Sowieci zbezcześcili jego ciało. Por. Jan Borysewicz ps. „Krysia”

Jan Borysewicz przyszedł na świat 12 września 1913 r. we wsi Dworczany na terenach dzisiejszej Białorusi, w rodzinie od pokoleń zamieszkałej na Kresach. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Szczuczynie, był też harcerzem tamtejszej 1. Drużyny im. Tadeusza Kościuszki.

Służbę wojskową odbył na dywizyjnym kursie Szkoły Podchorążych w Zambrowie. W 1938 r. ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie, uzyskując stopień podporucznika i przydział do 41 pp. stacjonującego w Suwałkach.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził plutonem, a następnie kompanią w 29. Dywizji Piechoty Armii „Prusy”. Po klęsce uniknął niewoli i zdołał dotrzeć do Wilna. Wiosną 1940 r., podczas próby przedostania się do formowanej na Zachodzie Armii Polskiej, został aresztowany przez NKWD i uwięziony początkowo w Baranowiczach, a następnie w Brześciu.

Zbiegł podczas ewakuacji więzienia w czerwcu 1941 r. i powrócił w rodzinne strony, gdzie nawiązał kontakt z podziemiem. Po zaprzysiężeniu w ZWZ-AK, w październiku tego roku objął dowództwo plutonu w kompani Wasiliszki. Jesienią 1942 r. został odwołany do dyspozycji komendy Okręgu Nowogródzkiego AK.

Wiosną 1943 r. sformował na terenie placówki konspiracyjnej AK Bieńkiewicze grupę partyzancką, występującą jako oddział nr 314. Do jego zadań należała przede wszystkim likwidacja niemieckiej i sowieckiej agentury oraz band rabunkowych. Latem tego roku oddział wszedł w skład Batalionu Zaniemeńskiego, biorąc udział w licznych akcjach bojowych przeciwko Niemcom.

W listopadzie 1943 r. oddział por. Borysewicza został wyłączony z Batalionu Zaniemeńskiego, uzyskując status w pełni samodzielnej jednostki i nazwę II batalionu 77 pp. AK. W marcu 1944 r. zgrupowanie liczyło około 300 żołnierzy. W czasie okupacji niemieckiej oddziały podległe por. Borysewiczowi przeprowadziły blisko 100 różnego rodzaju akcji.

Z początkiem lipca 1944 r. batalion został skierowany do akcji „Ostra Brama”, w której ostatecznie nie wziął udziału z powodu braku precyzyjnych rozkazów. W chwili rozpoczęcia rozbrajania polskich oddziałów przez Sowietów batalion wycofał się na tereny Puszczy Rudnickiej, gdzie został rozformowany.

Po powrocie na macierzyste tereny w sierpniu 1944 r. por. Borysewicz objął kierownictwo nad całością pracy organizacyjnej i bojowej w północnej części Obwodu Lida Okręgu Nowogródzkiego AK. Stojąc na czele Zgrupowania „Północ” był zwierzchnikiem całości sił AK na tych terenach – kilku kompanii terenowych oraz kilkunastu grup samoobrony.

W okresie od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r. podlegające mu oddziały przeprowadziły kilkadziesiąt akcji, zwalczając sowiecką agenturę oraz chroniąc ludność przed aresztowaniami przez NKWD i poborem do sowieckiego wojska.

Do jednej z takich akcji doszło w grudniu 1944 r., gdy dowodzone przez niego zgrupowanie weszło do miasteczka Ejszyszki i w brawurowym ataku rozbiło areszt NKWD, uwalniając 34 więźniów.

Por. Jan Borysewicz poległ 21 stycznia 1945 r. pod wsią Kowalki koło Dubicz w zasadzce grupy operacyjnej NKWD. Jego zbezczeszczone ciało, którego partyzantom nie udało się zabrać, Sowieci obwozili po okolicznych wsiach i miasteczkach, wystawiając je ku przestrodze na widok publiczny.

Komendant Jan Borysewicz został odznaczony pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V kl. przez Delegata Sił Zbrojnych. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.