Czesław Broda urodził się 5 lutego 1885 r. w Słocinie, w woj. podkarpackim. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1909 r. w Przemyślu. Po koniec 1911 r. przyjechał do Woli Raniżowskiej, gdzie jako katecheta podjął starania o budowę kościoła.

W czasie I wojny światowej został wcielony do wojska, ale w 1916 r. po zdemobilizowaniu jako inwalida powrócił do swojej parafii, gdzie kontynuował prace nad nowo powstającym kościołem. W czerwcu 1921 r. został przeniesiony do Leżajska, gdzie od 1925 r. ustanowiono go proboszczem tamtejszej parafii. W 1927 r. został kanonikiem honorowym kapituły katedralnej w Przemyślu, a dwa lata później dziekanem dekanatu leżajskiego.

Na przełomie lat 20. i 30. był wiceprezesem Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego w Rzeszowie. Opiekował się wiernymi w pobliskich parafiach, m.in. w Dębnie. Wiosną 1939 r. został radnym w Leżajsku.

13 września 1939 r. do Leżajska wkroczyły oddziały niemieckie, rozpoczęło się tworzenie struktur okupacyjnej władzy. Ogłoszona została lista zakładników, na której znalazł się ksiądz Broda. 23 lipca 1940 r. został aresztowany i uwięziony w Jarosławiu, a następnie Tarnowie, skąd po dwóch tygodniach wywieziono go do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen.

We wrześniu 1940 r. przeniesiono go do KL Dachau. Tu poddawany był okrutnym represjom ze strony strażników. Nieludzkie traktowanie, bicie, głodzenie i niewolnicza praca doprowadziły do ciężkiego zapalenia płuc, w wyniku którego kapłan zmarł 12 grudnia 1940 r.

Ks. Czesław Broda znajduje się w drugiej grupie polskich męczenników z okresu II wojny światowej, których proces beatyfikacyjny rozpoczął się 17 września 2003 r.