Jednym z naukowców, który, narażając swoją wolność i życie, nie zgadza się z cenzurą i bada islam, wykorzystując te same metody naukowe, które stosuje się w wypadku innych wyznań, jest francuski ksiądz katolicki Abbe Guy Pages autor (wydanej przez wydawnictwo AA) 536 stronicowej pracy „Prawdziwe oblicze islamu”.

Islam ma się wywodzić w opinii autora pracy z sekty nazareńczyków, którą dziś byśmy nazwali mesjanistycznymi Żydami. Sekta ta uznawała, że Jezus nie był Bogiem, tylko żydowskim prorokiem. Nazareńczycy głosili, że Jezus nie umarł na krzyżu, i możliwe, że zamiast niego ukrzyżowano Szymona z Cyreny, albo też świadkowie ukrzyżowania padli ofiarami zbiorowej halucynacji. Bóg zaś żywego Jezusa wziął do nieba, skąd Jezus powróci i ustanowi swoje królestwo. Zdaniem nazareńczyków obowiązkiem wiernych jest zbrojne narzucenie swojej wiary wszystkim na świecie. Wszystkie te poglądy przejął islam. Nazareńczycy, usiłując przeprowadzić swoje plany, propagowali swoje wierzenia wśród arabów, wykorzystując do tego swoje pisma, na których oparto Koran.

Opisywani w Koranie chrześcijanie ewidentnie nie są chrześcijanami a wyznawczyniami żydowskiej sekty nazareńczyków. Świadczy o tym między innymi stwierdzenie Koranu, że Żydzi i chrześcijanie żyli w zgodzie, podczas gdy jeszcze za Życia Jezusa wyznawcy Jezusa i Jezus byli ofiarami żydowskich prześladowań, które trwały przez pierwsze wieki.

Zdaniem autora pracy teksty, z których powstał Koran, służyły rekrutacji do sekty nazareńczyków. Teksty aramejskie nazareńczyków zostały błędnie odczytane przez Arabów. W konsekwencji powstało wiele konkurujących ze sobą wersji Koranu — dzisiejszą stworzył i narzucił większości muzułmanów (niszcząc inne wersje) trzeci kalif Usman. Odmienne wersje Koranu wynikały z tego, że Koranu jest tekstem, jak pisma arabskie, „spółgłoskowym i nie zawiera samogłosek […] w zależności od tego, jak te samogłoski zapiszemy” znaczenie zdania może być odmienne i sprzeczne z naukami islamu.

Naukowcy uważają, że przy redagowaniu Koranu wykorzystano język syryjsko-aramejski (używany gównie przez chrześcijan). Było to niezbędne, by zmniejszyć rozbieżności w lekturze arabskiego tekstu Koranu. Duża część Koranu jest niezrozumiała (według autora pracy 20%) tekstu, jednak kiedy się odczytuje ten tekst, wykorzystując język aramejski, treść Koranu staje się logiczna i czytelna, ale sprzeczna z islamem.

Zdaniem autora pracy władcy arabscy widzą, że idee nazarejczyków nie zyskały dostatecznej popularności wśród arabów, by zjednoczyć arabów w jeden ruch polityczny, wymyślili mit Mahometa i stworzyli Koran. Autor pracy uważa, że źródła Koranu są „w zachodniej Syrii i Palestynie” (terenach nazarejczyków i Kurajszytów, którzy przyjęli islam), a nie „w północno-zachodniej części Arabii Saudyjskiej” gdzie islamskie mity źródła Koranu lokalizują. Autor pracy głosi, że nazarejczykiem miał być sam Mahomet i jego pierwsza żona Chadidża bint Chuwajlid.

Według autora pracy Koran w wielu miejscach plagiatuje Talmud, pisma kabalistów, hinduskie, wyznawców zaratustrianizmu, herezji nestoriańskiej i monofickiej, apokryfy (Ewangelie pseuda Matusza, Ewangelie Tomasza, Historie narodzenia Maryjo i dzieciństwa zbawiciela, Księgi Jubileuszu, Arabskiej Ewangelii Dzieciństwa), doktryn różnych sekt, epos o Gilgameszu i „Romans o Aleksandrze”, czyli zbioru legend o Aleksandrze Wielkim), „Kodeks Hammurabiego”, baśnie arabskie i legendy żydowskie. Z hebrajskiego pochodzą słowa sura i koran.

W opinii autora pracy Koran za Talmudem szerzy pogardę dla kobiet, akceptuje relacje dorosłych mężczyzn z dziewczynkami, wzywa do eksterminacji chrześcijan. Zdaniem autora pracy judaizm talmudyczny i islam łączą się w odrzuceniu nauk Jezusa, akceptacji agresji wobec innowierców, akceptacji oszust na szkodę innowierców, nakazie mordowania osób porzucających wyznanie lub cudzołożników. Islam z judaizmem łączy monoteizm, wiara w rzeczy ostateczne (raj lub piekło), podział pism na prawo i opowiadania, rytuały (obrzezanie), podziału na to, co zakazane (haram) i dozwolone (halal, koszer). Charakterystyczne jest to, że Koran odwołuje się do wierzeń Żydów i nazarejczyków, a nie do wierzeń chrześcijan. Autor pracy ocenia, że 90% przepisów koranicznych to przepisy talmudyczne.

O żydowskich korzeniach islamu może świadczyć to, że sukcesów militarnych islamu, który zdołał zająć ziemie chrześcijan — Afrykę, Bliski Wschód, a nawet część Europy- „nie da się wyjaśnić bez pomocy społeczności żydowskich, które odgrywały rolę ''piątej kolumny'', wykazującej punkty strategiczne, dzięki, którym udało się zdobyć” miasta zamieszkałe przez chrześcijan.

Jan Bodakowski