Jerzy Kurcyusz – narodowy radykał, który bronił robotników

Przed wojną należał do czołowych działaczy Obozu Narodowo-Radykalnego. W 1940 r. wyjechał do Francji, gdzie skierowano go do prowadzenia łączności cywilnej między rządem na emigracji a okupowanym krajem. W latach 80. wspierał opozycję demokratyczną, był obrońcą w kilkudziesięciu procesach politycznych. Jerzy Kurcyusz urodził się 12 października 1907 r. w Łomży, w rodzinie adwokata i działacza społecznego, internowanego po zajęciu Kongresówki przez Niemców. Uczęszczał do miejscowego gimnazjum, później studiował na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas studiów działał w Bratniej Pomocy, a w 1931 r., z ramienia Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, został wybrany na stanowisko jej prezesa. Jednocześnie należał do władz Stronnictwa Narodowego i Obozu Wielkiej Polski. Po rozłamie w środowisku narodowym w 1934 r. znalazł się w ONR, następnie należał do gremiów przywódczych ONR „ABC”. Od 1936 r. należał do Komitetu Politycznego tajnej Organizacji Polskiej, należał do najwyższych władz tej organizacji. Po ukończeniu studiów i odbyciu aplikacji został przyjęty do warszawskiej Rady Adwokackiej i pracował jako adwokat. Po wybuchu wojny, mimo zwolnienia z obowiązku służby wojskowej z racji słabego wzroku, zgłosił się na ochotnika do wojska, ale nie został przyjęty. Pełnił służbę w Straży Obywatelskiej w Warszawie. Pod koniec września 1939 r. przedostał się do Francji. Tam gen. Władysław Sikorski skierował go do prowadzenia łączności cywilnej pomiędzy rządem emigracyjnym a okupowanym krajem. Latem 1940 r. został wysłany do Stambułu, gdzie kierował tamtejszą placówką łączności z krajem. Po dekonspiracji, w lutym 1944 r. przeniesiono go do Londynu na stanowisko kierownika Wydziału Krajowego w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji emigracyjnego rządu. Po zakończeniu wojny pozostał na Zachodzie, utrzymując się z prowadzenia lekcji i zajmując się studiami z zakresu ekonomii. W 1947 r. powrócił do Polski. Od momentu przyjazdu, z racji przedwojennej narodowej działalności, był inwigilowany przez bezpiekę, często bez powodu zwalniano go z pracy. Był zatrudniony jako radca prawny w zakładach i hutach na Górnym Śląsku. Od 1958 r. mieszkał w Katowicach, gdzie prowadził praktykę adwokacką. W 1968 r. obronił pracę doktorską. W latach 80. wspierał opozycję demokratyczną. Był doradcą lokalnych władz „Solidarności” i obrońcą w procesach politycznych. Bronił m.in. górników z kopalni „Piast” i pracowników huty „Baildon”. Informacje ze strajkujących kopalni przekazywał radiostacjom zachodnim. Był autorem statutu Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Poległych w Kopalni Wujek. Jerzy Kurcyusz zmarł 25 listopada 1988 r. w Katowicach. W 2006 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Źródła: zpp.katowice.pl, encysol.pl