76 lat temu urodził się Waldemar Łysiak – niezwykle ważny dla polskich patriotów pisarz

Dodano 9 marca 2020

Autor: redakcja

⁰

8 marca 1944 roku urodził się Waldemar Łysiak. Dziś zapomniany, to w okresie PRL i III RP niezwykle ważny dla polskiej prawicy pisarz. Warszawiak, dwie jego starsze siostry zginęły w Powstaniu Warszawskim absolwent liceum Prusa i Architektury na Politechnice Warszawskiej (magisterium i doktorat) – były wykładowca politechniki.

W okresie PRL po studiach zatrudniony w Pracowni Konserwacji Zabytków. Jak można się dowiedzieć z Wikipedii, pierwszą powieścią Łysiaka była ''Kolebka'' wydana w 1974. W tym też roku ukazały się „Wyspy zaczarowane”.

Kolejne publikacje Łysiaka „to książki o tematyce napoleońskiej. ''Szuańska ballada'' z 1976 to historia konfliktu pomiędzy Napoleonem Bonaparte i Georges’em Cadoudalem, przywódcą rojalistycznych szuanów. Wydany w 1980 ''Szachista'' opisuje fikcyjną próbę porwania Napoleona, którą zaplanowali torysi pod przywództwem Roberta Castlereagh. Uprowadzenia próbowano dokonać przy pomocy Mechanicznego Turka. Inne książki o podobnej tematyce z tego okresu to: ''Francuska ścieżka'' (1976), ''Empirowy pasjans'' (1977), ''Cesarski poker'' (1978)”.

W 1981 Łysiak opublikował ''Flet z mandragory''”, w 1”984 wydał zbiór opowiadań „MW”, pod okiem PRL-owskiej cenzury przemycił opis zbrodni katyńskiej, opisując fikcyjny ''mord na szwoleżerach polskich w Bourreaugne''”.

Waldemar „Łysiak jest autorem trylogii »łotrzykowsko-heroicznej«, w skład której wchodzą następujące książki: tom 1 – ''Dobry'' (1990), tom 2 – ''Konkwista'' (1988, opublikowana pod pseudonimem „Valdemar Baldhead”) i tom 3 – ''Najlepszy'' (1992). W 2006 ukazał się ''Najgorszy'', zmieniając cykl w czteroksiąg. Choć każda z książek cyklu jest osobnym dziełem, to łączą się ze sobą tematyką, postaciami i stylistyką okładek. Ze względu na okładkę i nawiązanie tytułem mogłoby się wydawać, że cykl ma 5 części, ale wydany w 1990 ''Lepszy'' jest pamiętnikiem zmagań autora z cenzurą”.

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii „Waldemar Łysiak jest także autorem ośmiotomowego ilustrowanego przewodnika po malarstwie ''Malarstwo białego człowieka'', wydanego w latach 1997–2000 oraz monografii 'Franka Lloyd Wrighta”.

Waldemar Łysiak „wydał też cztery publikacje o charakterze publicystycznym – ''Stulecie kłamców'' (2000), ''Rzeczpospolitą kłamców – Salon'' (2004), dwuczęściowy ''Alfabet szulerów – Salon 2'' (2006) oraz ''Mitologię świata bez klamek'' (2008). W pierwszej z nich przedstawia swoją wizję kłamstw występujących jego zdaniem powszechnie w polityce, dotyczących wojny, pokoju, demokracji, ekonomii, dekolonizacji, komunizmu, libertynizmu i relatywizmu. ''Rzeczpospolita kłamców – Salon'' jest z kolei kontynuacją treści poruszanych we wcześniejszych książkach, ale tym razem Łysiak zajmuje się tym, co uważa za kłamliwe w polskim życiu publicznym. Obiektem krytyki stał się w niej m.in. Adam Michnik, Jacek Kuroń, a także środowisko byłego KOR-u nazwane przez niego „różowym salonem”, które jego zdaniem kontroluje polskie media i politykę. Celami krytyki pisarza stali się również polscy laureaci nagrody Nobla: Wisława Szymborska i Czesław Miłosz, którym zarzucał antypolską postawę”.

