Janusz Korwin Mikke: "Jaki i Trzaskowski to przestępcy" [WYWIAD]

Janusz Korwin-Mikke jest jednym z tych polityków, którzy odcisnęli swoje niezaprzeczalne piętno na polskiej prawicy i polskich prawicowcach. Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku Janusz Korwin-Mikke na tle innych polityków w Polsce zachwycał zdrowym rozsądkiem. Systematycznie jednak kolejne pokolenia sympatyków Korwina rozczarowywały się prezesem. Z tych pokoleń mających syndrom rozczarowania Korwinem można było powołać naprawdę interesującą partie. Byli by w niej: znany publicysta Rafał Ziemkiewicz, Mariusz Dzierżawski odnoszący sukcesy w organizacji środowisk antyaborcyjnych, część osób zaangażowanych w środowiska katolickie walczące z sodomią, niektórzy ekonomiści wolnorynkowi, jeden z byłych liderów ruchu narodowego Marian Kowalski i wielu innych. Zapewne nikt inny w Polsce nie zraził do siebie tak wielu tak interesujących osób. Janusz Ryszard Korwin Mikke urodził się pod koniec 1942 roku. Po maturze w 1959 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego a potem na Wydziale Filozofii. Pierwszy raz aresztowany został za kolportaż listu 34 w kwietniu 1964. Drugi raz aresztowany Korwina w marcu 1968 za udział w protestach studenckich. W 1969 roku uzyskał tytuł magistra filozofii. Od 1969 do 1974 pracował jako naukowiec w Instytucie Transportu Samochodowego i na Uniwersytecie Warszawskim. Po zwolnieniu z pracy Korwin zarabiał na życie grą w brydża i pisaniem podręczników dla brydżystów. Od 1962 do 1982 był działaczem Stronnictwa Demokratycznego. Działał też za młodu w Związku Młodzieży Socjalistycznej. Od 1978 jako właściciel nielegalnej Oficyny Liberałów wydał 25 książek i broszur. Był też organizatorem nielegalnego seminarium promującego klasyczny liberalizm. Doradzał NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”. Brał udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”. W SD propagował wolny rynek i nawoływał do likwidacji socjalizmu w PRL. Zatrzymany w marcu 1982 za kolportaż nielegalnych wydawnictwa, trafił do ośrodka internowanych, gdzie poznał Stanisława Michalkiewicza. Zwolniony podpisał „lojalkę” (stwierdzenie, że nie będzie siłą obalał ustroju) i kontynuował wydawanie nielegalnych książek prawicowych (czyli nie siłową walkę z komuną). W roku 1984 usiłował założyć Partię Liberałów „Prawica”. Od 1986 wydawał „Stańczyka”. W 1987 powołał do życia Ruchu Polityki Realnej. Od 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W 1990 rozpoczął wydawanie „Najwyższego Czas”. Był jego właścicielem do 2007 roku. Był też posłem na sejm I kadencji. Sukcesem Korwina było przyjecie przez sejm uchwały lustracyjnej jego autorstwa. W PRL publikował w wielu nielegalnych i legalnych czasopismach. Wśród legalnych były „Student”, „Konfrontacje” wydawane przez PAX, „Polityka”, „Kultura”, „Tygodnik Kulturalny”, „Problemy”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Demokratyczny”, „Tygodnik Powszechny”, „Literatura na Świecie”. W III RP w: „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska”, „Przegląd Tygodniowy”, „Stańczyk”, „Nie” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. Obecnie publikuje w: „Najwyższym Czasie”, „Uważam Rze” „Angorze”, „Dzienniku Polskim”, „Super Expressie” i wielu innych. Korwin pozostawił po sobie zgliszcza kilku partii: Unii Polityki Realnej, Platformy Janusza Korwin-Mikke, Wolności i Praworządności, UPR-WiP która przekształciła się w Kongres Nowej Prawicy. Prezes tylko dwa razy pozwolił UPR startować pod swoim rozpoznawalnym szyldem w wyborach parlamentarnych. Klęski wyborcze były udziałem kolejnych partii Korwina. UPR w 1993 zyskał 3,2%. Spektakularną klęską była start w 2004 UPR do Parlamentu Europejskiego (1,87%) i w 2008 (1,1%). Sam przegrywał Korwin wielokrotnie. W 1990 gdy nie zdołał zarejestrować swojej kandydatury na prezydenta. Z niepowodzeniem startował w wyborach prezydenckich 1995 (2,4%), 2000 (1,43%), 2005 (1,43%), 2010 (2,48%). Przegrał też w dwukrotnie w wyborach uzupełniających do senatu, dwukrotnie na prezydenta Warszawy w 2006 (2,26%) i 2010 (3,9%). Raz do sejmiku mazowieckiego i raz w przedterminowych wyborach do sejmiku podlaskiego. Korwinowi udało mu się ukryć start UPR w kilku wyborach i doprowadzić do klęsk w wyborach startując pod dziwnymi szyldami. W 1997 roku jako Unia Prawicy Rzeczypospolitej (2,1%). W 2001 z list PO. W 2005 jako Platformy JKM (1,57%). W 2007 jako Liga Prawicy Rzeczypospolitej (1,3%). W wyborach parlamentarnych 2011 (1,06%) nie zarejestrowanie swojej partii we wszystkich okręgach. Jedynym sukcesem Janusza Korwina-Mikke był wynik KNP do europarlamentu z poparciem 7,2% głosów, dzięki któremu Korwin został europarlamentarzystom i wprowadził razem ze sobą 4 posłów do Parlamentu UE. Z czasem Korwin odszedł z KNP i w 2015 roku założył partie Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN). W tym też roku kolejny raz przegrał w wyborach prezydenckich. Partii Korwin w 2016 zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu 5%, partia nie znalazła się w parlamencie ale za to zyskała dotacje z budżetu publicznego. W 2016 partia KORWiN zmieniła nazwę na Wolność. Z pierwszego małżeństwa zawartego w 1966 ma dwu synów – Ryszarda i Krzysztofa. Z drugiego małżeństwa zawartego w 1973 ma troje dzieci: Kacpra, Jacka i Zuzannę. Z dwóch innych związków ma: córki Korynnę i Nadzieję, oraz syna Karola. W 2016 ożenił się z matką dwójki swoich najmłodszych dzieci.