną od CIA jakiś pourboire na założenie kolejnych ubeckich dynastii. Nic bowiem tak nie umacnia demokracji i przyjaźni między narodami, jak przekupywanie starych kiejkutów i zakładanie przez nich coraz to nowych ubeckich dynastii.

Uczestnicy ubeckich dynastii mają bowiem w tej sytuacji interes, by bronić demokracji jak niepodległości – podobnie jak za pierwszej komuny bronili socjalizmu. Zmieniają się bowiem ustroje, odwracają się sojusze, ale misja starych kiejkutów się nie zmienia; stare kiejkuty na polecenie starszych i mądrzejszych bronią jak nie socjalizmu, to znowu demokracji przed mniej wartościowym narodem tubylczym.

Zatem o ile ukraiński prezydent Piotr Poroszenko póki co jeszcze musi liczyć się z banderowcami, którzy w razie czego, dzięki sponsoringowi, dajmy na to, Julii Tymoszenko, mogliby urządzić mu kolejny Majdan, to w naszym nieszczęśliwym kraju stare kiejkuty z nikim, ani z niczym liczyć się nie muszą, bo macierzyste centrale wywiadowcze nie pozwolą, bo ktokolwiek urządził im tu Majdan, albo zrobił jaką inną krzywdę.

O ile tedy położenie starych kiejkutów w naszym nieszczęśliwym kraju się ustabilizowało, to w Niemczech widzimy narastający spór wokół strategicznego partnerstwa z Rosją.

Właśnie ambasador USA w Warszawie Stephen Mull oznajmił, że armia amerykańska zostaje w Europie. Jeszcze przed kilkoma laty Stany Zjednoczone, w ramach „resetu” swoich stosunków z Rosją, zamierzały wycofywać swoje wojsko z Europy, ale teraz jest inny etap i obowiązują inne mądrości.

Tak czy owak, zapowiedź pozostania wojsk amerykańskich w Europie, a nawet rozbudowy amerykańskiej obecności wojskowej na Starym Kontynencie oznacza, że doktryna „europeizacji Europy”, którą do spółki z Francją Niemcy wyznawały od roku 1990 w nadziei, że dzięki stopniowemu wypychaniu Stanów Zjednoczonych z europejskiej polityki będą mogły w pełni powrócić do linii politycznej Ottona Bismarcka to znaczy – rządzenia Europą do spółki z Rosją. Wyrazem powrotu Niemiec do tej linii było strategiczne partnerstwo z Rosją, do niedawna w zasadzie przez nikogo w Niemczej nie kwestionowane.

Teraz jednak pojawiły się wątpliwości; o ile minister spraw zagranicznych Walter Steinmeier daje wyraz swojemu sceptycyzmowi co do zaostrzania sankcji wobec Rosji, o tyle część niemieckiej prasy opowiada się za zaostrzeniem kursu. Być może ta prasa, to zainstalowane w tamtejszych mediach amerykańskie pudła rezonansowe, bo trudno sobie wyobrazić, by Amerykanie, którzy Niemców „denazyfikowały” i w ogóle – tresowały do demokracji – nie zainstalowali sobie agentury w mediach i wszystkich innych możliwych miejscach i teraz ją uruchamiają.

Ale sama agentura na wiele się nie przyda, jeśli nie pójdą za nią jakieś poważne interesy. Samą agenturą to można pracować w naszym nieszczęśliwym kraju i podobnych mu państwach „pozostałych”, podczas gdy Niemcy są jednak państwem poważnym, w którym agentura może tylko odegrać uwerturę, ale potem trzeba grać z całkiem innego klucza, z klucza interesu politycznego, albo innego.

Zatem cóż takiego, jakaż obietnica mogłaby zrobić na Niemcach wrażenie wystarczające do machnięcia przez nie ręką na strategiczne partnerstwo z Rosją? Wydaje mi się, że tylko jedna; zapalenie przez Amerykanów zielonego światła dla uruchomienia procesu powrotu Niemiec do granicy z 31 grudnia 1937 roku, a więc – postawienia znaku równości między stanem wynikającym z art. 116 niemieckiej konstytucji i stanem faktycznym.

