Najprostszym ze sposobów na odróżnienie grzyba jadalnego od trującego jest przełamanie kapelusza lub trzonka. Kiedy spróbujemy i będzie on gorzki, najpewniej oznacza to, że grzyb jest trujący, mówią specjaliści grzybiarze. Warto zwrócić uwagę na spodnią cześć kapelusza, jeśli pokryta jest blaszkami, to grzyb może być trujący, z wyjątkiem kurek i kani. Bardzo pomocne przy grzybobraniu mogą być również atlasy grzybów. Nosząc je ze sobą mamy szansę ocenić grzyba tuż przed zerwaniem i upewnić się, czy jest on jadalny, czy nie.

To dobra nauka. Grzyby trujące nie służą ludziom, ale są niezbędne w ekosystemie. Nie powinno się zbierać zbyt młodych, ani zbyt przejrzałych grzybów. Zbiory należy przechowywać w odpowiednich pojemnikach, ponieważ nawet jadalne grzyby, po włożeniu ich do worka foliowego lub reklamówki mogą wytwarzać substancje trujące, a nawet szkodliwe dla zdrowia.

Amatorzy grzybów, którzy nie znają się na grzybobraniu mogą pokusić się na ich zakup u sprzedawców oferujących swoje zbiory przy drogach. – to jednak dość ryzykowny zakup. Sprzedawca grzybów powinien posiadać atest, który jest ważny przez 48 godzin w warunkach do 10 stopni Celsjusza. Kupując grzyby, należy zapytać sprzedawcę, czy ma taki atest.

A co w przypadku jeśli jednak zjemy grzyba niejadalnego lub, co gorsza, trującego? Jeśli dojdzie do nudności, biegunki, czy wymiotów, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Objawy zatrucia występują po kilku godzinach, nawet na drugi dzień. Przeważnie objawy te są już bardzo silne i najprawdopodobniej doszło do uszkodzenia wątroby. Spożywając grzyby, trzeba być bardzo ostrożnym, a brak odpowiedniej reakcji może skończyć się uszkodzeniem wątroby i nerek, nie mówiąc już o tym, że często prowadzi to do śmierci. Poniżej opis kilku gatunków grzybów jadalnych.

Bardzo łatwo pomylić borowika szatańskiego z borowikiem ponurym lub purpurowym. Ma on poduszkowaty biało-szarawy kapelusz, od spodu jest żółty, a podczas dojrzewania staje się czerwonawy, pękaty, żółty, trzon u dołu także czerwonawy. Taki grzyb ma żółtawy miąższ, starsze okazy mają specyficzny nieprzyjemny zapach.

Mleczaj rydz ma kapelusz o średnicy 4-10 cm. Wewnątrz jest wklęsły lub lejkowaty, zabarwienie pomarańczowe z ciemnymi smugami. W miejscach uszkodzonych pojawiają się plamy brudnozielone. Z przekrojonych grzybów wypływa pomarańczowe mleczko.

Gąska zielonka charakteryzuje się kapeluszem o szerokości 5-10 cm i barwie żółtozielonej lub brązowo-oliwkowej, kapelusz jest nieregularny, osadzony na wygiętym i krótkim trzonie. Miąższ ma kolor biały, miejscami przy brzegu żółtawy.

Koźlarz czerwony posiada gruby, gładki oraz mięsisty kapelusz o średnicy 6-15 cm barwy pomarańczowej, od spodu jest szary. Białawy trzon pokryty jest brązowo-czerwonymi łuskami. Przekrojony miąższ koźlarza ma zabarwienie ciemnoszare lub liliowe.

Podgrzybek zajączek wyróżnia się zamszowym, aksamitnym kapeluszem o szerokości 3-10 cm w kolorze oliwkowym lub brązowym. Trzon jest prosty, ale może zdarzyć się też lekko wygięty, blado-żółtawy. Miąższ nie ciemnieje, a skórka nie daje się oddzielić od miąższu.

Podgrzybek  brunatny o kapeluszu znacznie większym od 3-15 cm, ma ciemnobrązowy kolor, a od spodu dobrze widoczne są jasnożółte rurki. Trzon ma grubość 4-12 cm, kształt walcowaty, jasnobrązowy. W miejscach uszkodzonych staje się zielononiebieski. Jest dość aromatyczny.

Borowik szlachetny charakteryzuje się dużym mięsistym kapelusz o średnicy 6-25 cm. Powierzchnia kapelusza w różnych odcieniach brązu, dolna część żółtawozielona lub biała, trzon biały. Po przekrojeniu nie zmienia barwy, dobrze pachnie i smakuje.

Maślak zwyczajny ma szeroki brązowy kapelusz o średnicy 5-15 cm pokryty lepką, łatwą do usunięcia skórką. Trzon niski jasnożółty z charakterystycznym pierścieniem. Na spodzie kapelusza widoczne żółtawe rurki.

Maślak sitarz również ma szeroki brązowy kapelusz o średnicy 5-15 cm pokryty lepką skórką, osadzony na niskim jasnożółtym trzonie. Bardzo podobny do maślaka zwyczajnego, niemal nie do odróżnienia.