Taki brak refleksji nad przyszłością naszego kraju i narodu jest niebezpieczny, zawłaszcza w wypadku gdy Żydzi wrócili do Palestyny po 2000 lat nieobecności, a w Polsce nie było ich raptem, tylko 80 lat. Zapleczem propagandowym dla takiego powrotu Żydów (z niebezpiecznego Bliskiego Wschodu) do Polski i stworzenia na ziemiach polskich nowego państwa żydowskiego (zapewne przy wsparciu przyjaznej Żydom Rosji) może być prowadzona od kilku dekad żydowska antypolskiej kampanii nienawiści, która osadza Polaków w roli sadystycznych sprawców holocaustu (z którymi nikt nie będzie się solidaryzował, gdy Polska będzie likwidowana a Polacy mordowani). Groźnie dla Polaków brzmią też żądania przejęcia całej własności w Polsce wysuwane przez środowiska żydowskie.

To jakby wyglądała sytuacja Polaków w wypadku powrotu nad Wisłę Żydów (po 80 latach nieobecności), najlepiej pokazuje sytuacja Palestyńczyków po tym, jak Żydzi wrócili po 2000 lat nieobecności na Bliski Wschód. W wydamy nakładem wydawnictwa Rebis drugim tomie wyboru publicystyki Piotra Zychowicza „Żydzi 2”, czytelnicy znajdą wiele wstrząsających informacji na temat sytuacji Palestyńczyków pod żydowską okupacją.

Jednym z rozmówców Piotra Zychowicza był izraelski historyk Ilan Pappe, autor (wydanej przez wydawnictwo Książka i Prasa) pracy „Czystki etniczne w Palestynie”. Zdaniem izraelskiego historyka kłamstwem jest izraelski mit o tym, że Palestyna była niezamieszkała i niezagospodarowana przed powstaniem państwa Izrael. W rzeczywistości w Palestynie mieszkało 500.000 Palestyńczyków w 1000 wsiach i 12 miastach.

Syjoniści pragnęliby w państwie żydowskim, mieszkali tylko Żydzi, środkiem do osiągnięcia tego celu było wypędzenie Palestyńczyków z Palestyny, odebranie ojczyzny tubylczej ludności. W czasie rządów Brytyjczyków nad Palestyną (od 1918 do 1948 roku) syjoniści domagali się od Brytyjczyków usunięcia Palestyńczyków z Palestyny, gdy Brytyjczycy tego niezrobili zostali przez syjonistów uznani za wrogów.

W 1948 roku, gdy Izrael ogłosił niepodległość, Palestyńczycy stanowili 2/3 mieszkańców Palestyny, Żydzi w Palestynie osiadali tylko 5,8% gruntów. Dla Palestyńczyków i reszty arabów syjonizm był ruchem kolonialnym — Żydzi tworzący Izrael nie byli tubylcami, tylko przybyszami z odległych krajów. Palestyńczycy nie godzili się na podział swojej Palestyny na część palestyńską i żydowską „bo nie widzieli żadnego powodu, by oddać połowę swej ojczyzny osadnikom z odległych krajów”.

W ramach plantu Delta, po wycofaniu się Brytyjczyków, Żydzi wyrzucili Palestyńczyków ze wszystkich miast (prócz Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy). Żydzi zniszczyli też 500 (czyli połowę) palestyńskich wiosek. Przepędzaniu Palestyńczyków towarzyszyły grabieże i eksterminacja ludności palestyńskiej dokonywane przez Żydów.

Żydowskie akcje pacyfikacji palestyńskich osiedli przeprowadzane były według jednakowego schematu, żydowscy żołnierze otaczali palestyńskie domy, mordowali kilku młodych Palestyńczyków, wypędzali resztę mieszkańców i palili ich domy. W trakcie części pacyfikacji Żydzi mordowali też palestyńskie kobiety i dzieci.

W swoich działaniach w Hajfie Żydzi byli niezwykle sadystyczni. Wylewali ropę na ulice, strzelali do uciekających przed ogniem ludzi, ostrzeliwali domy z moździerzy. W czasie eksterminacji Palestyńczyków Żydzi zamordowali większość z 75.000 mieszkańców miasta. Masowe mordy były przeprowadzone z rozkazu dowódców.

Dziś Żydzi kłamią, że Palestyńczycy opuścili swoje domy dobrowolnie, pod wpływem apeli swoich przywódców. W rzeczywistości żadnych apeli nie było i nikt dobrowolnie domów nie opuszczał. Żydzi uzasadniają swoje zbrodnie rzekomym zagrożeniem ze strony arabskich armii, w rzeczywistości Izrael dysponował większą ilością i lepszą bronią niż wszystkie armie arabskie.

W 1948 roku Żydzi wypędzili 750.000 Palestyńczyków z 1.350.000 tubylców. Twórcą planu wypędzeń był ben Gurion. Palestyńczycy, którzy pomimo żydowskich prześladowań nie uciekli, znaleźli się pod żydowską okupacją wojskową.

Żydzi sprawcy zbrodni na Palestyńczykach pozostali bezkarni. Na gruzach palestyńskich osiedli Żydzi zasadzili lasy lub pozostawili osady żydowskie. W Izraelu „obowiązuje specjalne prawo, które zakazuje przedstawiania wydarzeń z 1948 roku jako katastrofy”. Zbrodnie etniczne na Palestyńczykach są kontynuowane przez Żydów od 1948 roku do dziś, od 70 lat non stop. W obozach uchodźców, do których schronili się wypędzeni przez Żydów Palestyńczycy, dziś żyje 5.000.000 wypędzonych z Palestyny, którzy mają pełne prawo powrotu na swoje ziemie rodzinne.

Jan Bodakowski