Kościół katolicki naucza, że Maryja przełamała grzech Ewy, i jest jak Arka Przymierza naczyniem Słowa Bożego. Przydomek Maryi Stolica Mądrości wiąże się z tym, że jest matką Jezusa (który zjednoczył w sobie naturę boską i ludzka).

Jednak wbrew temu, co zarzucają katolikom innowiercy i heretycy Maryja nie jest centrum naszej wiary, nie sprawujemy sakramentów w jej imię.

Dogmatem wiary katolickiej jest niepokalane poczęcie Maryi (prawosławni uważają, że to herezja, bo mają odmienną od katolików koncepcje grzechu). Przekonanie o niepokalanym poczęciu Maryi było obecne już w nauczaniu ojców Kościoła. Oznacza ono, że Maryja została poczęta naturalnie przez swoich rodziców, ale bez przekazania jej piętna grzechu pierworodnego. Oznacza to, że była już odkupiona i usprawiedliwiona, łaski pełna, od momentu narodzin. Maryja „został, poczęta bez grzechu pierworodnego, lecz także nie popełniła żadnego grzechu przez całe swoje życie – czy to przed, czy po narodzinach Jezusa”. „Żyjąc bez grzechu, Maryja w pełni realizowała potencjał, z którym wszyscy zostaliśmy stworzeni” - Maryja była najpełniej człowiekiem, bo grzech oddala nas od naszego człowieczeństwa.

Bezgrzeszność Maryi była darem bożym, który wywyższył Maryję ponad innych ludzi i anioły (to wywyższenie doprowadziło do buntu części aniołów). Była to „wolna od grzechu doskonałość nieobecna w rodzaju ludzkim od upadku”.

Dogmat o niepokalanym poczęciu został potwierdzony przez papieża Piusa IX w 1854 roku w odpowiedzi na protestancką krytykę tradycyjnego nauczania katolickiego o Maryi. Według potwierdzonego przez papieża dogmatu Maryja „narodziła się wolna od grzechu pierworodnego, co z kolei zaowocowało bezgrzesznym życiem”.

Maryja przez całe życie zachowała dziewictwo (tę prawdę, jak i wniebowzięcie Maryi wyznaje też prawosławie). Wieczyste dziewictwo Maryi oznacza, że nie miała potomstwa poza Jezusem. Opisani na łamach Nowego Testamentu bracia i siostry Jezusa nie byli biologicznymi dziećmi Maryi, w jej czasach greckim mianem braci i sióstr określano kuzynów, braćmi i siostrami nazywano też braci i siostry w wierze. Ojcowie Kościoła uważali, że „bracia i siostry pana to dzieci Józefa ze wcześniejszego małżeństwa” - Józef był wdowcem dużo starszym od Maryi. Na to, że Maryja nie miała innych dzieci, wskazuje też to, że Jezus, umierając na krzyżu, wskazał swemu uczniowi Janowi, by opiekował się Maryja — gdyby Maryja miała dzieci, to one by się nią opiekowały. Kościół przez wieki nie uzasadniał tej doktryny, uznając ją za oczywistą, akceptowali ją również twórcy protestantyzmu (Luter, Kalwin, Ulrich Zwingli, John Wesley).

W chwili swej śmierci Maryja została wniebowzięta z grobu przez Jezusa z ciałem do nieba i wskrzeszona (wierzyli w to pierwsi chrześcijanie, wierzą katolicy i prawosławni). W swoim ciele przebywa w raju. Według tradycji w czasie śmierci Maryi „wszyscy apostołowie zostali cudownie przeniesieni do łoża jej śmierci, by mogli jej towarzyszyć podczas ostaniach godzin życia”. „Po śmierci ciało Maryi jaśniało cudownym blaskiem i wydzielało słodki zapach”. Ludzie, którzy napadli na chrześcijan, by zbezcześcić ciało Maryi, zostali” oślepieni, a po uzdrowieniu przez apostołów się nawrócili.

Maryja według tradycji żyła tylko kilka lat dłużej dłużnej niż Jezus i zmarła w 35 lub 36 roku naszej ery. Przed swoją śmiercią była liderką grupy celibatariusz, po jej śmierci te funkcje przejęła Maria Magdalena.

To, że Maryja jest przyczyną naszego zbawienia, oznacza, że była posłuszna wyborowi dokonanemu przez Boga. Dzięki posłuszeństwo Maryi przyszło do nas zbawienie i za to powinniśmy być jej wdzięczni. Dla nas katolików ważne jest też wstawiennictwo Maryi, to, że oręduje ona, jak i inni święci, w intencji naszych modlitw u Boga.

Więcej o nauczaniu Kościoła katolickiego można dowiedzieć się z książki „Depozyt wiary. Jak Kościół katolicki zachował autentyczną doktrynę wczesnych chrześcijan” autorstwa Jamesa Papandrea, wydanej przez eSPe.

Jan Bodakowski