Wielka Sobota

Wielka Sobota - trzeci dzień Triduum Paschalnego. Jest to dzień kiedy Pan Jezus spoczywa w grobie. Przez cały obecny dzień i noc poprzedzającą poranek Zmartwychwstania wierni trwają na czuwaniu. W Kościele święcone są pokarmy na wielkanocny stół.

Choć ewangelia nie opisuje momentu złożenia, zdjętego z krzyża, ciała Pana Jezusa w grobie, to zwyczaj ich budowania narodził się już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. W Polsce zaczęto go praktykować wraz z przyjęciem chrześcijaństwa.
 
Centralnym punktem Grobu Pańskiego jest monstrancja z Ciałem Pańskim. Składanie Eucharystii w Grobie Pańskim ma w Kościele łacińskim tysiącletnią tradycję. Św. Ulryk składał w symbolicznym grobie szczątki Eucharystii, które pozostały po Komunii wiernych w Wielki Piątek.
 
Obecnie, po przywróceniu Komunii w Wielki Piątek, także odbywa się przeniesienie Komunii do Grobu Pańskiego. Nad ołtarzem dominuje uczczony w wcześniejszej części liturgii krzyż. Centrum adoracji pozaliturgicznej, lecz interpretowanej przez liturgię, stanowi wystawiony w centrum ołtarzu Najświętszy Sakrament.
 
W Wielką Sobotę wierni uczestniczą w wieczornej liturgii. Składają się na nią specjalnie dobrane psalmy, antyfony, czytania i responsoria, przywołujące uniżenie się Syna Bożego. W kościołach wybrzmiewa Orędzie Wielkanocne „Oto są bowiem święta paschalne, w czasie których zabija się prawdziwego baranka” oraz „Chwała na wysokości Bogu”. Ponownie biją dzwony, które umilkły w Wielki Czwartek.
 
Znaczenie liturgii wielkosobotniej zostało określone w Instrukcji o odnowie liturgii Wielkiego Tygodnia: „Jest to dzień wielkiego smutku, w którym Kościół trwa przy Grobie Pańskim rozważając mękę i śmierć Chrystusa; po obnażeniu ołtarza powstrzymuje się od ofiary Mszy Św. dopiero po uroczystej wigilii, czyli po nocnym oczekiwaniu Zmartwychwstania, wybuchnie radość paschalna, której radość przeleje się na dni następne.”

Ojciec Święty Benedykt XIV tak mówił o tajemnicy Wielkiej Soboty: „W tym dniu Kościół wspomina święty i pełen tajemnic spoczynek Chrystusa w grobie i Jego zejście do otchłani, czyli ten stan Jezusa Chrystusa, w którym dusza była odłączona od ciała”.

Agata Bruchwald