Pisarz w ''Alfabecie szulerów – Salon 2'' opisał „zakłamane jego zdaniem dziedziny polskiego życia publicznego (m.in. gospodarka, historia, lustracja), a także analizuje problemy dzisiejszej Europy i świata − dotyczące m.in. integracji europejskiej oraz demokracji”.

Prócz pisarstwa Waldemar Łysiak zajmował się też publicystyką. „We wrześniu 1969 roku na łamach »Myśli społecznej« ukazał się artykuł Łysiaka o Irlandii za czasów napoleońskich. Debiut beletrystyczny nastąpił pod koniec 1972, gdy w miesięczniku „Morze” wydrukowano dwie nowele marynistyczne: ''Spowiedź galernika'' i ''Misja korsarza''. W latach 70. i 80. XX wieku był aktywnym felietonistą, w prasie ukazało się niemal 300 artykułów jego autorstwa. W latach 1976–1981 pisał dla warszawskiej „Stolicy” i „Perspektyw”. Artykuły opisywały między innymi życie codzienne w Polsce oraz jego podróże zagraniczne. Jako publicysta zajmował się głównie ochroną zabytków. Jego Raport o stanie zabytków został uznany przez Wolną Europę „artykułem miesiąca na kraj”. W swoich felietonach krytykował niedbałość lokalnych władz partyjnych wobec substancji zabytkowej. Zarzucał im uprawianie antyrządowego sabotażu. [...]. Po 13 grudnia 1981 zaprzestał uprawiania publicystyki aż do 1989. Nadal jednak wydawano jego książki”.

Po transformacji ustrojowej „Łysiak publikował także artykuły publicystyczne na łamach takich pism jak: »Najwyższy CZAS!«, »Nasza Polska«, »Tygodnik Solidarność«, a także w prasie polonijnej. Artykuły te następnie ukazały się w zbiorze pt. ''Łysiak na łamach…'' oraz w pięciu kolejnych książkach: ''Łysiak na łamach 2'' i czterech oznaczanych odrębnymi tytułami i podtytułem Łysiak na łamach, oraz kolejny numer. Pisał również dla „Gazety Polskiej” i „Niezależnej Gazety Polskiej” jednak po konfliktach z obydwiema gazetami 18 lipca 2007 zerwał współpracę. Po czterech latach przerwy w pisaniu artykułów wrócił do publikowania w prasie. Jego pierwszy felieton po przerwie ukazał się w numerze 11/2011 „Uważam Rze” z 18 kwietnia 2011. Od stycznia 2013 roku jest publicystą tygodnika ''Do Rzeczy''”.

Niestety nie ma wielu ekranizacji twórczości Łysiaka. „W 1984 roku, w cyklu Teatr Sensacji »Kobra«, Teatr Telewizji przygotował spektakl ''Selekcja'' na podstawie opowiadania pod tym samym tytułem z tomu ''Perfidia (1980)''. Reżyserem spektaklu był Tadeusz Kijański. W roku 1993 trwały zaawansowane przygotowania do adaptacji filmowej powieści ''Szachista'' (1980). Film miał powstać jako koprodukcja Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec i Polski, reżyserować miał Andrzej Kostenko. Do ekranizacji nie doszło. Scenariusz filmu pt. „Szach cesarzowi” znajduje się w zbiorach Filmoteki Narodowej. W lutym 2019 roku Telewizja Polska wyemitowała, adaptację ''Ceny'' w reżyserii Jerzego Zelnika, przygotowaną przez Teatr Telewizji''.

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii „Waldemar Łysiak określa siebie jako człowieka związanego z polityczną prawicą, konserwatystę oraz wierzącego katolika. W swoich publikacjach wyraża pogardę wobec środowisk feministycznych, w kwestiach obyczajowych postuluje surowe wychowywanie dzieci, natomiast w kwestiach geopolityki – antyukraińską politykę rewizjonistyczną. Ukraińców Łysiak określa mianem „niereformowalnych wrogów” oraz „zezwierzęconej azjatyckej dziczy”, a organizatorów Euromajdanu w latach 2013–2014 nazywał ''banderowskimi nazistami''”.

Jan Bodakowski

Źródło: redakcja