Był przełożonym wspólnoty salezjanów w Lądzie nad Wartą. W czasie okupacji pełnił funkcję „komendanta” obozu przejściowego dla duchowieństwa, który Niemcy zorganizowali w tamtejszym klasztorze. Wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, wspierał innych więźniów. Zmarł z wycieńczenia 30 maja 1942 r. Franciszek Miśka przyszedł na świat 5 grudnia 1898 we wsi Świerczyniec na Śląsku w wielodzietnej rodzinie chłopskiej. Jego rodzice kultywowali tradycje niepodległościowe, kolportując polskie książki i czasopisma i prowadząc koło Towarzystwa Czytelni Ludowych. Uczęszczał do gimnazjum w Oświęcimiu, a po jego ukończeniu został przyjęty do nowicjatu w Pleszewie, gdzie w lipcu 1917 r. przyjął śluby zakonne. Filozofię studiował w Krakowie a teologię w Turynie. Tam też w 1927 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski pracował w Przemyślu jako radca szkolny i katecheta w domu dziecka, prowadzonym przez zgromadzenie salezjańskie. Po dwóch latach pracy przeniesiono go do Wilna w charakterze katechety w szkole salezjanów. W 1931 r. został dyrektorem zakładu w Jaciążku. W 1936 r. objął stanowisko przełożonego małego seminarium i proboszcza w Lądzie nad Wartą. Po wybuchu II wojny światowej pełnił przez kilka tygodni obowiązki kapelana wojskowego, lecz wkrótce powrócił do Lądu, by nadal pełnić funkcję proboszcza. Z początkiem stycznia 1940 r. władze niemieckie zamieniły zakład salezjański w Lądzie na obóz internowania dla kapłanów, a ks. Miśkę uczyniły odpowiedzialnym za porządek. W październiku 1941 r. został wywieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie koło Łodzi. Jeszcze w tym samym miesiącu znalazł się w Dachau. Zmarł z chorób i wycieńczenia 30 maja 1942 r. Przed śmiercią modlił się i pocieszał innych, dodając otuchy swoim współwięźniom. Jego ciało spalono w krematorium. Ks. Franciszek Miśka jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których trwa drugi proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej. Źródło: salezjanie.pl