Wiktor Potrzebski urodził się 30 lipca 1880 r. w Ślesinie w Wielkopolsce. Po ukończeniu gimnazjum w Kaliszu wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. W 1904 r. otrzymał święcenia kapłańskie.

W tym samym roku rozpoczął posługę jako wikary w kościele Podwyższenia Świętego Krzyża w Kole. Prócz działalności duszpasterskiej udzielał się społecznie, tworząc związki rzemieślnicze i spółdzielnie. Aktywnie wspierał Narodowy Związek Robotniczy, podczas kazań nawoływał do czynnego oporu przeciwko zaborcy.

W 1907 r. został wydalony z tego powodu przez władze rosyjskie poza granice zaboru i osiadł w Galicji. Rezydował przy kościele św. Anny we Lwowie. Na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie uczęszczał na wykłady z literatury, psychologii i historii.

W 1910 r. został mianowany prefektem szkół męskich w Dolinie, gdzie aktywnie działał w Towarzystwie Szkoły Ludowej, od 1913 r. pełnił tę samą funkcję w Monasterzyskach. W latach 1916-1921 był administratorem parafii Sokołówka.

W 1921 r. powrócił do diecezji włocławskiej i został prefektem w Bełchatowie. W latach 1922-1927 był prefektem szkół średnich i rektorem kościoła ss. dominikanek w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie rektorem tamtejszego kościoła św. Franciszka Ksawerego.

W latach 1928-1937 był nauczycielem w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Trokach na Wileńszczyźnie oraz dyrektorem gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Grodnie, gdzie zastała go II wojna światowa.

Podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Grodna przed Armią Czerwoną. Po zakończeniu działań wojennych do grudnia 1939 r. wykładał propedeutykę filozofii.

Zagrożony aresztowaniem, na przełomie 1939/1940 wyjechał do Warszawy, gdzie został kapelanem sióstr Loretanek na Pradze. Założył też tajne komplety i pod nazwiskiem Jan Orłowski wykładał język polski i historię.

Z początkiem 1942 r. włączył się w działalność polskiego podziemia zbrojnego. Pod pseudonimem „Corda” został kapelanem batalionu im. Jana Kilińskiego Obwodu Śródmieście Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej.

Ks. Wiktor Potrzebski zginął 4 września 1944 r. podczas powstania warszawskiego pod gruzami zbombardowanego przez lotnictwo niemieckie budynku przy ul. Szpitalnej. Wraz z nim poległo blisko 100 osób, w tym także 10 członków sztabu Rejonu IV Obwodu Śródmieście.

Jego grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim.