Jak ja nie lubię nowego narybku „Gazety Wyborczej” (FELIETON)

Jednak wśród tych wszystkich lubianych inaczej mam pewną szczególną grupę – „dziennikarzy” z „Gazety Wyborczej” i innych lewicowych i demoliberalnych mediów. A szczególnie ich następnego, młodego pokolenia, które cytując Marcina Dziędziela z pewnego filmu „W d...pie było i g...wno widziało”, a jednocześnie zachowuje się, jakby pozjadało wszystkie rozumy.

Na froncie walki z pełzającą transfobią

Dziś z braku czasu i miejsca omówię tylko jedno indywiduum z tego medium. Nawet bez podawania nazwiska, jak ktoś chce to niech sobie wygugla. Pierwsze nasuwające mi się pytanie po wstępnej lekturze wypocin brzmi – jak można być takim... ? Bowiem jest to ten sam typ, który dawno temu rozkręcił aferę z nieodpowiednim nazywaniem  Margota przez dziennikarkę Radia Zet w jej wywiadzie z ulicznikiem. Konkretnie nieodpowiednim nazywaniem płciowym. Który sam się każe tytułować „nią”. Typ o którym piszę przy nominacji  dla Beaty Lubeckiej do nagrody Grand Press wrzeszczał: – „Ten 'wywiad' Beaty Lubeckiej, jeśli na coś zasługiwał, to na nominację do nagrody za antydziennikarstwo albo tytuł tępej dulszczyzny roku. W normalnym kraju za coś takiego Lubecka wyleciałaby z hukiem z pracy, a nie dostała nominację. Nie chcę mieć nic wspólnego z nagrodą, która po tej nominacji cuchnie homofobią i transfobią, a nie ustanawia standardy dziennikarskie. Trzeba mieć kompletnie poprzestawiane klepki i zerowe wyczucie elementarnych zasad, żeby ten wywiad nominować do nagrody. Wstydźcie się, tak jak ja się wstydzę, że dostałem tę nagrodę i byłem z tego jakoś tam dumny”.

Dawno nie sprawdzałem co ten dziennikarz wytworzył. Po prostu życie mamy jedno i nie powinniśmy go marnować na słabe „dziennikarstwo” w takiej gazecie. 

Zdzisław Markowski