Ponieważ zapalenie przez USA zielonego światła dla przewrotu politycznego na Ukrainie oznaczało wysadzenie w powietrze politycznego porządku lizbońskiego, ustanowionego w listopadzie 2010 roku, to w rezultacie sytuacja polityczna w Europie Środkowej stała się płynna, a w tej sytuacji wszystko, a jeśli nawet nie „wszystko” to bardzo wiele rzeczy staje się możliwych – również korekta granicy, zwłaszcza, gdyby została połączona z innym przedsięwzięciem, w postaci zainstalowania na pozostałej części naszego terytorium państwowego Judeopolonii.

Ten miecz Damoklesa wisi nad naszym nieszczęśliwym krajem cały czas, o czym niedawno przypomniał izraelski prezydent w przeddzień swojej wizyty w Warszawie. W wypowiedzi dla PAP zauważył, że chociaż sprawa żydowskich roszczeń majątkowych nie będzie podczas tej wizyty pierwszoplanowa, to przecież pamięta on o tym, podobnie jak pamięta o złożonych obietnicach i podpisanych umowach.

Wynika z tego, że ktoś stronie żydowskiej jakieś obietnice w tej sprawie poskładał, a nawet – że popodpisywał jakieś umowy. Ani o jednym, ani o drugim polska opinia publiczna nie jest poinformowana, chociaż wydawałoby się, że opozycja „każdy grzech palcem wytknie, zademonstruje, święte pieczęcie złamie, powyskrobuje” - ale tutaj zachowuje grobowe milczenie, jakby była z „władzą” w zmowie. Kto wie, może rzeczywiście jest – a te przekomarzania, to tylko przedstawienie dla „ciemnego ludu”, żeby się przejmował, rozlepiał plakaty, głosował i wierzył? Zresztą mniejsza już o Umiłowanych Przywódców; zrobią to, co każą im zrobić stare kiejkuty, a w ostateczności – starsi i mądrzejsi.

Otóż ustanowienie Judeopolonii na wschód od dawnej granicy niemiecko-polskiej z 31 grudnia 1937 roku leży zarówno z interesie niemieckim, jak i w interesie żydowskim. W interesie niemieckim – bo Judeopolonia znakomicie zabezpiecza niemiecki stan posiadania. Jakikolwiek bunt ze strony naszego mniej wartościowego narodu tubylczego może wtedy zostać przedstawiony opinii światowej jako wybuch dzikiego, organicznego polskiego antysemityzmu, który w interesie „europejskich wartości” należy bezwzględnie spacyfikować. Judeopolonia znakomicie tę interpretację uwiarygadnia, więc z niemieckiego punktu widzenia jest prawdziwym darem Niebios.

O żydowskich korzyściach nie ma nawet co wspominać; zapamiętałość z jaką strona żydowska usiłuje zrealizować „roszczenia” nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do intencji. Ale nie tylko intencje się liczą. Liczą się również skutki – a nieuchronnym skutkiem realizacji tych „roszczeń” w Polsce byłoby to, że środowisko żydowskie stałoby się dominującym ekonomicznie środowiskiem w naszym nieszczęśliwym kraju, a co za tym idzie – również dominującym politycznie.

Warto dodać, że na realizację żydowskich roszczeń majątkowych od lat naciskają na Polskę Stany Zjednoczone, więc taki rozwój wypadków nie byłby sprzeczny a linią polityki amerykańskiej wobec Polski, a w tej sytuacji Stronnictwo Amerykańsko-Żydowskie w tej sprawie może działać ręka w rękę ze Stronnictwem Pruskim – ponad podziałami, które są tylko rodzajem przedstawienia i to dla gorzej wyrobionej publiczności.
 

Stanisław Michalkiewicz

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.