Polski Żyd w służbie NSZ. Mjr Stanisław Ostwind-Zuzga

Urodził się 26 kwietnia 1899 r. w Warszawie jako Szmul Ostwind, w rodzinie żydowskiej Wolfa Ostwinda i Rebeki z domu Saudel. W czasie I wojny światowej walczył w 1. Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym został internowany przez Niemców.

W 1919 r. ukończył szkołę podoficerską i otrzymał przydział do 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W jego szeregach walczył z bolszewikami. W 1920 r. przyjął chrzest w Kościele katolickim.

Od 1921 r. pracował jako posterunkowy w policji, później od 1932 aż do wybuchu II wojny światowej na stanowisku referenta Wydziału Personalnego Komedy Policji w Warszawie.

W II RP był wielokrotnie odznaczony, m.in. Krzyżem Legionowym, Medalem 10-lecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyżem Zasługi za Dzielność oraz Krzyżem Niepodległości.

Podczas okupacji przyjął nazwisko Zuzga i ukrywał się na Podlasiu. Latem 1942 r. wstąpił do struktur Narodowej Organizacji Wojskowej, a później do Narodowych Sił Zbrojnych. W maju 1944 r. objął funkcję komendanta powiatowego NSZ w Węgrowie.

1 czerwca 1944 r. został awansowany do stopnia majora. Był jedynym dowódcą pochodzenia żydowskiego w polskiej konspiracji o tak wysokiej randze.

Działalność konspiracyjną prowadził także podczas okupacji sowieckiej. W styczniu 1945 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i przewieziony do aresztu w Otwocku. Gdy komuniści odkryli jego pochodzenie, zaproponowali mu współpracę. Odmówił, pozostając wiernym Polsce, swoim przekonaniom oraz przysiędze złożonej Narodowym Siłom Zbrojnym.

2 lutego 1945 r., po niejawnym procesie, Sąd Wojskowy Garnizonu Warszawskiego skazał go na karę śmierci. Dwa dni później mjr Stanisław Ostwind-Zuzga został rozstrzelany.