Różnicę między carską Rosją a ZSRR pokazuje to, że cara można było bez problemu z Rosji wyjechać, a za czasów sowietów nie można było opuścić ZSRR – sowieci stworzyli wojska ochrony pogranicza, by uniemożliwić zniewolonym przez komunistów ucieczkę z kraju.

 

Po tym, jak Stalin zlikwidował Lenina, by ugruntować swoją władzę, przyjął do sowieckiej partii komunistycznej WKP (b) 200.000 karierowiczów.

 

Celem Rosji sowieckiej była zawsze globalna komunistyczna dyktatura. Cel ten sowieci przez dziesięciolecia planowali osiągnąć na drodze ataku zbrojnego na zachód. Przygotowując kadry dla globalnej rewolucji, sowieci prowadzili Wyższą Ogólnojęzykową Szkołę Dowodców w Odessie, w której szkolono komunistycznych bojowników z Azji, Afryki i Ameryki łacińskiej. Szkoła miała dwa oddziały jeden dla Rosjan w Kijowie i drugi w Odessie dla cudzoziemców.

 

Problemem dla Moskwy było to, że w czasie wojny sowieci zobaczyli, że życie poza komunizmem jest lepsze. Żołnierze Armii Czerwonej wracający z frontu do ZSRR widzieli na własne oczy, że na zachodzie jest lepiej, a sowiecka propaganda kłamie. Po II wojnie światowej sytuacja gospodarcza ZSRR była tak zła, że panował głód prowadzący do kanibalizmu. By rozwiązać problem biedy, Stalin wymordował po II wojnie światowej miliony inwalidów wojennych, którzy popadli w alkoholizm i żebrali na ulicach.

 

Stalin dzięki II wojnie światowej zyskał kontrole nad środkową i wychodnią Europą (Polską, wschodnimi Niemcami, Czechami, Słowacją, Węgrami, Rumunią i Bułgarią. Zachód nie zgodził się dać Stalinowi kolonii w Libii i Iranie, podporządkować sobie Grecji i Turcji. Stalin skutecznie przejął kontrole nad połową Korei (od 1950 do 1953 roku trwała wojna koreańska). Chiny i Jugosławia, choć komunistyczne nie chciały się podporządkować Moskwie. Przed rządami komunistów od 51 do 53 z NRD do RFN zbiegło 447.000 Niemców, a od 1950 do 1955 1.219.000.

 

W 1952 roku we władzach rządzącej ZSRR WKP(b) Stalin miał silną opozycję, dla tego wbrew regulaminowi nie zwoływał ciał statutowych, które mogłyby go odwołać i powierzyć władze komu innemu. Kiedy już do zjazdu doszło, został on zwołany w obliczu planowanej przez Stalina kolejnej czystki, rozgorzał konflikt Stalina z opozycją. Eskalacją konfliktu było aresztowanie lekarzy przywódców partyjnej opozycji (którzy w wyniku tortur przyznawali, że ich pacjenci byli szpiegami zachodu), a później rodzin i współpracowników wewnątrz partyjnej opozycji.

 

W 1953 po spotkaniu Stalina z liderami wewnątrzpartyjnej opozycji Stalin zmarł, zapewne wbrew swojej woli. Nowym liderem ZSRR został Chruszczow (który odmiennie od Stalina przeciwnego eksportowi surowców, chciał finansować rewolucję komunistyczną, eksportując ropę i gaz na zachód). Krwawe walki o władze w Rosji były tradycją. Podobnie tragiczną śmiercią umierali kolejni carowie.

 

Chruszczow kierował komunistycznymi władzami na Ukrainie i odpowiadał za wymordowanie kilkunastu milionów ludzi podczas Wielkiego Głodu na Ukrainie. Podlegał mu szef sowieckiej bezpieki na Ukrainie Iwan Sierow (w czasie wojny odpowiedzialny za wymordowanie polskich oficerów). Chruszczow, kiedy został pierwszym sekretarzem rosyjskiej partii komunistycznej, to polecił niszczyć w archiwach wszelkie dokumenty dotyczące jego odpowiedzialności za zbrodnie.

 

Tajny referat Chruszczowa zniszczył reputacje Stalina na świecie i spowodował uniezależnienie się do ZSRR komunistycznych Chin i Albanii. Chruszczow sprawował władze w ZSRR przez jedenaście lat od 1953 roku do 1964. By ukryć swoją odpowiedzialność za zbrodnie komunistyczne, Chruszczow w reperacji wygłoszonym na XX zjeździe KPZR o wszelkie zbrodnie oskarżył Stalina.

 

Chruszczow pogłębiał kryzys w ZSRR, nie zgadzając się na liberalizacje gospodarki i budując nowe kołchozy w Kazachstanie, co doprowadziło do zniszczenia środowiska w tej republice. Za jego rządów sowieci rozpętali ponownie propagandę na rzecz globalnej rewolucji.

 

Od 1957 roku w ZSRR realnie rządził Żukow i Chruszczow. Chruszczow został zmuszony do rozprawy z Żukowem, gdy odkrył, że Żukow stworzył bez wiedzy partii centrum szkoleniowe GRU.

 

Władze Chruszczowowi odebrał w 1964 roku jego protegowany Breżniew, który sam siebie awansował na generała, a potem na marszałka. Sowieci nie zrezygnowali z planów eksportu rewolucji komunistycznej i zniewolenia całego świata. „Do 1994 w Rosji zbudowano 243 atomowe okręty podwodne, gdy reszta świata miła ich 221”.

 

Wyrazem globalnych ambicji sowietów było stworzenie w 1955 roku Układu Warszawskiego. Ten sojusz wojskowy powołały ZSRR i sowieckie kolonie: PRL, NRD, CSRR, Węgry, Rumunia, Bułgaria i Albania. Szefem Układu Warszawskiego był zawsze sowiet.

 

„Zachodni eksperci wiedzieli o Związku Radzieckim wszystko”, ale nic nie rozumieli. Nie pojmowali tego, że odmiennie od zachodu dla sowieckich władz nie liczą się mechanizmy rynkowe, racjonalność ekonomiczna. Co gorsze zachód z czasem stawał się co do sowietów coraz bardziej naiwny. Kiedy w 1956 roku RFN nie eksportowała rur do ZSRR, by Europa nie uzależniła się od rosyjskiego gazu, to w 1964 sowieci otwierali rurociąg Przyjaźń, którym uzależniali Europę swoimi dostawami gazu.

 

Czystki w ZSRR były niezbędne, służyły do oczyszczenia struktury władzy ze „wszystkich, którzy się rozzuchwalili, rozpanoszyli, kradli na potęgę, nie radzili sobie ze zleconymi zadaniami”, tworzyli kliki, zapewniając awanse swoim krewnym i znajomym. By wywaleni się nie buntowali, władze musiały ich likwidować.

 

Więcej o realiach sowieckich można się dowiedzieć z wydanych przez wydawnictwo Rebis książek Wiktora Suworowa. Jedną z nich jest „Tatiana — tajna broń”, drugą „Upadek”. Praca ta opis epoki rządów Chruszczowa w ZSRR. Ironiczny, pełen nieznanych faktów, napisany z humorem, z niezwykle wciągającą narracją, konterfekt zbrodniczego reżimu.

 

W swych książkach Suworow zawarł wiele cennych obserwacji, nie tylko o Rosji. Według Suworowa Szwecja zbankrutuje, bo tam władze przejęli socjaliści. Szwedzkim socjalistom zniszczenie Szwecji zajmie trochę czasu, bo kraj ten był bogaty dzięki temu, że był kapitalistyczny.

 

Jan Bodakowski